Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ
Πριν μερικούς μήνες ξεκίνησε η επισκευή της εκκλησίας
« Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ » στα Δαμουλιανάτα.
Ο ναός χρονολογείται λίγο μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1867, είναι ο μεγαλύτερος στην Παλική και εξωτερικά οι όψεις του ναού είναι νεοκλασικού ρυθμού με επιμέρους μπαρόκ στοιχεία και εντυπωσιάζει με τις περίτεχνες διακοσμήσεις.
Ο φέρων οργανισμός (η τοιχοποιία) είναι τρίστρωτη λιθοδομή πάχους 80 εκ. περίπου ενώ τα γείσα, τα περιθυρώματα και οι γωνίες στις όψεις διαμορφώνονται με λιθόγλυπτα διακοσμητικά στοιχεία τα οποία ενσωματώνονται στην τοιχοποιία.
Εσωτερικά κυριαρχεί η επτανησιακή μπαρόκ διακόσμηση με την χαρακτηριστική ουρανία, το περίτεχνο τέμπλο και μια ιδιότυπη ζωγραφική που σμίγει την βυζαντινή παράδοση με τις δυτικές επιδράσεις. Έχει ξύλινα υποστυλώματα τα οποία λειτουργούν ως μέτρα άμεσης αντισεισμικής προστασίας υποστυλώνοντας επικουρικά την στέγη και την ουρανία.
Με τους σεισμούς του 2014 ο ναός παρουσίασε έντονες ρηγματώσεις κυρίως στις γωνίες, τα αετώματα, τα περιθυρώματα και στα λιθόγλυπτα διακοσμητικά στοιχεία ενώ στις δύο μεγάλες πλευρές παρατηρείται απόκλιση από την κατακόρυφο η οποία φτάνει τα 10 εκ. στη στέψη. Επίσης παραμορφώσεις εμφανίζει και η στέγη ενώ στην ουρανία υπάρχουν τοπικές αστοχίες κα πτώση ζωγραφισμένων επιχρισμάτων.
Ο ναός εντάχθηκε στην χρηματοδότηση του ΤΑΣ και εκτιμήθηκε η επισκευή του μαζί με το καμπαναριό στις 138.167 ευρώ. Από αυτά η αρωγή είναι 110.500 περίπου και τα υπόλοιπα 27.600 περίπου θα πρέπει να εξευρεθούν από την ίδια την εκκλησία.
Χορηγήθηκε η πρώτη δόση των χρημάτων δηλ. 55.250 ευρώ τα οποία απορροφήθηκαν ήδη από τις εργασίες που έχουν γίνει.
Οι μέχρι σήμερα εργασίες αφορούν επισκευές στην τοιχοποιία (όλα τα εξωτερικά αρμολογήματα, ορισμένα εσωτερικά και ενέματα κατά 50 % περίπου). Οι ανωτέρω εργασίες κατά ένα σημαντικό μέρος αλλά και άλλες έκτακτες ή απρόβλεπτες έχουν χρηματοδοτηθεί και από τους συγχωριανούς μας.
Στο σημείο αυτό δυστυχώς οι εργασίες πρέπει να σταματήσουν. Σύμφωνα με το νόμο, που κάποιοι ανίδεοι θα έλεγα έχουν φτιάξει, για να δώσει το ΤΑΣ την δεύτερη δόση θα πρέπει να κατασκευαστεί το 80% του έργου, δηλ. έργο που θα αντιστοιχεί σε 110.000 ευρώ περίπου.
Εδώ γεννάται το ερώτημα. Μια μικρή ενορία με όχι εύπορους ενορίτες πως μπορεί να τα καταφέρει;
Δεν θα ήταν ποιο σωστό και ποιο λειτουργικό οι υπεύθυνοι να ελέγξουν αν οι εργασίες που έχουν γίνει ανταποκρίνονται στα χρήματα της πρώτης δόσης ούτως ώστε να δώσουν την δεύτερη ή γιατί δεν δίνουν την δεύτερη σταδιακά ελέγχοντας τις εργασίες; Συγχωριανοί και φίλοι, ήμαστε στην ποιο δύσκολη φάση αυτής της περιπέτειας που αφορά την εκκλησία μας.
Εδώ θα ήθελα να πω και την δική μου άποψη επειδή πλανάται και μια άλλη άποψη που λέει ότι αφού η εκκλησία ανήκει στη Μητρόπολη γιατί δεν τη φτιάχνει η Μητρόπολη.
ΛΑΘΟΣ, η εκκλησία ανήκει στην Μητρόπολη σαν οργανισμός αλλά όχι σαν κτίσμα. Το κτίσμα ανήκει σε μας στους Δαμουλιανάδες και στις Δαμουλιάνισες. Είναι έργο των παππούδων μας και των προπαππούδων μας, είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι ο Παρθενώνας μας. Μας εμπιστεύτηκαν ένα σημαντικό έργο και μείς πρέπει να το διατηρήσουμε και να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη δύο είναι κυρίως οι παράγοντες που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον πολιτισμό ενός τόπου, η κουλτούρα του και τα έργα του. Γι αυτό και το κτίσμα αυτό είναι μέρος του πολιτισμού μας, είναι η πολιτιστική κληρονομιά του χωριού μας.
Οι άνθρωποι που προσεγγίζουν την εκκλησία θα έλεγα προέρχονται από δύο κατηγορίες, αυτοί που προσέρχονται από θρησκευτικότητα, βαθιά ή επιφανειακή και αυτοί που προσέρχονται από παράδοση ή πολιτιστικό ενδιαφέρον. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να το βλέπει όπως θέλει. Ανεξάρτητα λοιπόν με τα παραπάνω όλους πρέπει να μας ενδιαφέρει η αποκατάσταση του κτίσματος της εκκλησίας. Είναι η κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοι μας, είναι και θα είναι κάτι ανεκτίμητης αξίας και για τις γενιές που έπονται. Δυστυχώς μόνο η πολιτεία δεν μπορεί να το εκτιμήσει. Οι φορείς του χωριού μας, το εκκλησιαστικό συμβούλιο, ο πρόεδρος του χωριού, ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος αλλά και ο πολιτιστικός σύλλογος της Αθήνας είναι αποφασισμένοι να κάνουν ότι μπορούν, απευθυνόμενοι προς διάφορες κατευθύνσεις προκειμένου να συνεχιστεί η αποκατάσταση. Αλήθεια ποιος πιστεύει ότι αυτό το κτίσμα μπορεί να ξαναγίνει;
« Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ » στα Δαμουλιανάτα.
Ο ναός χρονολογείται λίγο μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1867, είναι ο μεγαλύτερος στην Παλική και εξωτερικά οι όψεις του ναού είναι νεοκλασικού ρυθμού με επιμέρους μπαρόκ στοιχεία και εντυπωσιάζει με τις περίτεχνες διακοσμήσεις. 
Ο φέρων οργανισμός (η τοιχοποιία) είναι τρίστρωτη λιθοδομή πάχους 80 εκ. περίπου ενώ τα γείσα, τα περιθυρώματα και οι γωνίες στις όψεις διαμορφώνονται με λιθόγλυπτα διακοσμητικά στοιχεία τα οποία ενσωματώνονται στην τοιχοποιία.
Εσωτερικά κυριαρχεί η επτανησιακή μπαρόκ διακόσμηση με την χαρακτηριστική ουρανία, το περίτεχνο τέμπλο και μια ιδιότυπη ζωγραφική που σμίγει την βυζαντινή παράδοση με τις δυτικές επιδράσεις. Έχει ξύλινα υποστυλώματα τα οποία λειτουργούν ως μέτρα άμεσης αντισεισμικής προστασίας υποστυλώνοντας επικουρικά την στέγη και την ουρανία.
Με τους σεισμούς του 2014 ο ναός παρουσίασε έντονες ρηγματώσεις κυρίως στις γωνίες, τα αετώματα, τα περιθυρώματα και στα λιθόγλυπτα διακοσμητικά στοιχεία ενώ στις δύο μεγάλες πλευρές παρατηρείται απόκλιση από την κατακόρυφο η οποία φτάνει τα 10 εκ. στη στέψη. Επίσης παραμορφώσεις εμφανίζει και η στέγη ενώ στην ουρανία υπάρχουν τοπικές αστοχίες κα πτώση ζωγραφισμένων επιχρισμάτων.
Ο ναός εντάχθηκε στην χρηματοδότηση του ΤΑΣ και εκτιμήθηκε η επισκευή του μαζί με το καμπαναριό στις 138.167 ευρώ. Από αυτά η αρωγή είναι 110.500 περίπου και τα υπόλοιπα 27.600 περίπου θα πρέπει να εξευρεθούν από την ίδια την εκκλησία.
Χορηγήθηκε η πρώτη δόση των χρημάτων δηλ. 55.250 ευρώ τα οποία απορροφήθηκαν ήδη από τις εργασίες που έχουν γίνει.
Οι μέχρι σήμερα εργασίες αφορούν επισκευές στην τοιχοποιία (όλα τα εξωτερικά αρμολογήματα, ορισμένα εσωτερικά και ενέματα κατά 50 % περίπου). Οι ανωτέρω εργασίες κατά ένα σημαντικό μέρος αλλά και άλλες έκτακτες ή απρόβλεπτες έχουν χρηματοδοτηθεί και από τους συγχωριανούς μας.
Στο σημείο αυτό δυστυχώς οι εργασίες πρέπει να σταματήσουν. Σύμφωνα με το νόμο, που κάποιοι ανίδεοι θα έλεγα έχουν φτιάξει, για να δώσει το ΤΑΣ την δεύτερη δόση θα πρέπει να κατασκευαστεί το 80% του έργου, δηλ. έργο που θα αντιστοιχεί σε 110.000 ευρώ περίπου.
Εδώ γεννάται το ερώτημα. Μια μικρή ενορία με όχι εύπορους ενορίτες πως μπορεί να τα καταφέρει;
Δεν θα ήταν ποιο σωστό και ποιο λειτουργικό οι υπεύθυνοι να ελέγξουν αν οι εργασίες που έχουν γίνει ανταποκρίνονται στα χρήματα της πρώτης δόσης ούτως ώστε να δώσουν την δεύτερη ή γιατί δεν δίνουν την δεύτερη σταδιακά ελέγχοντας τις εργασίες; Συγχωριανοί και φίλοι, ήμαστε στην ποιο δύσκολη φάση αυτής της περιπέτειας που αφορά την εκκλησία μας.
Εδώ θα ήθελα να πω και την δική μου άποψη επειδή πλανάται και μια άλλη άποψη που λέει ότι αφού η εκκλησία ανήκει στη Μητρόπολη γιατί δεν τη φτιάχνει η Μητρόπολη.
ΛΑΘΟΣ, η εκκλησία ανήκει στην Μητρόπολη σαν οργανισμός αλλά όχι σαν κτίσμα. Το κτίσμα ανήκει σε μας στους Δαμουλιανάδες και στις Δαμουλιάνισες. Είναι έργο των παππούδων μας και των προπαππούδων μας, είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι ο Παρθενώνας μας. Μας εμπιστεύτηκαν ένα σημαντικό έργο και μείς πρέπει να το διατηρήσουμε και να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη δύο είναι κυρίως οι παράγοντες που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον πολιτισμό ενός τόπου, η κουλτούρα του και τα έργα του. Γι αυτό και το κτίσμα αυτό είναι μέρος του πολιτισμού μας, είναι η πολιτιστική κληρονομιά του χωριού μας.
Οι άνθρωποι που προσεγγίζουν την εκκλησία θα έλεγα προέρχονται από δύο κατηγορίες, αυτοί που προσέρχονται από θρησκευτικότητα, βαθιά ή επιφανειακή και αυτοί που προσέρχονται από παράδοση ή πολιτιστικό ενδιαφέρον. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να το βλέπει όπως θέλει. Ανεξάρτητα λοιπόν με τα παραπάνω όλους πρέπει να μας ενδιαφέρει η αποκατάσταση του κτίσματος της εκκλησίας. Είναι η κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοι μας, είναι και θα είναι κάτι ανεκτίμητης αξίας και για τις γενιές που έπονται. Δυστυχώς μόνο η πολιτεία δεν μπορεί να το εκτιμήσει. Οι φορείς του χωριού μας, το εκκλησιαστικό συμβούλιο, ο πρόεδρος του χωριού, ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος αλλά και ο πολιτιστικός σύλλογος της Αθήνας είναι αποφασισμένοι να κάνουν ότι μπορούν, απευθυνόμενοι προς διάφορες κατευθύνσεις προκειμένου να συνεχιστεί η αποκατάσταση. Αλήθεια ποιος πιστεύει ότι αυτό το κτίσμα μπορεί να ξαναγίνει;
ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΛΛΙΩΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου