ΠΡΟΓΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

   Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί θα πρέπει να είμαι υπερήφανος για τους προγόνους μου. Εγώ δεν τους διάλεξα αλλά κι ούτε τους επηρέασα τη ζωή, την αγωγή και τη δράση τους στο ελάχιστο. Για τους άμεσους ανιόντες μου, τους γονείς μου, μπορώ να ισχυριστώ απλώς ότι υπήρξα τυχερός. Νοικοκύρηδες, στοργικοί και κυρίως ανεκτικοί απέναντι σε έναν γιο κυριολεκτικά για πέταμα. Για τους απώτερους ανιόντες, Τούρκους, Ιταλούς, Σλάβους, Βερβερίνους πειρατές  και ίσως με ένα εκατομμυριοστό ή δισεκατομμυριοστό του αίματός μου από καμιά Ελληνίδα σκλάβα, θα πω ακόμη πως είμαι τυχερός για την ωραία και πολύ χρηστική γλώσσα που μου κληροδότησαν, την ελληνική, καθώς και τη δημοκρατία με τους διαχρονικούς αγώνες και τις θυσίες τους, έτσι που μπορώ να λέω αυτό που σκέφτομαι, για την ώρα τουλάχιστον...Από την άλλη μεριά είμαι άτυχος γιατί δεν μου κληροδότησαν μια περιουσία που θα μου επέτρεπε να η δουλεύω, ένα κοινωνικό κράτος ισόβαθμο του σουηδικού ή αποστρατιωτικοποιημένο όπως η Κόστα Ρίκα και αναγκάστηκα να υπηρετήσω φαντάρος και να φορολογούμαι για εξοπλισμούς, προμήθειες και λοιπές ρεμούλες. Για τους προγόνους, λοιπόν,τυχερός ή άτυχος και ποτέ περήφανος. Όσον αφορά τη λατρεία, οι ελάχιστες γνώσεις που με κόπο μέσα στο πηχτόσκοτάδι απέκτησα, με οδήγησαν να απογαλακτιστώ από κάθε λατρεία...
   

                                     Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος