Για τα γεγονότα που συνέβησαν στην κοπή της πίτας του
Συλλόγου στον Πειραιά 15/1/2012 ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΤΟΣ
μας έστειλε την παρακάτω επιστολή
Ανοιχτή Επιστολή
Αγαπητοί φίλοι,
Ως μέλος του Συλλόγου μας, μέλος (ακόμα) της Συντακτικής Επιτροπής της υπό έκδοση Φωνής των Δαμουλιανάτων, και ένας από εκείνους που διαμαρτυρόμενοι έντονα αποχώρησαν από την αίθουσα κατά την κοπή της πίτας μας, θα ήθελα να σημειώσω τα ακόλουθα, με την παράκληση να αναρτηθούν στα υπό φροντίδα σας ιστολόγια:
«Δεν είναι η λευτεριά πέσε πίτα να σε φάω•
είναι κάστρο, και το παίρνεις με το σπαθί σου».
Νίκος Καζαντζάκης,
«Ο Καπετάν Μιχάλης»
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ,
«Ο ΔΟΥΛΟΣ» (ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ)
Το 2006, από ένα βήμα δημόσιου διαλόγου (συνέλευση εργαζομένων), είχα αναφέρει ότι «...όπως τα κόμματα γίνονται εταιρείες και οι εταιρείες κόμματα, έτσι και οι επιχειρήσεις προσπαθούν να ελέγξουν ή να υποκαταστήσουν τα σωματεία, και τα σωματεία ταυτίζονται με τις επιχειρήσεις. Η «διαδικασία» είναι κοινή: Η ανοχή μας, και η αποχή μας από τα κοινά».
Και πριν 22 μήνες (Μάιος 2010), με την είσοδό μας στο Μνημόνιο, σε μια άλλη μάζωξη παρατηρούσα ότι:
«ο γενναίος νέος κόσμος που μας τάζουν με τράπεζες και εταιρείες που παριστάνουν τις κυβερνήσεις, απαιτεί μια άλλη (μη) ζωή».
Κι αν τότε τα παραπάνω φαίνονταν υπερβολικά, τώρα, με τη συνεχιζόμενη επέλαση των βαρβάρων, και το πρόπερσι… καλύτερο από το φέτος, ηχούν μάλλον κοινότοπα.
Και δεν περιέγραφαν τίποτα περισσότερο από το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, αφού η έως αφανισμού μείωση μισθών και συντάξεων, οι κοτζαμπάσικης έμπνευσης κεφαλικοί φόροι, και η ανεξέλεγκτη πορεία των τιμών, με όλο και περισσότερους να δυσκολευόμαστε στην καθημερινή μας διαβίωση, οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου εξαθλίωση του πληθυσμού και στη φυσική μας εντέλει, χωρίς αντιστάσεις, εξόντωση.
Μια εξόντωση η οποία, εδώ και δυο χρόνια, μπήκε στην τρίτη και τελευταία φάση της (3η δεκαετία). Με την οριστική πλέον (ν)τροπή της Ευρώπης προς τον πιο στυγνό (νεοφιλελεύθερο οικονομικό) φασισμό, που καθιερώθηκε και καθορίστηκε με την ιδρυτική συνθήκη της Ε.Ε. το 1992 (Μάαστριχτ), την απορρύθμιση από το 2000 (Συνθήκη Λισσαβόνας) της εργατικής νομοθεσίας και των εργασιακών σχέσεων, ισχυροποιήθηκε με την παραχώρηση του χρήματος στις τράπεζες το 2002 (Ευρώ), και ολοκληρώνεται στις μέρες μας με τη πλήρη πλέον διάλυση του κοινωνικού κράτους (ασφαλιστικό, ταχεία εφαρμογή πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών και αγαθών).
Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 1992 μέχρι το 2010, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού εκπαιδεύτηκε με ποικίλους τρόπους (συστημική προπαγάνδα από σχολεία, ΜΜΕ και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας), ώστε να πιστέψει την αναγκαιότητα των μέτρων και να τα δεχτεί χωρίς αντίδραση.
Χαρακτηριστικό (κατά την άποψή μου) αυτής της «αποδοχής» και «παραίτησης» είναι και η «απρόοπτη εξέλιξη» στην πίτα.
Η αδιάκριτη -και καθόλου «διακριτική»- παρουσία, και (εν είδει περιστεράς;) «εμφάνιση» του Μοσχόπουλου, που ήρθε «για να μας ευχηθεί», εντάσσεται στο σκηνικό που περιέγραψα, όσο πιο συνοπτικά γίνεται.
Θα αντιπαρέλθω το ποιος τον προσκάλεσε. Γιατί σίγουρα δεν είδε φως και μπήκε, ούτε ήρθε απρόσκλητος. Βαθιά πεποίθησή μου είναι ότι είχε και τη διαβεβαίωση από κάποιους πως θα τον καλοδεχτούμε, αφού (εξ όσων γνωρίζω) αποφεύγει με επιμέλεια τους δημόσιους χώρους στο νησί, ακόμα και προσκεκλημένος.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία, μετά από συζήτησή που είχα σε διαφορετικές στιγμές, με τη Γιωργία (επικοινώνησε το ίδιο βράδυ μαζί μου), τον Αριστόβουλο, και την Άννα, ότι δεν προσκαλέστηκε επίσημα από τον Σύλλογο. Και δέχομαι τη διαβεβαίωσή τους ότι αιφνιδιάστηκαν, παρότι είχαν το χρόνο να αντιδράσουν συγκροτημένα ως Δ.Σ. έστω και με καθυστέρηση.
Όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Η αντίδρασή όσων αποχωρήσαμε δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία. Αφορά πιστεύω και την ουσία λειτουργίας ενός (έστω και πολιτιστικού) συλλόγου, αλλά και την κατεύθυνση των δραστηριοτήτων του. Αλλιώς θα συγκροτούσαμε καφενείο.
Ακομμάτιστοι, μπορεί. Απολιτικοί, ποτέ. Τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά.
Με τη δική μου αντίδρασή, αλλά και του Βασίλη στη συνέχεια, δεν εκφράστηκε απλά, όπως σημειώνεται χλιαρά στο ιστολόγιο του Συλλόγου Δαμουλιανάτων
«η δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών μας εκπροσώπων για τις αποφάσεις που παίρνουν και τις ευθύνες τους για την τύχη της χώρας μας στο πρόσωπο του βουλευτή»(υπογράμμιση δική μου).
Δηλαδή, αυτόν από σπόντα τον πήραν τα σκάγια της «αγανάκτησής» μας; Αυτός δεν έχει ευθύνη; Και είναι άλλο πράγμα οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι από τους εκπροσώπους του κοινοβουλίου;
Αν ο Μοσχόπουλος είχε ίχνος φιλότιμου δεν θα είχε εμφανιστεί καν ή θα είχε φύγει «διακριτικά» όπως μπήκε, όταν λίγο πριν «είχε φάει την αποχυλωμένη του» (όπως λέμε στο χωριό μας), καθώς του είπα καταπρόσωπο τα ίδια που επανέλαβα και δημοσίως.
Αλλά «ο ίδιος δεν φταίει, τόσος είναι» που λέει κι ο ποιητής. Κι αν η ντροπή είχε όνομα, δεν θα είχε ποτέ το όνομα των μοσχόπουλων.
Κι αν η εκδήλωση «τέλειωσε τραυματισμένη» (από ποιον άραγε), όπως αόριστα αναφέρεται στο ιστολόγιο ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ, ας αναζητήσουμε αυτούς που τραυματίζοντας τους θεσμούς, εξοντώνουν τους γέροντες και σφαγιάζουν το μέλλον των παιδιών αυτού του τόπου.
Η κοινοβουλευτική χούντα μένει στην εξουσία κυρίως με τη σιωπή μας.
Με την ανοχή μας και την (ουσιαστική) αποχή μας από τα κοινά.
Οι διάφοροι μοσχόπουλοι δεν έρχονται μόνοι τους. Φως για να μπουν και χώρο για να κατοικήσουν προσφέρουμε πάντα εμείς. Πάντα εμείς ανοίγουμε τις (κερκο)πόρτες. Εμείς (και μόνο εμείς) γινόμαστε πάντα ο εφιάλτης της δικής μας ζωής.
Θα (τους) το επιτρέψουμε, ή «θα λάμψουμε σαν μαχαίρι» κατά τον Ελύτη:
Και εμείς αληθινή απειλή του μέλλοντός τους,
αν χρειαστεί θα λάμψουμε σαν μαχαίρι,
εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι οδηγοί
των βαρέων αρμάτων τ’ ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα.
Το νου σας: από μας η Άνοιξη εξαρτάται.
Ο.Ε., «Μαρία Νεφέλη»
ΥΓ
Όσα διαδραματίστηκαν στην πίτα και όσα ειπώθηκαν πιο πάνω μπορεί κάποιους να ενόχλησαν. Όμως στο μέτρο που μου αναλογεί, θα συμμετέχω στο Σύλλογο, επιμένοντας στη γραμμή της «ενόχλησης», έστω κι αν γίνομαι δυσάρεστος, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρω έναν κοινό βηματισμό με όσους πιστεύουν ότι «η σιωπή δεν είναι χρυσός».
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Μπ. Ζαφειράτος
Σημ SITE Εμείς απλώς δημοσιεύουμε τα γεγονότα όπως έγιναν και τίποτε περισσότερο
Όταν θέλουμε την γνώμη του ο καθένας μας την δημοσιεύει με τον τρόπο του
Μπορείτε ν ανατρέξετε στις αναρτήσεις
Τόσο για την διαπίστωση μας ότι
Η εκδήλωση συνεχίστηκε και τέλειωσε σε λίγη ώρα τραυματισμένη
Δε νομίζουμε ότι εκφραστήκαμε λάθος
Το μονό που μπορούμε να απαντήσουμε στο
(από ποιον άραγε)
είναι ένα
ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΑΝ
