Θεμελιώθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα (20ού) ανάμεσα στα χρόνια 1905-1908 όταν ένας μαθητής -δεν γνωρίζω όνομα- διώχθηκε από το Γυμνάσιο του Αργοστολιού για τις ανατρεπτικές του ιδέες και μετεγγράφηκε στο αντίστοιχο του Ληξουριού, κουβαλώντας μαζί του κάτι φυλλάδια του σοσιαλιστή Πλάτωνα Δρακούλη και τα μοίρασε στους συμμαθητές του. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο πατέρας μου Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γεννημένος κατά ομολογία του το 1891 και στα μητρώα της κοινότητας Δαμουλιανάτων το 1892. Ο τελευταίος απολίτικος τότε, με μία απέχθεια μάλιστα στην πολιτική όπως πολύ αργότερα μου διηγόταν, εκτός από μία φανερή περιφρόνηση στον τοπικό γεοκτήμονα Βαγγελάκη Λοβέρδο τον οποίον μάλιστα μαζί με έναν φίλο του Αλέξανδρο Αλιβιζάτο επιδεικτικά δεν τον χαιρέτησαν στο πέρασμά του, κάτι που ο άρχοντας σχολίασε αρνητικά στούς υποτακτικούς του, διάβασε τα φυλλάδια, του άρεσαν και τα πέρασε σε έναν φίλο του στο χωριό τον Αριστόβουλο Ζαφειράτο ο οποίος είχε τελειώσει το Σχολαρχείο. Κάτι σαν απόφοιτος του σημερινού Γυμνασίου να πούμε. Τούτος εκτός από μία ακόρεστη δίψα για μάθηση όπως και ο Μεμάς (Μεμά λέμε στην Κεφαλονιά τον Γεράσιμο), ήταν ένας άντρακλας προικισμένος ιδιαίτερα από τη φύση. Δυνατός, άκουσα πως κάποτε σε ζυγό μαζί με βόδι έσυρε αλέτρι σε χωράφι και προσωπικά τον θυμάμαι να κατεβάζει διψασμένος μονορούφι αντί ποτήρι έναν κουβά νερό, είχε τεράστια μνήμη, διάβαζε εφημερίδα στο φως του φεγγαριού και ήταν άριστος συζητητής, ετοιμόλογος και καλαμπουρτζής. Αυτό ήταν! Ο Πλάτωνας Δρακούλης δεν θα μπορούσε να φανταστεί και καλύτερο σπορέα των ιδεών του για την Κεφαλονιά! Όταν αργότερα με την πρόοδο της πολιτικής σκέψης ο Αριστόβουλος πέρασε στο κομουνιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1918 και έβαλε με την υποστήριξή του υποψηφιότητα στις εκλογές πριν την Μεταξική δικτατορία, συγκέντρωσε τα πέτρινα εκείνα χρόνια του κοιμισμένου νου, 700 σταυρούς στο νησί!
Τον θυμόνταν με το καβουράκι του και μια τριμμένη καπαρντίνα να πέρνει σβάρνα τα χωριά και να προπαγανδίζει τον κομουνισμό! "Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου". Αλλά για την διάδοση των αριστερών ιδεών στην πατρίδα μου και ιδιαίτερα στην περιοχή του Ληξουριού που κρατούν σταθερά μέχρι σήμερα, δεν ευθύνεται μόνο ο Αριστόβουλος και η παρέα του πατέρα μου (δάσκαλοι, καθηγητές Γυμνασίου, καθηγητές της περίφημης Βαλλιανείου Επαγγελματικής Σχολής εκεί τότε αλλά και το γεγονός ότι το χωράφι δεν ήταν χέρσο. Είχαν προηγηθεί οι Μαρίνος Αντύπας, Ρόκος Χο'ι'δάς, οι Ριζοσπάστες αγωνιστές και το λιμνάζον μίσος των ξωμάχων χωρικών ενάντια σε όσους τους ρουφούσαν το αίμα. Όλ' αυτά γινόντουσαν φανερά και κρυφά. "Κομουνιστάδες δίκοπα μαχαίρια", έλεγε μισοσοβαρά μισοαστεία ένας δωδεκανήσιος καθηγητής τους συναδέλφους του και τους πιστούς σ' αυτούς μαθητές τους. Η βασιλομεταξική δικτατορία που ακολούθησε πήρε τα μέτρα της με βιεοπραγίες, φακελώματα, εξορίες, δυσμενείς μεταθέσεις κ.λ.π. Τα γνωστά! Το πράγμα φούντωσε με την Ιταλογερμανική κατοχή και ιδιαίτερα μετά τη σφαγή της τραγικής Ιταλικής μεραρχίας 'ΑΚΟΥΙ από τους πρώην συμμάχους της, την εγκληματική μεραρχία ΕΝΤΕΛΒΑ'Ι'Σ. Μαζικά ο κόσμος εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Το χωριό μου τα Δαμουλιανάτα, το δυτικότερο της Κεφαλονιάς ονομάστηκε Μικρή Μόσχα. Στην εμφάνιση του εχθρού από τα σπίτια που είχαν αγνάντι, απλώνονταν άσπρα σεντόνια για ειδοποίηση και ακούγονταν σφυρίγματα. Στο μεταξύ μαζί με τα βουκολικά και λοιπά βοηθητικά στις γεωργικές εργασίες καθήκοντα, έμαθα να διαβάζω, ν' ακούω, να ξεχωρίζω, να συγκινούμαι, να συμπάσχω. Πάνω από το κρεβάτι μου στο πόρτεο (χωλ) που οδηγούσε δεξιά και αριστερά σε 2 μακρόστενα δωμάτια με κάτω από το ένα το κελάρι, κρεμόταν ένας μεγάλος χάρτης της Ευρώπης. Εκεί κάθε μέρα σημείωναν και σχολίαζαν την αντίσταση, την άμυνα του κόκκινου στρατού και τελικά τις θέσεις του κατά την μεγάλη του αντεπίθεση που έσωσε τους ανθρώπους όπου γης από το δόρυ του καπιταλισμού στα δύσκολά του, τους φασίστες! Οι φωνές από τ΄αντάρτικα τραγούδια γέμιζαν τον αέρα...Και ήρθε η παραμονή της μεγάλης μέρας! Αλλά γι αυτήν κάποια άλλη φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου