Δεν γνωρίζω κανένα! Τους παππούδες τους τους γνώριζα όλους ή σχεδόν όλους. Μερικοί ζουν. Τους γονείς τους άλλους ναι και άλλους όχι. Κάποιους τους μαντεύω από την ομοιότητα με τους παππούδες ή τις γιαγιάδες. Και δεν θυμάμαι, δεν συγκρατώ ονόματα. Και όταν μου συστήνονται, ύστερ' από λίγο τα ξεχνώ. Ζω μακριά τους εξήντα τόσα χρόνια...
Και προχτές πήγα να τα δω και να τα καμαρώσω! Ήταν αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια που πέρασαν φέτος στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Θα τα βράβευαν και θα τους ευχόνταν. Τα καλούσε ο σύλλογος των στην πρωτεύουσα εγκατεστημένων χωριανών μας με την ευκαιρία κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας, στην αίθουσα που παραχώρησε η "Αδελφότητα Κεφαλλήνων και Ιθακησίων" στο ιδιόκτητο κτήριο της, Γρηγορίου Λαμπράκη 144 στο Πασαλιμάνι. Ανταμώσαμε, συστηθήκαμε. Βράβευση, κόψιμο πίτας, μπουφές, χορός, ζωντανή μουσική, πολύ κέφι...Στο τέλος ανέβηκαν στην πίστα τα παιδιά. Αυτή είναι μια άλλη νεολαία!
Λιγερόκορμη, φωτεινή, με την ευγένεια, την ελπίδα και την ευθύνη ζωγραφισμένες στη ματιά της. Καμία σχέση με τις γενιές που προανάφερα. Τις σκευρωμένες από το τσαπί, το φτυάρι, τον κασμά (πίγκο). Το ανελέητο κρύο τον χειμώνα, τις χιονίστρες με την φαγούρα, τη θέρμανση με τη φουφού τα βράδια και το πυρωμένο κεραμίδι, του καλοκαιριού το ανυπόφορο λιοπύρι... Τις γενιές που θρέφονταν με ψωμί και ψωμί! Ψωμί που το έλεγαν "πρώτο" με φαρίνα (άσπρο χωρίς πίτουρα), αγορασμένο από τη χώρα (το Ληξούρι). Ή λιγότερο άσπρο από την κρησάρα της μάνας στο χωριό. Και αυτά για τους καλύτερα οικονομικά στεκούμενους. Μετά ερχόταν το φτηνότερο το ανακατωμένο (στάρι με κριθάρι) και τελευταία το σκέτο κρίθινο, το γεννηματένιο ("γέννημα" το κριθάρι στην ντοπιολαλιά μας), για τους φτωχούς. Η βρώμη για τα ζώα (ζα) τα δουλευτάδικα. Τα βόδια (βόγια) στ' αλέτρι, στου μεσημεριού τη στάση και τα άλογα στο λιτρουβιό και καμιά φορά στ' αλώνι. Το ψωμί βουτηγμένο στο λάδι το αρκετό ή το λίγο και κείνο το φρέσκο του λιτρουβιού, το μοσχομύριστο τέτοια εποχή, με ψωμί γωνία ζεστοφούρνι και σκαμένο στη μέση για το λάδι, λίγο αλάτι και καλή μας όρεξη! Κακή ποτέ δεν θυμάμαι. Τυχεροί όσοι είχαμε λίγο τυρί φέτα. Χόρτα άγρια με λεμόνι όταν υπήρχε και φυσικά όσπρια. Φακή κάλοψη από το Βουνό ή του Πηγανιά τα κόντρελα και "ψάρες"-δεν υπάρχουν πιά- από τον Έξω Βουνό. Καμιά πατάτα από τα σώχωρα. Με οικονομία τα αυγά. Ήταν ανταλλακτικό είδος στον πραματευτή για ψιλικά όπως ροκέλα άσπρης, μαύρης και κόκκινης κλωστής μάρκας "κανόνι" ή "πεταλούδα", κομπιά, βελόνια, δακτυλήθρες, λουλάκι, βαφές, μοσχοσάπουνο, πούδρα, κολόνια, μπιγιόλ...
Και τώρα τ' αγγόνια ευθυτενή, καλοθρεμένα, γυμνασμένα, με τις μοντέρνες κομμώσεις και ντυσίματα, τα γκατζετάκια τους, τον κόπο και τα όνειρά τους. Χαζεύω την γκάμα του επαγγελματικού τους προσανατολισμού σε τομείς που αν τους άκουγε κάποιος θυμόσοφος παλιός, ο Νικολής ο Μπαμπάουλας π.χ. θα έστριβε το μουστάκι του χαμογελώντας και θα πέταγε καμιά πατσανάτσα!
