23-4-15 Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΥΛΑ

ΑΗ ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΥΛΑ  φ αρχείου 

Στο  ξωκλήσι  πάνω  στο  Πέζουλα που ανήκει  στην  ενορία 

του  Ριφιού  έγινε  χθες  όπως  κάθε  χρόνο  η  γιορτή  του

 Αη Γιώργη  Η μικροσκοπική  εκκλησιά  του Αη  Γιώργη

βρίσκεται  στην  κορυφή  του  λόφου  

Χθες δέχτηκε   όσους  αποφάσισαν  να  την επισκεφτούν

και  να  γιορτάσουν  τον  Αη Γιώργη 

Πρέπει  να  σημειωθεί  οτι  αποκλειστική  πρόσβαση  για

περίπου  200  μέτρα  είναι  ποδαρόδρομος  Εκτός  αν  κάποιος

διαθέτει  μεταφορικό  μέσο  ενός  Άλογου  η ενός Γαιδάρου

Όσοι  βρέθηκαν  εκεί παρακολούθησαν  την  λειτουργιά  του παπά

Γιάννη  Γιωργάτου    Απόλαυσαν  την  απίθανη  θέα  προ  τα

τέσσερα  σημεία  του  Ορίζοντα  και  τέλος  έφυγαν  περνώντας

μαζί  τους άρτο  από  την αρτοκλασία  και  Σκουτέλα

ΕΥΧΟΜΑΙ  Σ ΟΛΟΥΣ  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΓΕΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΦΙΛΑΤΟΣ  

Σημ Ο ΠΕΖΟΥΛΑΣ είναι βουναλάκι  που  βρίσκεται  πάνω  από  

τα  Μονοπωλάτα, Καλατα,  Δεματωρά  και  την Πηγή  

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ 

ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΣΤΑΜΝΑΣ

Η ρίψη των πήλινων αγγείων κατά την Ανάσταση 

«Το σπάσιμο της στάμνας»

 Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 Λόγω που πολλοί φίλοι με ρωτούν για το πασχαλινό έθιμο «το σπάσιμο της στάμνας ή καλύτερα το σπάσιμο των πήλινων αγγείων», την καταγωγή του και το τι συμβολίζει αποφάσισα να ξαναδημοσιεύσω το παλιό κείμενο με νεότερες προσθήκες, ώστε να γίνει γνωστή η εξελικτική πορεία του εθίμου. Ωστόσο, νιώθω χαρά γιατί την αρχική του επαναφορά και θύμηση στις τελευταίες δεκαετίες την πραγματοποίησα μέσα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στις αρχές της δεκαετίας 1990-2000 στην εφημερίδα «Ανεξάρτητος», και πήρε «τα επάνω του». 

          Όμως είναι φοβερό ότι άκριτα ακούγονται και λέγονται διάφορες απόψεις, που μάλλον θεωρούνται βιαστικές και απαίδευτες ως προς το έθιμο και την ιστορία του. Μάλιστα κάποιοι για να δηλώσουν την ύπαρξή τους, διακωμώδησαν το έθιμο, νομίζοντας πως κάνουν έξυπνη σάτιρα, κρύβοντας πίσω από την πράξη τους «πολιτικές» ανησυχίες προς  τους αντιπάλους τους… Άλλοι προσπαθούν να βρουν φθηνές θέσεις και δικαιολογίες χωρίς ιστορικές τεκμηριώσεις. 

            Επίσης, είναι φοβερό να υποτιμούμε τη δική μας ελληνική και ορθόδοξη παράδοση, θεωρώντας τα πάντα «ξενικά».   

            Είναι βέβαια πολύ μεγάλο το θέμα και χωράει αρκετή συζήτηση, (στο παρόν άρθρο αυτό για λόγους χωρητικότητα δεν μπορεί να γίνει),  για το πώς πρέπει να αναβιώνουν τα  ξεχασμένα έθιμα, το πώς πρέπει να διατηρούνται και να εκτελούνται, τη  διαμόρφωσή τους στο χρόνο και το πώς το μεταλλάσει- τροποποιεί  μια κοινωνία  για πολλούς λόγους, ιδίως τουριστικούς και γενικά εμπορικούς.

            Ας πάρουμε όμως τα εθιμικά πράγματα κατά το πώς έχουν.  Ένα από τα πιο «παράξενα» έθιμα του Πάσχα, το οποίο διατηρείται κυρίως στην Κέρκυρα, είναι και το «σπάσιμο της στάμνα, του μπότη». Μάλιστα, γίνεται με τέτοιο φανφαρόνικο τρόπο για τουριστικούς λόγους, με αποτέλεσμα να ξεφύγει από την παλιά εθιμική διαδικασία, «να πλατειάσει» για να ικανοποιήσει τις αισθήσεις της όρασης, της αφής και της ακοής. Βέβαια, εξυπηρετεί στον κερκυραϊκό τρόπο της τέλεσης του εθίμου  η αρχιτεκτονική του χώρου και των κτηρίων του όμορφου νησιού.

     

 

 
   



  Συγκεκριμένα το έθιμο «το σπάσιμο της στάμνας» πραγματοποιείται με την πρώτη Ανάσταση, που γίνεται να ξημερώνει Μεγάλο Σάββατο, τότε που ο ιερέας λέει το «Ανάστα ο Θεός» και οι χριστιανοί σπάνε πήλινα αγγεία ή κάνουν με ότι μπορούν θόρυβο για να διώξουν το κακό του θανάτου. ( όπως το άλλο «Έθιμο του σεισμού» στις περισσότερες  εκκλησίες της Παλικής. Γι αυτό, «το έθιμο του σεισμού», αναφέρεται και ο Δημήτριος Λουκάτος στο θέμα της Ανάστασης.)

            Στην Κέρκυρα το έθιμο  «το σπάσιμο της στάμνας» μεταφέρθηκε τις πρωινές ώρες, γύρω στις 11 με 12π.μ  και από τα τριώροφα και τετραώροφα κτήρια ανοίγουν τα παραθύρια και «αμολούνε» με δύναμη τις στάμνες και παρόμοια αγγεία, που καθώς πέφτουν κάνουν τον ανάλογο θόρυβο. Έτσι, η εθιμική αυτή πράξη κάνει συμμέτοχους τους πιστούς στη Ανάσταση του Χριστού και συγχρόνως πατούν τον θάνατο. Οι Κερκυραίοι με τη δεύτερη καμπάνα που σημάνει την πρώτη Ανάσταση, εκσφενδονίζουν από τα μπαλκόνια τους που τα έχουν στολίσει με κόκκινα λάβαρα, προς το δρόμο «τους μπότηδες», που έχουν συνήθως διπλή λαβή. Μάλιστα για να κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο, τους γεμίζουν με νερό και έτσι είναι πιο βροντεροί.

            Έχουν ειπωθεί πολλά για την  καταγωγή αυτού του εθίμου, που άλλοι το θεωρούν ξενικό και άλλοι, πως είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης.

            Το έθιμο αρχικά αναφέρεται στα χρόνια της ελληνικής αρχαιότητας, συγκεκριμένα στη μινωική περίοδο, όπου οι Κρητικοί από την παραμονή του γάμου τους συγκέντρωναν σε ένα μεγάλο δωμάτιο διάφορα πήλινα βάζα  κι ενώ τραγουδούσαν και χόρευαν, τά’ σπαζαν ένα – ένα. Η συνήθεια αυτή με τον καιρό γενικεύτηκε σε όλη την Ελλάδα κι έτσι σήμερα όχι μόνο σε γάμους αλλά σε κάθε διασκέδαση, οι Έλληνες τους αρέσει πάνω στον ενθουσιασμό τους να σπάνε πιάτα και ποτήρια. Από αυτό, άλλωστε βγήκε και η γνωστή φράση «τα σπάσαμε» που τη λέμε μετά από κάθε γλέντι (1).      

            Το έθιμο πέρασε,(όπως και άλλα της ελληνικής λαογραφίας) στη Δύση και προσαρμόστηκε ανάλογα στις ιδιαιτερότητες του κάθε λαού. Έτσι οι Ενετοί κατά την περίοδο της Πρωτοχρονιάς έσπαγαν τις παλιές στάμνες, στη μεγαλύτερη γιορτή τους,- ως φόρο- στο νέο χρόνο, προκειμένου να τους φέρει νέα αγαθά στο σπίτι τους. Οι Ορθόδοξοι διατήρησαν το έθιμο κατά την περίοδο της Λαμπρής, λόγω που αυτή η εορτή θεωρείται η μεγαλύτερη για αυτούς. Είναι η γιορτή της επιβεβαίωσης της ζωής και η νίκη ενάντια στο  θάνατο.

            Υπάρχει και εκδοχή που φαίνεται να έρχεται από τον μεσαίωνα, είναι αυτή που θέλει να γίνεται το σπάσιμο της στάμνας, για να φύγουν μακριά τα «μολυσμένα» κακά πνεύματα που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους.

            Μια πρακτική θέση δικαιολογεί κατά πολλούς την εκδοχή που λέει, πως επειδή μέσα στα πήλινα αγγεία τα παλιά χρόνια φύλαγαν τα φάρμακα για να συντηρηθούν, λόγω που εκεί υπήρχε δροσιά, όταν έρχεται η χαρά που πατάει τον θάνατο όπως είναι η Ανάσταση του Χριστού μας, είναι μια ευκαιρία να σπάσουμε το πήλινο αγγείο, ως πράξη συμβολική ενάντια στο κακό.

            Ακόμη σώζεται και  παγανιστική προέλευση του εθίμου, και θέλει να δείξει, πως καθώς η φύση οργιάζει την άνοιξη, για τη συλλογή των καρπών απαιτούνται νέα κανάτια και δοχεία για την αποθήκευσή τους. Αυτός είναι και ο λόγος σύμφωνα με αυτή την εκδοχή που σπάμε τα παλιά κανάτια στην Ανάσταση του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού.

            Το έθιμο του «σπασίματος της στάμνας ή των πήλινων αγγείων», διατηρούνταν στην Κεφαλλονιά μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα. Φαίνεται δε ότι το έθιμο αυτό ήταν κοινό σε πολλά ελλαδικά μέρη, όπως στη Στερεά Ελλάδα, στην Αθήνα σε κάποιους ναούς, και  σε όλα τα Επτάνησα. Τώρα τελευταία αναβιώνει στη Ζάκυνθο με τουριστικές προεκτάσεις.
            Βέβαια, είναι απορίας άξιο πώς δεν το αναφέρει ο ιστοριοδίφης της Κεφαλλονιάς Ηλίας Αγγ. Τσιτσέλης «ως σπάσιμο των κανατιών ή κάτι παρόμοιο».      Πιθανόν το έθιμο να είχε εξασθενήσει από πολύ παλιά. Το βρίσκουμε:
όμως ως αναφορά στο «Κεφ. Α'- Στατιστική εξέτασις της Νήσου. Κεφαλληνίας, καθ’ ην ευρίσκετο κατάστασιν το Ι829ον έτος» στον τόμο «Ιόνιος Ανθολογία» Κέρκυρα, Ιούλιος ΛΩΛΔ.
            Συγκεκριμένα, στη σελίδα 511 αναφέρεται  από αρθρογράφο της τότε  κεφαλληνιακής λαογραφίας: «... Το Μέγαλο Σάββατον όταν ψάλλεται εις την εκκλησίαν το ανάστα ο Θεός ρίπτουσιν έξω των οίκων τα αγγεία ακέραια ή ημίθραυστα. Δεν διαβαίνουσιν επάνω τών συντριμμάτων, αλλά τα μετατοπίζουσιν, αν πρέπη αναγκαίως να διέλθωσιν εκείθεν….».
Ίσως, το «ασύμφορο» για τότε σπάσιμο (επειδή τα αγγεία ήταν χρήσιμα) να έκαναν τους Κεφαλλονίτες να αδιαφορήσουν και να ξεχάσουν το έθιμο.
             Ας δούμε όμως το έθιμο, «το σπάσιμο της στάμνας» και μάλιστα σε σχέση με το άλλο  παρεμφερές έθιμο, αυτό που λέγεται, «πέφτει το κομμάτι» και που διατηρήθηκε μόνο στην περιοχή της Ανωγής, αδιαλείπτως δε στα Μονοπολάτα.

Τις 5 το πρωί Μ. Σάββατο που όλα είχαν τελειώσει, άρχιζε όρθρος της κρυφής Ανάστασης. Ο παπάς κρατάει ένα πανέρι γεμάτο φύλλα και κλαριά ελιάς ή δάφνης

και φωνάζει «Ανάστα ο Θεός». Τότε  οι πιστοί χτυπούνε με ξύλα τα στασίδια και το γυναικωνίτη, ρίχνουν βαρελότα, όπως λένε "πέφτει το κομμάτι" (2).

       Επιβάλλεται μια αναλυτική και τεκμηριωμένη αναφορά για το έθιμο αυτό, μια και πολλοί το θεωρούν ξενικό, ότι ήλθε από τη Δύση, δηλαδή ότι είναι φράγκικο.

Στα «Άπαντα» (3) του Ανδρέα Λασκαράτου, η φράση «Πέφτει το κομμάτι», εξηγείται,  ως «το πρώτο σμπάρο που πέφτει το Μεγάλο Σάββατο».Αναφέρεται δε ως ίδια έκφραση και από τον ιστοριοδίφη Ηλία Α. Τσιτσέλη (4), σε μια καταγραφή ταφικών εθίμων προερχόμενα από την περιοχή της Αγίας Θέκλης-Ανωγής. Αναφέρεται στα έθιμα της Μεγάλης Πέμπτης γράφοντας : « Αι γυναίκες δεν εσάρωνον από την Μεγάλην Πέμπτην μέχρι το Μεγάλο Σάββατον, και αν εσάρωνον, δεν επετούσαν τα σκουπίδια. Και αφού ήθελε πέση το κομμάτι, τότε τα επετούσαν. Και επετούσαν και παλιόπιατα, παλιοπαδέλες και άλλα διάφορα αγγεία, και έλεγον :Στην πομπή σας κ.λ.π.». Βλέπουμε πως κυρίως πετούσαν πήλινα αγγεία και πιάτα.

         Το έθιμο  «το σπάσιμο των  πήλινων αγγείων ή της στάμνας» δεν είναι ξενικό, αλλά προέρχεται από τα Αρχαία Ελληνικά χρόνια και πέρασε στο Βυζάντιο και ως κατάλοιπο διατηρείται σε κάποια μέρη των Επτανήσων. Πρόκειται για ταφικό έθιμο, που λίγο πολύ αθέλητα το διατηρούμε όλοι μας έως σήμερα. Αφού βγάλουμε τη σορό του νεκρού από το σπίτι, κάποιος παίρνει και σπάει ένα πιάτο ή κάτι πήλινο, έξω από την πόρτα, για να σταματήσει το κακό. Για να μη πάρει ο νεκρός, σύμφωνα με την πρόληψη που επικρατεί, κάποιον άλλον από την οικογένεια σε σύντομο χρόνο. Ο λαός νομίζει πως δια του κρότου, που παράγεται από το σπάσιμο των αγγείων, εκτοπίζει το κακό. Το έθιμο του να θραύουμε τα αγγεία (5) και ιδίως τα πήλινα, ανήκει στην αρχαιότητα και πέρασε στο Βυζάντιο και έπειτα στη Δύση. Προέκτασή του ή καλύτερα μια άλλη μορφή του εθίμου είναι τα βαρελότα και οι κροτίδες και όλα αυτά που παράγουν τον βροντώδη θόρυβο, με σκοπό να εκτοπίσουν το κακό ενεργειακά.

      Το έθιμο του να σπάμε τα αγγεία ή κάτι πήλινο, όταν ο άνθρωπος τελειώσει τη ζήση του, καθιερώθηκε και σε βαριά ασθενείς επειδή μέσα σε πήλινα αγγεία τοποθετούσαν τα φάρμακα (6). Βέβαια υπάρχουν και άλλες εξηγήσεις, που η κάθε μια θέλει να πει τη δική της αλήθεια, όπως ότι τα πήλινα είναι φτιαγμένα από χώμα, από πηλό και αφορούν στη δημιουργία του ανθρώπου σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, δηλαδή ότι ο Πλάστης μας  έφτιαξε από χώμα (Εκφράσεις: είσαι κακό ή καλό αγγειό…) 

       Η δικαιολόγηση του εθίμου, ότι αυτό στηρίζει την ύπαρξή του σε τροπάριο της Μ. Παρασκευής, πιστεύω πως, είναι λάθος και πρόκειται για  ύστερη θέση   κάποιων λαογράφων. Πράγματι, υπάρχει στους  Ψαλμούς Β΄(2) ΑΙ ΜΕΓΑΛΑΙ ΩΡΑΙ  της Μ. Παρασκευής το ψαλτικό κείμενο    «Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς» και πιστεύεται από πολλούς ότι το έθιμο δημιουργήθηκε πάνω σ’ αυτό το εκκλησιαστικό κείμενο. Κατά την άποψή μου είναι μια σύμπτωση λαογραφικού και εκκλησιαστικού κειμένου, όπως υπάρχουν και τόσες άλλες…                  

 Όπως και να έχει το έθιμο «το σπάσιμο της στάμνας» διατηρείται ακόμη, (δεν σταμάτησε ποτέ) στην αρχική του μορφή στα Μονοπολάτα, με την αμέριστη βοήθεια των Επιτρόπων  και πραγματοποιείται μέσα στο ναό της Αγίας Παρασκευής  κατά την ώρα που ο ιερέας λέει το «Ανάστα ο Θεός».  Από τον διπλό γυναικωνίτη, έπειτα από το θόρυβο των ξύλων και των χτυπημάτων,  αμολάρουν το μεγάλο πήλινο αγγείο στο κάτω μέρος του ναού και συνεχίζουν την αναστάσιμη ακολουθία γιορταστικά και πολύ όμορφα χριστιανικά. Μακάρι να αναβιώσει προσεκτικά και σε άλλους τόπους του νησιού, χωρίς ακρότητες και παραλλαγές και να το χαίρονται οι πιστοί και ο κάθε επισκέπτης. που χαίρεται την πασχαλινή περίοδο στο νησί μας.

 Σημειώσεις

 1. Βλ. Τάκη Νατσούλη, Το Λεξικό της Λαϊκής Σοφίας, εκδόσεις Σμυριωτάκης, σελ.494. Επίσης υπάρχουν πλήθος αναφορές για αυτό το έθιμο της  μινωικής αρχαιότητας σε ανάλογες μελέτες των αρχαιολόγων και ιστορικών, πρβλ Χαράλαμπους Βουδόλημου, Δοκίμιον περί του ιδιωτικού Βίου των Αρχαίων Ελλήνων, Αθήναι, τ. Α΄ 1895, τ.Β΄1903.

2.  Για το έθιμο Πέφτει το κομμάτι, βλ. Θεόδωρος Π. Ευαγγελάτος, Μονοπολάτα, Αθήνα 1984.

3.  Βλ. Τ. 3^ος , σελ. 601

4.  Βλ. Τ. 3^ος , σελ. 629,  Έθιμα Μ. Εβδομάδας, και άρθρο του ιδίου στο περιοδικόν σύγγραμμα «Παρνασσός» 1892, σελ. 290

5.  Pouqueville, Voyage dawn la Grece t. VI σ. 146. Επίσης βλ. Ν. Γ. Πολίτου, Λαογραφικά Σύμμεικτα Γ΄,  Τα κατά την τέλευσην, σελ. 333, και του ιδίου, Λαογραφικά Σύμμ. Β΄ ,σελ. 280

6. Ό.π.

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

Δώσαμε ραντεβού σε ένα καφενεδάκι στο Μαρούσι, τη γειτονιά του. "Γειά σου Ευαγγελάτε" μου φώναξε μόλις πάτησα την πόρτα. Με περίμενε. Ευαγγελάτος κι αυτός, Βαγγέλης το μικρό του, από το κοντινό με το δικό μου χωριό, τα Μονοπωλάτα. Δεν τον αναγνώρισα. Είχαμε να ιδωθούμε 64 ολόκληρα χρόνια από κείνη τη νύχτα του χειμώνα (τέλος του 1949 ή αρχές του 1950). Ήθελα να του ευχηθώ "χρόνια πολλά, καλό πάσχα" και να του πω ακόμη ένα ευχαριστώ για τη βοήθεια που μου πρόσφερε τότε...Είχα μπει στο μοναδικό μικρό καπηλειό στο κέντρο του χωριού του. Μια μικρή παρέα έπιναν κρασί και συζητούσαν. Ανάμεσά τους και ο Βαγγέλης ο πραματευτής που έφερνε βόλτα τα χωριά μας και πουλούσε την πραματεια του ή την αντάλλαζε με είδος (αυγά, κοτόπουλα κ.λ.π.). Ζήτησα ένα φακό. Φάνταζα με κάποιον που είχαν βουτήξει στη θάλασσα με τα ρούχα του, την ντεμέλα (μαξιλαροθήκη) που χρησιμοποιούσα για σάκο σην πλάτη και την μεγάλη μαύρη ομπρέλα με τις σπασμένες αντένες που λίγο προηγούμενα  και για την υπόλοιπη με στροφές ανηφοριά (περίπου δύο χιλιόμετρα), θα χρησιμοποιούσα για την ανιχνευση της άκρης του δρόμου (την κουρτελάδα) που όριζε τον γκρεμό. Ο Βαγγέλης πετάχτηκε αμέσως μέχρι το σπίτι του και μου' φερε έναν. Και το ταξίδι τελείωσε καλά. Ποτέ μου δεν θυμάμαι τέτοιο σκοτάδι! Το πράμα δεν ξεκίνησε έτσι. Πήγαινα στη Β' Λυκείου (Ε' ή αλλοιώς Ζ' τάξη του εξαταξίου Γυμνασίου Αρρένων Αργοστολίου). Κανονικά έπρεπε να πηγαίνω στο όμορο μικτό του Ληξουριού αλλά λόγοι "κληρονομικού εθνικοφρονικού ελλείμματος" το απέτρεψαν. Δεν θα περνούσα καλά και έτσι ο πατέρας μου με έκρυψε στο Αργοστόλι με κηδεμόνα τον νουνό μου Γυμνασιάρχη Θηλέων Μεμάγγελο Ευθυμιάτο (τον "γάτο") όπως τον έλεγαν οι μαθήτριες που υπηρετούσε εκεί. Τότε κάναμε μαθήματα και το Σάββατο. Σκολάσαμε και έτρεξα να προκάνω την μπεζίνα (μεγάλη, ξύλινη, μηχανοκίνητη, βάρκα καμπινάτη) που έκανε το δρομολόγιο Αργοστόλι - Ληξούρι και από κει δέκα χιλιόμετρα δρόμος, μιάμιση ώρα με τα πόδια, μέχρι το χωριό μου τα Δαμουλιανάτα. Την Κυριακή το απόγευμα θα επέστρεφα πλυμένος, αλλαγμένος, καλοτα'ι'σμένος με μια επιπλέον αλλαξιά εσώρουχα, τρόφιμα και χαρτζιλίκι για την επόμενη βδομάδα. Η δυνατή Όστρια (Νοτιάς) ήταν απαγορευτική για τον απόπλου. Περιμέναμε να πέσει κάπως ο αέρας. Βρήκα παβέντζο (απάγκιο) σε μια γωνιά στο απέναντι καφενείο, δικαιολόγησα την παραμονή μου με ένα γλυκό του κουταλιού και αξιοποίησα το χρονο διαβάζοντας τα μαθήματα της Δευτέρας. Αργά το απόγευμα δόθηκε η άδεια και σαλπάραμε. Με φουρτούνα βέβαια αλλά αυτό δεν με πείραζε καθόλου. Απεναντίας μάλιστα, μολονότι ποτέ μου δεν έμαθα καλό κολύμπι με διασκέδαζε, το γλεντούσα και έθρεφε το αρχικό μου όνειρο να γίνω καπετάνιος. Χάζευα τον κυβερνήτη που κρατούσε τη λαγουδέρα και προσπαθούσε ν' αποφεύγει με ζιγκ - ζαγκ πορεία όσο γίνεται την έκθεση της αριστερής παρειάς της μπεζίνας στον Νοτιά, που ερχόταν από τη μπασιά του κόλπου. Τον μετριασμό του αγέρα συνόδευε παράλληλα το γκρίζο φόρτωμα του ουρανού με μαύρα σύννεφα που κατέβαιναν χαμηλά και πίεζαν τη μέρα να σβύσει. Στο Ληξούρι ένας σιτέμπορος φίλος του πατέρα μου, με συμβούλεψε να μη ξεκινήσω για το χωριό και να με φιλοξενήσει στο σπίτι του. Δεν τον άκουσα. Με το μυαλό που κουβαλούσα τότε, αγόρασα δυο σκάτουλες κιάκια (δυο κουτιά σπίρτα), έβγαλα τα παπούτσια που είχα για την πόλη και τα αντικατέστησα με τα πέδιλα που φύλαγα στη ντεμέλα για τον δρόμο. Σε λίγο άρχισε να σκοτεινιάζει. Όταν τα όρια του δρόμου χάνονταν, άναβα ένα, ένα, τα σπίρτα. Σύντομα τα κιάκια τέλειωσαν και τη δουλειά συνέχισαν οι μακρινές συχνές αστραπές που έδωσαν τη σκυτάλη σε κοντινά αστραπόβροντα με δυνατό ανεμοβρόχι, στο οποίο η ομπρέλα μου για λίγο αντιστάθηκε. Τα αναποδογυρίσματά της έσπασαν τις αντένες της μια, μια. Είχα βαρεθεί να την επιδιορθώνω με μαύρη δυνατή κλωστή και σύρματα. Για τα ρούχα δεν μ' έννοιαζε. Ο νους μου πήγαινε στα βιβλία για τα οποία την άλλη μέρα θα είμουνα αναγκασμένος ν' ανάψω φωτιά, να πέσουν κάρβουνα και με το σίδερο προσεκτικά να τα στεγνώσω φύλλο, φύλλο. Κατά τα άλλα, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Το πράγμα όμως δυσκόλεψε πολύ όταν ξαφνικά αραίωσαν πολύ οι αστραπές και έμεινε με τις ριπές ανέμου η βροχή. Σκοτάδι αδιαπέραστο. Και τότε η ομπρέλα με βοήθησε να συνεχίσω προτείνοντάς την και ψαχουλεύοντας την άκρη της μιας πλευράς του δρόμου για γκρεμό, μάντρα ή χωράφι. Είχα διανύσει την μεγαλύτερη απόσταση και σε λίγο μπήκα στα Μονοπωλάτα όπου ο Βαγγέλης μου δάνισε το φακό του. Οι δάσκαλοι γονείς μου που πρόσφατα η κυβέρνηση Πλαστήρα επέτρεψε τον επαναδιορισμό τους σαν απολυμένοι για "αντεθνική δράση",τον ευχαρίστησαν και τον φίλεψαν ένα βάζο μέλι από το μελισσοκομείο μας που κείνες τις δύσκολες μέρες πολύ μας βοήθησε. Στον ένα ακόμη χρόνο που έμεινα στην Κεφαλονιά μέχρι την αποφοίτησή μου, συνάντησα κάμποσες φορές τον Βαγγέλη στη γύρα του και είχα σύντομες κουβέντες μαζί του. Μετά οι δρόμοι μας χώρισαν. Συνταξιούχος πια και έξη χρόνια μεγαλύτερος από μένα, στο καφενεδάκι του Μαρουσιού τον έκοψα να απολαμβάνει την απόμαχη ζωή με την άνεση χρόνου και τα καλούδια που στερήθηκε στα νιάτα του στο τρέξιμο του μεροκάματου. Είπαμε πολλά για τις οικογένειές μας και κείνες τις αξέχαστες μέρες του πενήντα. Ουσιαστικά η κουβέντα μας ήταν ένα προσκλητήριο νεκρών  από τα χωριά μας. Ασήμαντων τότε που η ζωή ήταν φτηνή και σημαντικών σήμερα για τα βάσανα, τις πράξεις, τις στάσεις τους...Του' χα μαζί μου δυο μπουκάλια κρασί κόκκινο και άσπρο για το Πάσχα. Ήταν μεγάλη Τετάρτη του 2014. Για να μη τα κουβαλάει, επέμεινα να τον συνοδέψω μέχρι το σπίτι του. Χωρίσαμε με την υπόσχεση να βρεθούμε το Καλοκαίρι στο χωριό του, να φάμε ένα κοψίδι και να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας στην πλατειούλα μπροστά από το καπηλειό που μου'φερε το φακό. Όταν τελικά πήγα στην Κεφαλονιά και τον αναζήτησα σ' έναν ξάδερφό του που έχει σούπερ μάρκετ πίσω από το ΚΤΕΛ του Ληξουριού, Ευαγγελάτος και αυτός, πήρα το μαντάτο. Λίγες μέρες πριν, είχε περάσει στην ανυπαρξία. Στις θύμησες των δικών του και τη δική μου όχι! Ένας ακάματος βιοπαλαιστής. σωστός οικογενειάρχης, χρηστός πολίτης.           Ας ζουν καλύτερα σήμερα οι άνθρωποι και να θυμούνται κάπου, κάπου τις ρίζες τους. Βαρετές ας είναι οι διηγήσεις μας, αδικαιολόγητες κάποιες εμμονές μας, ψέυτικες ας τους φαίνονται οι ζωές μας...

   Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος του ΤΣΑΥ Βριλήσσια.

   (Φλωρίνης 29, Τ.Κ.15235).

ΛΗΞΟΥΡΙ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Από την Διεύθυνση Αστυνομίας Κεφαλληνίας ανακοινώνεται ότι

Ο δρόμος  Ληξούρι- Μονοπωλάτα, από την διασταύρωση με την Περιφερειακή Ληξουρίου (θέση Αμμούσα) έως την διασταύρωση προς  Καμιναράτα  παραμένει ΚΛΕΙΣΤΟΣ έως και 15-06-2015.  Τα  έργα  συνεχίζονται  για  την  αποκατάσταση των  ζημιών  του  σεισμού  Η Επικοινωνία  του  χωρίου  με  το  Ληξούρι  συνεχίζεται  από  τους  ιδίους δρόμους  Έτσι  μας  δίνεται η  ευκαιρία  να  γνωρίσουμε κι αλλα  χωριά 

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΠΥΡΟ

Την  Μ Πέμπτη ο Σπύρος  Ευαγγελάτος  
 του Κρασά  έφυγε  για παντα από  κοντά  μας  
Η  κηδεία  έγινε  στα  Δαμουλιανάτα 

Στους  δικούς  του  ευχόμαστε   Θερμά  Συλλυπητήρια  

ΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

ΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ  ΑΠ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ο φίλος μας  ο Ntopios Εύχεται όπως  πάντα

με τον δικό του τρόπο

       ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Την  Ανάσταση  προσμένουν   με  χαρά  οι  χριστιανοί

οι  πολίτικοι  προσμένουν  τι  θα  πουν  οι  Γερμανοί

Επιτελούς  συμφωνία  η  κυβέρνηση  ζητάει

λένε  οι προηγούμενοι στραβά  πως  προχωράει

Ενώ  ο  λαός  μας  Εύχεται  Ανάσταση  να  γίνει 

κάποιοι  ζητούν  η  Χωρα  μας  στον  Σταυρό  να  μείνει

Αυτοί  που έβαλαν  καρφιά  σε  πόδια  και σε  χέρια

θέλουν  με  περισσή  χαρά  να  ζούμε  στην  μιζέρια

Αλλά  και  η Κυβέρνηση  πρέπει  να  ξεκινήσει

αυτό  που ψήφισε ο Λαός. ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ

Τα  λόγια  είναι  περιττά  δουλειά  πρέπει  ν αρχίσουν   

με  συνεντεύξεις  και  twit  δεν  θα  μας   κυβερνήσουν

ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΥΧΟΜΑΙ Σ ΟΛΟΥΣ  ΚΑΙ  ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

τους  λύκους  να  προσέχετε  που  αρνιού  φοράνε  ΜΑΣΚΑ

Ntopios   8-4-2015

ΔΗΜΟΣ ΚΑΦΑΛΟΝΙΑΣ Δ Σ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ

Αγανάκτησαν οι πολίτες της Παλικής, 

ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΤΙ 

Δύσκολες ώρες πέρασε η Δημοτική Αρχή,

 στη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου 

στο Ληξούρι

Πηγη  inkefalonia.gr
Περισσότερα >>>>

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ

                         

Μετά από εννέα ώρες συνεδρίασης και «σκιαμαχιών»

Δημοτική Αρχή και «αντιπολίτευση» αποφάσισαν να συσκεφθούν

για να υλοποιήσουν τις προτεραιότητες που έχουν συναποφασίσει !!!!

Σύσσωμες όλες οι δυνάμεις του τόξου της Ευρωένωσης στο Δημοτικό Συμβούλιο, μετά από εννέα ώρες συνεδρίασης και με απόντα το Λαό της Παλικής λόγω κόπωσης από τις σκόπιμα «ξεχειλωμένη» διαδικασία, αποφάσισαν να «….συσκεφθούν οι επικεφαλείς των παρατάξεων για να πάρουν αποφάσεις για την σεισμόπληκτη Παλική»!!! Η Λαϊκή Συσπείρωση καταγγέλλει την ανούσια αντιπαράθεση όλων των άλλων παρατάξεων της «αντιπολίτευσης» με την Δημοτική Αρχή (ΝΔ), (τελευταία εκφράζονται με ενιαία γραμμή για την υπεράσπιση της σημερινής κυβέρνησης), με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού της Παλικής και την διαφυγή από τις παλιές και νέες κυβερνητικές ευθύνες για τα οξυμμένα προβλήματα των σεισμοπαθών.

Από την «Ενωμένη Τετράπολη» (ΠΑΣΟΚ) μέχρι τους «Ριζοσπάστες Ξανά» (ΣΥΡΙΖΑ), από τους «ανεξάρτητο» Μιχαλάτο έως την παράταξη «ΦΙΚΟ», συμφώνησαν όλοι στην βασική προτεραιότητα που έχουν βάλει από την πρώτη στιγμή η νέα συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) και η Δημοτική Αρχή. Όπως ακριβώς συνέβαινε και με την προηγούμενη συγκυβέρνηση (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) προτεραιότητα συνεχίζουν να είναι τα έργα που εξυπηρετούν τα κέρδη των  μεγάλου και πολυεθνικού κεφαλαίου στον τουρισμό, την κρουαζιέρα κ.α. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, και επικαλούμενοι ότι πρώτη προτεραιότητα είναι «…ο τόπος και η Παλική …» συμφώνησαν σε κλειστή σύσκεψη των επικεφαλείς για να εξειδικεύσουν τις παραπάνω προτεραιότητες («master plan», προβλήτες κρουαζιερόπλοιων, αναπλάσεις κ.α.), βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις οξυμμένες λαϊκές ανάγκες (Μαντζαβινάτειο, λαϊκή στέγη, αποζημίωση όλων των πληγέντων, σχολεία, δρόμοι, απαραίτητα έργα αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, γηροκομείο, δίκτυο ύδρευσης, πολιτιστικά μνημεία, αθλητικές εγκαταστάσεις).

Η μόνιμη επωδός της Δημοτικής Αρχής ήταν ότι «…η προηγουμένη συγκυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) έκανε ότι μπορούσε, ας κάνει και η σημερινή (ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ) το καθήκον της…». Από την άλλη η μόνιμη εμμονή όλων των άλλων δυνάμεων της αντιπολίτευσης ήταν να υποβαθμίζουν έως και να συγκαλύπτουν την συνεχιζόμενη εξοργιστική υποχρηματοδότηση από την σημερινή κυβέρνηση. Τα προηγούμενα αποδεικνύουν περίτρανα την ταξική - αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθούν κυβερνήσεις - τοπική διοίκηση. Συνεχίζουν να φορτώνουν στο λαό το χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος και τα βάρη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα έργα που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες θα συνεχίσουν καρκινοβατούν, αφού προέχει η αποπληρωμή του χρέους, οι παρατάσεις και τα νέα μνημόνια και συμφωνίες, αφού κανένα μείγμα καπιταλιστικής διαχείρισης δεν εξασφαλίζει στο λαό τη λύση ούτε καν στα στοιχειώδη προβλήματά του.

Η Λαϊκή Συσπείρωση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να παραβρεθεί στη σύσκεψη που αποφασίστηκε (των επικεφαλείς με την Δημοτική Αρχή), αφού όλοι οι υπόλοιποι έχουν ήδη συναποφασίσει να μην έχει καμιά σχέση με την εξυπηρέτηση των οξυμμένων λαϊκών προβλημάτων. Αντίθετα, εξυπηρετεί τις ανούσιες αντιπαραθέσεις μεταξύ του νέου δικομματισμού, που δημιουργείται στα πλαίσια της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, για να υλοποιηθούν πιο αποτελεσματικά η ανταγωνιστικότητα, τα κέρδη των πολυεθνικών και των διάφορων επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος του λαού και των σύγχρονων αναγκών του. Η Λαϊκή Συσπείρωση στηρίζει το πλαίσιο αιτημάτων που από την πρώτη μέρα το οργανωμένο ταξικό κίνημα και η Λαϊκή Επιτροπή Παλικής διεκδίκησαν αγωνιστικά και που αφορά αποκλειστικά και μόνο τις λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις. Καλεί το λαό να οργανωθεί να διεκδικήσει αγωνιστικά τη λύση των προβλημάτων αυτών, που πολλά από αυτά προϋπήρχαν και που το φυσικό φαινόμενο του σεισμού έφερε στην επιφάνεια στην επιφάνεια.

Ληξούρι 9/4/2015

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΥΧΕΣ ΠΑΝΤΟΥ 

 ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ  ΠΑΣΧΑ

ΑΣΦΑΛΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ 

 ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΗΡΕΜΙΑ
ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΛΛΙΚΗ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ 

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΔΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ 
ΧΩΡΙΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ 
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΔΩΡΕΑΝ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Θ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ 
ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ