ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ

Από την Δημοτική Ενότητα Παλικής τελέστηκε  την Κυριακή 24 Ιουνίου 2012  Μνημόσυνο των Πέντε Αγωνιστών της Εθνικής Εαμικής Αντίστασης που κρεμάστηκαν από τους κατακτητές τις 5 Ιουνίου 1944 στην Κεντρική Πλατεία Ληξουρίου.

Ήταν  οι  Ήρωες 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΑΤΣΙΑΤΟΣ  καθηγητής  ετών 43

ΣΠΥΡΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ ετών 22

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΗΞΟΥΡΙΩΤΑΤΟΣ  ετών 35

ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΡΑΛΛΑΤΟΣ ετών 60

ΒΑΣΙΛΗΣ  ΡΑΛΛΑΤΟΣ  ετών 25

Πατέρας  και  γιός

Όλοι από Αγία Θέκλη, της Παλικής. Οι Γερμανοί για να κάμψουν το φρόνημα των αντιστασιακών κατοίκων, τους συνέλαβαν  σε  μπλόκο  στο Χωριό 
5 προς 6 του Μάη 1944.

Με τη βοήθεια των καταδοτών πήραν 5 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, έκαψαν σπίτια, έκαμαν καταστροφές και έφυγαν μεταφέροντας τους στις φυλακές του Αργοστολίου

Τους κράτησαν πάνω από 20 μέρες , όπου τους βασάνισαν απάνθρωπα. Τις 5 Ιουνίου του 1944 τους μετέφεραν από το Αργοστόλι στο Ληξούρι με καΐκι και με ισχυρή συνοδεία. Στην αποβίβαση τους υποδέχτηκε ομάδα καταδοτών με επικεφαλής τον προδότη Φλωριά Κουρούκλη.
Περήφανοι με ψηλά το Κεφάλι βάδισαν προς τις αγχόνες οι πέντε αυτές μορφές.

Στον  τόπο  του  μαρτυρίου  τους  πολλοί έχουν  εκφωνήσει

λογούς  στο  πέρασμα  των χρόνων 

Ο  Χωριανός  μας ΠΑΝΑΓΗΣ  (ΠΑΓΗΣ)  ΖΑΦΕΙΡΑΤΟΣ

(σήμερα  δεν  ζει)   το  1988  ήταν  κεντρικός  ομιλητής 

Μαζί  με  τα  υπόλοιπα  που  είπε  διάβασε  και

παρακάτω  ποίημα  γραμμένο  για  ΗΡΩΕΣ

ΗΡΩΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Απ  του  σκλάβου  Λαού  την  βομβούσα  κυψέλη

αμολημένο  σμάρι

στις  άπιαστες  μορφές  της  θυσίας 

Μέσα  στης  άθλιας  νυχτιάς  τα  ολοσκότεινα  βάθη 

εξάρματα  πυρφόρα

Προπλάσματα  ιερά  μαντατοφόρα

του  νέου  που  λαχταρούμε  κόσμου να  πλαστεί

πάνω απ  τα  μίση  και  τα  πάθη

Μες  το  βουβό μαρτύριο  της  στιγμής

είδε ο  λαός  στην όψη  σας

την  λεύτερη  του  χάρου  αποδοχή,

σαν  κορυφαία και  στερνή  αντρίκια  πράξη

και  κείνου  θέριεψε  η  κάρδια,

και ορθώθηκε  περήφανα  να  κράξει,

μπροστά  της  χαραυγής  το  ύστερο  άστρο,

κάθε  γωνιά, κάθε  καλύβα, κάθε  τόπος,

αλύγιστο  της  Λευτεριάς  να  γίνει  κάστρο

Μες  το  βαθύ  μυστήριο της  άγριας  ώρας

οδηγημένοι από  την μαύρη  βία  στης  αγχόνης  την  άκρη,

βουβοί ατάραχοι  στυλώσατε  το  βλέμμα

περά  στου  ορίζοντα  τα  μάκρη

Κι  ο  ιχνηλάτης  νους γοργός  ταξιδευτής 

μ  ορμή  αστραπής  δρασκέλισε  το  χρόνο

Πέταξε  απ τα  παλιά  στα  τωρινά 

εστάθη  στα  μελλούμενα

και  μέσα  σ όραμα  γλυκό,  γιγάντιο  είδαν  θρόνο

κι  επάνω  στητός  Λεβέντης  ο  ήρωας  Λαός

της  γης  του  αιώνιος  βασιλιάς  κι  αφέντης

κι  ένα  γλυκό  χαμόγελο  τους  άνθισε  στα  χείλη

Μα  μέσα  στην  επίφοβη  σιωπή 

αιφνίδια  ούρλιαξε αχόρταγο  ένα  αγρίμι

που χε  ολόμαυρη  ψυχή  κατράμι  πίσσα

Μούγκρισε  γαύγισε  του  ολέθρου  ο κράχτης

κλώτσησε  το  σύνορο  με  λυσσά

κι  έπεσε  της  ζωής  και  του  θανάτου  ο  φράχτης

Κι  ως  τα  κορμιά  τους  λεύτερα  ταλυόντουσαν  στον  αγέρα

και  γύρανε  στο  πλάι  τ  όμορφο  κεφάλι

και  το  γλυκό  χαμόγελο  που  απόμεινε  στα  χείλη

ήταν  σαν  νά  λεγαν

φεύγουμε  εμείς,  μα  πίσω  έρχονται  άλλοι.

Χαίρε  ήρωα  λαέ,  γεια  σας  σύντροφοι,   αντίο  φίλοι

Στ αντικρινού  σπιτιού  την  στέγη

γλυκοφιλιούνταν  περιστέρια

στιγμή  ιερή  που  οι  μάνες  δίναν  την  ευχή  τους 

Αιφνίδια  πέταξαν  και  χαθήκαν  σε  ύψη  αιθέρια

κι  ήταν  λευκά-λευκά  σαν  την  ψυχή  τους

Κι  εδώ  σ  αυτής  της  γης  τα  ματωμένα  στήθη

θυμίζοντας  του  φασισμού  την  άγρια  μούρη

βαθειά  χαράχτηκε  και  εστήθη

αιώνιο  λευτεριάς  μνημούρι

Είχε  δημοσιευτεί  στην  εφημερίδα 

ΦΩΝΗ  ΤΩΝ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΔΩΝ

Αρ Φυλ 7  Δεκ  1988