ΤΙ ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΥΤΗ

Τι καλοκαιρινό  μπουρίνι όπως  συμβαίνει πολλές  φορές

Αυτό  ήταν  χειμωνιάτικη  δυστυχία 

Έλεγαν  οι  γνωστές  των  σημείων των  καιρών  προγονοί μας

Αν  δεν  αστράψουν  τα Ιριά

 κι αν  δεν  βροντήσει  ο Χάνος

δεν  βρίσκεται  σταλιά  νερό

να  τρέξει  ο  Μαυριάνος  

Σήμερα  άστραψαν  τα  Ιριά  και  ο Χάνος  βροντά  ακόμα 

Η βροχή   άρχισε την  Μια  το  μεσημέρι  και συνεχίζει  έως  

τώρα  10  το  βράδυ Αυτό  σίγουρα  για  καλοκαίρι  είναι  

Πρωτοφανές  Βρέχει  τα  καλοκαιριά πάντα  και αρκετές

Φορές  Μια  μπόρα  1-2  ώρες  και  σε  λίγο  είναι  στεγνά

Σήμερα  όμως  παράγινε  

Προς το παρών δεν γνωρίζουμε  τι  ζημίες έχουν γίνει

Ελπίζουμε  να  μην υπάρχουν 

                                   ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ ΚΑΝΟΥΛΕΣ 

ΤΟΥ ΆΙ –ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΔΙΑΡΗ

ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΡΤΕΣΛΑΤΑ  Φοτο Δώρα Μαρκάτου

                                                  Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Μια από τις γιορτές του Ιουνίου είναι και αυτή του Αγίου Ιωάννου του Λαμπαδάρη. Συγκεκριμένα τις 24 του Ιουνίου γιορτάζουμε το Γενέθλιο του Ιωάννου του Προδρόμου, έξι μήνες ακριβώς πριν από τα Χριστούγεννα, δηλαδή τη γέννηση του Χριστού. Ωστόσο και οι δύο μεγάλες αυτές γεννήσεις βρίσκονται σε αντίθετες ημερομηνίες και εποχές που έχουν σχέση με τις τροπές του Ηλίου και την αύξηση και την ελάττωση  του φωτός, δηλαδή της  ημέρας και της  νύκτας. Είναι αλήθεια αλλά και ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι, πολλές εορτές και θρησκευτικές εκδηλώσεις του Χριστιανισμού είναι «τοποθετημένες»  πάνω σε αρχαιοελληνικές γιορτές και  σε ημέρες τελετών των αρχαίων Ελλήνων. Αυτό  βέβαια δεν έγινε τυχαία, ούτε  από άγνοια των ταγών του Χριστιανισμού.( Το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και δεν είναι εύκολο  να παρουσιαστεί σε ένα άρθρο, λόγω χώρου)

Στις κεφαλονίτικες παροιμίες υπάρχει αυτή η γνώση  που μιλά για τις τροπές του ηλίου και το μεγάλωμα και το μίκρυμα της ημέρας και της νύκτας.

«Από  του Χριστογέννου  αξαίν’ η μέρα,

νια δρασκελιά κοκόρου»  Παλική

ή « Χριστός γεννάται, το φως αξαίνει,

και το σκοτεινό μικραίνει.» Παλική

και «Από τ’ άη –Γιαννιού του Λαμπαδάρη,

η μέρα παίρνει τα πίσω»

Έτσι ο ήλιος έχει μια σχέση  με τη γέννηση του Χριστού αλλά και με τον Ιωάννη  τον Πρόδρομο και για τον δεύτερον όπως μας λέει  ο Ευαγγελιστής Λουκάς

 ( κεφ. 1,8-20) ήταν έξι  μήνες μεγαλύτερος από τον Ιησού. Αφού λοιπόν η γέννηση  του Χριστού, ορίστηκε από την εκκλησία  25 Δεκεμβρίου, (Εορτή του Ηλίου –Απόλλωνα) χειμερινές τροπές του ηλίου, όρισαν  6 μήνες  νωρίτερα  την γέννηση του Ιωάννη, στις θερινές τροπές του ηλίου στις 24 Ιουνίου. Συνήθως την ημέρα αυτή ανάβονται μεγάλες φωτιές, που σαν συνήθεια έρχεται από τα αρχαία χρόνια. Μάλιστα πηδούμε πάνω από τη φωτιά, πράξη που τη θεωρούμε καλή για την υγεία μας.

               Ο Χριστιανισμός δικαιολογεί το άναμμα της φωτιάς στη συγκεκριμένη γιορτή, ως συνήθεια, που είχαν οι άνθρωποι για να διαλαλούν ένα γεγονός  και να ενημερώνουν αυτούς που έβλεπαν  τη φωτιά από μακριά. πως κάτι καλό συμβαίνει  Όπως σημειώνει ο Λουκάς (1,65) για τον πρόσκαιρο τοκετός της Ελισάβετ , που γέννησε τον Ιωάννη,  εθεωρήθη θαυμάσιο γεγονός  με αποτέλεσμα  «να διαλαλείτο το εν όλη τη ορεινή της Ιουδαίας»  με το άναμμα της φωτιάς. Αυτός  είναι ο λόγος που την παραμονή του Αγίου Γιαννιού ανάβουμε φωτιές. Αυτό βέβαια συνέβαινε από τα  αρχαία χρόνια  έως και τον 19^ον  αιώνα και ήταν ένας τρόπο επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

Στην ελληνική λαογραφία όπως είπαμε διατηρείται το άναμμα της φωτιάς  στη γιορτή του Αϊ Γιάννη του Λαμπαδάρη , που στην πορεία η γιορτή αυτή πήρε πολλά ονόματα, λόγω της φωτιάς και τις τροπές του ηλίου, {Αϊ Γιαννιού του Λιοτροπιού ή Λιτροπίου ή Λουτρόπους ή του Λαμπαδάρη….. }.

 Στο νησί μας διατηρούνται (και ορισμένα  έχουν αναβιώσει) αρκετά έθιμα που αφορούν αυτή την ημέρα και πιστοποιούν ακόμα μια φορά ότι παρ’ όλες τις ξενικές κατακτήσεις, η ψυχή  και μνήμη αυτού του λαού έμεινε ελληνική.

«Να σηκωθείς χαράματα και να πρωτοκοιτάξεις τον ήλιο στη χαμηλή του ανατολή « ορίζοντα»  βάζοντας μαύρο πανί ή σκούρο γυαλί στο μάτι σου. Θα τον δεις να στριφογυρίζει». Είναι μια φράση που κρύβει τη δύναμη του τελετουργικού εθίμου και την πίστη, για  ότι γίνεται στο Σύμπαν και στη Γη μας έχει την ενέργειά του και της δράσης το αποτέλεσμα.  

Επίσης το έθιμο του «Κλήδονα» που συνεχίζεται σ’ όλον τον ελλαδικό χώρο, με εύκολη αναβιωτική ικανότητα, από τις ομάδες των κοριτσιών. Η λέξη «Κλήδονας», ήδη από τον Όμηρο,{αρχ. κληδών =φήμη} σήμαινε λόγο ή άκουσμα οιωνισμού. Το ρήμα είναι κληδονίζω- ομαι = μαντεύω. Υπάρχουν και άλλα έθιμα που από τόπο σε τόπο διαφέρουν, αλλά όλα έχουν την ρίζα τους στα αρχαία χρόνια.

   Στο Ληξούρι γινόταν από παλιά το έθιμο του ανάμματος της φωτιάς και μάλιστα κάθε γειτονιά έκανε το δικό της άναμμα. (συνοικία Κουράτων, Αγίου Γερασίμου, Λεγατάτων- Μαρτσελάτων  και Δεμπονεράτων)

                                                 Ο ΓΛΗΤΟΡΑΚΗΣ

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ 

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ 

Ιδιαίτερα πρωτοστατούσε σε αυτό το έθιμο η συνοικία των Μαρτελάτων –Λεγατάτων, που το διατήρησε και στις δεκαετία του 1980. Πρωταγωνιστές ήταν οι : Μαρίκα οι Βιτωράτου (Λάλουκα ), η Κάτε η Φαμπρίτση, η Ειρήνη Μωραΐτη, Σπύρος Παρίσης (Κουτσοπούλης) και Ευγενία και  ο Μπάμπης Μαρκάτος , ο Παναγής Καντιλιώτης και η Λιλή Καντιλιώτη, η Δήμητρα Παγώνη και άλλες γειτόνισσες.    Ατόνησε και έπειτα από πρόταση της Πολιτιστικής Επιχείρησης του Δήμου Παλικής (του Γεράσιμου Γαλανού) σε  συνεργασία με τους Μαρτσελάδες αναβίωσε  το 1995 και συνεχίζει έως σήμερα. Τα τελευταία χρόνια τον σώμα του αχυράνθρωπου επιμελείται η Σοφία Σκιαδαρέση, ενώ όλοι οι Μαρτσελάδες προσφέρουν ότι μπορεί ο καθένας για την πραγματοποίηση του εθίμου.

               Στο Ληξούρι το έθιμο το ονομάζουν «Γληγοράκης»  και κάθε χρόνο μέσα από μια απλή τελετή πραγματοποιούν το άναμμα της φωτιάς.

Ο «Γληγοράκης» είναι ένα ομοίωμα ανθρώπου  με το όμορφο κουστούμι του και την τραγιάσκα του, καθισμένος σ’ ένα θρόνο  με τα δώρα του και το τσιγάρο του. Ο Ληξουριώτικος λαός, σε αυτό το φανταστικό  πρόσωπο έβλεπε  τον καλόν άνθρωπο, που περιπλανιέται από τόπο σε τόπο  για να βοηθήσει τους ανήμπορους ανθρώπους και ιδιαίτερα να ξεγεννήσει τις ετοιμόγεννες που είχαν ανάγκη. Ο Γληγοράκης είναι μια σατιρική μορφή του υποτιθεμένου μάμου της Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου Ιωάννη και που προσφέρθηκε να την ελευθερώσει από τον δύσκολο τοκετό της. Στο ομοίωμα που έφτιαχναν  οι  παλαιότεροι στα Μαρτσελάτα και Λεγατάτα έδιναν και άλλες ιδιότητες κοινωνικού περιεχομένου και έτσι ήταν ένας λόγος να εκφράσουν τις εσωτερικές τους ανησυχίες και τους προβληματισμούς. Στα  Μαρτσελάτα η διαδικασία για το φτιάξιμο του ανθρώπινου ομοιώματος γίνεται με μια «τελετουργία», μέσα από το πνεύμα της φιλίας και της καλή γειτονίας, μα πάνω από όλα με άμιλλα και συνεργασία για να πετύχουν το καλύτερο  αποτέλεσμα. Κατά τη διαδικασία του φτιαξίματος του «Γληγοράκη», δε λείπουν και τα αστεία και τα άλλα κωμικά στοιχεία, που οι συμμετέχοντες εκφράζουν με πολλή χαρά Το έθιμο στην συνοικία των Μαρτσελάτων  έχει πάρει και άλλες διαστάσεις, εφόσον το περιμένουν πολλοί κάτοικοι και από άλλες συνοικίες και επίσης το παρακολουθούν και πολλοί ξένοι.

Το έθιμο στα Μαρτσελάτα γινότανε και  γίνεται δραματοποιημένο διατηρώντας ένα σατιρικό χαρακτήρα που θυμίζει την παλιά κωμωδία  των Ψευτογιατρών που παιζόταν παλιά στα Επτάνησα.

Αφού φτιαχτεί το ομοίωμα το μεταφέρουν στην κοντινή πλατεία και εκεί παίζεται η δραματοποίηση, ακούγονται κάποια ποιήματα και διάφορα κείμενα που αφορούν το ομοίωμα, τον αχυράνθρωπο και οπωσδήποτε θα διαβαστεί η διαθήκη του «Γληγοράκη».

               Η εκδήλωση αυτή «θέλει να κρατήσει το χρόνο της» , να την χαρούν οι συντελεστές της και  τέλος να κάψουν το ομοίωμα δημιουργώντας τη φωτιά του Άη –Γιάννη, που πηδώντας πάνω από αυτή, αποβλέπουμε στην ανανέωση  και στην ενίσχυση της υγείας μας μπαίνοντας σε μια νέα χρονική περίοδο. Αυτοί που πηδούν πάνω από τη φωτιά, λένε  « Περνώ τον χρόνο τον κακό και πάω στον καλόν» ή «περνώ από τον κακόχρονο και πάω στον καλόχρονο». Η πράξη αυτή έχει μια μαγική σημασία, γιατί αντλεί νέα δύναμη.

               Επίσης  το έθιμο του «Γληγοράκη», με σκοπό να παραχθεί η φωτιά γινόταν έως  λίγα χρόνια πριν και στην συνοικία των Δεμπονεράτων στο Ληξούρι, με πολλή επιτυχία  έπειτα από ενέργειες του Γεράσιμου Μεσσάρη και των ανθρώπων της γειτονιάς του. 

               Αυτοί οι μαντικοί σκοποί διατηρούνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με αρκετές παραλλαγές  και αρκετούς μαντικούς τρόπους. Πρέπει να τονίσουμε πως το έθιμο όποια μορφή και να έχει θέλει να εγκωμιάσει τον ήλιο, όσο και, να μας προστατεύσει και να δημιουργήσει τη νέα φωτιά. Η εξήγηση που δίνει ο λαός είναι καθαρτήριος και η φωτιά είναι κατά τη λαϊκή πίστη, δύναμη.   

Τον κεφαλονίτικο λαό πάντως τον απασχόλησε το έθιμο και το οποίο το διατήρησε ιδιαίτερα στα χωριά.

Πιο πολύ διατηρείται το έθιμο του κλήδονα  που το πραγματοποιούν ανήμερα τις 24 της εορτής του Αϊ –Γιαννιού, ενώ το άναμμα της φωτιάς γίνεται ως συνήθως το βράδυ της παραμονής, δηλαδή τις 23 του μηνός. Φαίνεται πως ο κλήδονας και το άναμμα της φωτιάς ήταν στην αρχαιότητα έθιμα διαφορετικών εορτών και αργότερα τα έσμιξαν στην εορτή του Άη- Γιαννιού του Λαμπαδάρη.

               Κλήδονας είναι ένα κομμάτι από μέταλλο μολύβι  που το λιώνουν και έπειτα το ρίχνουν σε ένα κανάτι με νερό και, όπως κρυώνει απότομα παίρνει διάφορα σχήματα τα οποία  το άτομο που ξέρει από μαντική τέχνη μπορεί να πει το μέλλον στο κορίτσι που γι’ αυτό έριξαν τον κλήδονα. Το νερό που είναι μέσα στο κανάτι πρέπει να είναι αμίλητο, δηλαδή από όπου το πάρει η κοπέλα ή η κάθε ενδιαφερόμενη δεν πρέπει να μιλήσει. Παλιά τα κορίτσια πήγαιναν και έφερναν το αμίλητο νερό,  που αμέσως μετά το γιόμισμα, το σκέπαζαν. Σύμφωνα με πληροφορίες που μας δίνουν στα βιβλία τους ο Ανδρέας Καλογηράς (Η Σάτυρα στην Κεφαλονιά, Αθήνα 1939, και εφημερίδα «Το Ζιζάνιον» ) φαίνεται πως το έθιμο του Κλήδονα  στην Κεφαλονιά , ήταν παρόμοιο με της υπόλοιπης Ελλάδας.

Έπρεπε να είναι μεσημέρι του Άη –Γιαννιού, κάθονταν όλες μαζί γύρω από το κανάτι , που είχε μέσα τους κληδόνους και άρχιζαν να τραγουδούν  και να λένε ρίμες. Συνήθως έλεγαν «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τα’ άη –Γιαννιού τη χάρη, κι όποια έχει καλό ριζικό να δώσει να το πάρει». Σε κάθε μια ρίμα η επικεφαλής έβγαζε  και ένα κλήδονα, που υποτίθεται πως δεν γνώριζε ποιας είναι Πολλές φορές καταλάβαινε ποιανού κοριτσιού είναι  και έλεγε την κατάλληλη ρίμα  που αφορούσε το μέλλον του κοριτσιού. Οι κοπέλες τραγουδούσαν ρίμες και ερωτικά τραγούδια κατά τη διάρκεια που περίμεναν να βγάλει η επικεφαλής τον κλήδονα και να τον εξηγήσει. Πάνω σ’ αυτή τη συνήθεια ο σατιρικός Μολφέτας έγραψε πολύ ωραίες σάτιρες και που σήμερα μας παρέχουν αρκετά λαογραφικά στοιχεία.  

Άλλα κορίτσια έλιωναν θειάφι σε ένα κατσαρολάκι και μέσα σε αμίλητο νερό το έχυναν και αυτό όπως κρύωνε έπαιρνε διάφορα σχήματα τα οποία με κατάλληλη εξήγηση «μιλούσαν» για το μέλλον τους. Ο πιο γνωστός μαντικός τρόπος που γινόταν παλιά στο νησί μας ιδίως στα χωριά ήταν το μεσημέρι της γιορτής του

 Άι –Γιαννιού , στις 12 ώρα να βρεθούν πάνω από ένα πηγάδι  με ένα καθρέπτη σκεπασμένος από πίσω με ένα κόκκινο μαντήλι, να πέφτει ο ήλιος μέσα στο πηγάδι και έλεγαν κοιτώντας μέσα στο νερό :

Άη Πέτρο , Άη Παύλο, Άη Δώδεκα Αποστόλοι,

Άη Γιάννη Λαμπαδάρη, κάνε μου

και με τη χάρη έδεπα να βιζιτάρει.

Και μόλις κινείτο το νερό, τους παρουσιαζόταν κάτι από την τύχη τους ως εικόνα και καταλάβαιναν το μέλλον τους.

Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρη μελέτη για τις νόστιμες ποιητικές  σάτιρες του Μολφέτα  που δημοσίευε στο «Ζιζάνιον». Είναι σάτιρες που σχολιάζουν τα κακώς κείμενα της εποχής του, μα συγχρόνως δίνουν  και υπέροχες λαογραφικές εικόνες της εποχής εκείνης για τον κλήδονα.

«Ζιζάνιον» 28/ 6 /1897 Αριθ. Φυλ. 68, έτος ΣΤ.

«…………………………………………………

 Χαριτωμένα κι όμορφα του τόπου κοπελούδια,

χωρίς σπαβέντο τρέξετε ν’ ακούστε τα τραγούδια,

ν’ ακούστε μάντεμα  καλό για κάθε πολυφίλιτο,

π’ ο κλείδωνας σας το ‘βγάλε αφ’ το νερό τα’ αμίλητο,

Ελάτε , κοπελούδια  μου, να σας τα τραγουδήσω,

ελάτε ‘ μπιζουδάκια μου να σαςκαλοκαρδίσω.

Αφέντη άη Γιάννη μου και δώδεκ’ Αποστόλοι,

 αφήσατε τον Ουρανό κι ελάτε στ΄Αργοστόλι

ελάτε να βλοήσετε με τα’ άγιο σας χέρι, μια κατσαρόλα με νερό που γούρι θα σας φέρη, κι εύρετε σεις πουσθ’ άγιοι το μέσε και τον τρόπο, να παντρευτούν ή μορφονιές, πωπάληωσαν σ’ τον τόπο.

 Βλογήσετε μου το νερό κι οι άγιοι Φανέντες,

να βγάλω λιανοτράγουδα για τους απαλλαγέντες,

π’ αν δεν τους πλήγωσ’ ο Ετέμ με τα’ αναμμένο βόλι,

τους πλήγωσαν η φράολες που βγάνει τα’ Αργοστόλι.

Βλογήσετέ μου το νερό , θεάρεστοι πατέρες,

να ‘χφαριστήσω σερνικούς και μανοθυγατέρες. 

Η ΛΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΛΛΙΚΗΣ ΣΤΑ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΛΙΑΝΟΣ  ΟΜΙΛΗΤΗΣ 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΤΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ 

Σε  μάζωξη  των  κάτοικων  του  χωριού  στο  σχολειό  23-6-2016

έγινε  ενημέρωση για  την  πορεία  του  αγώνα  προκειμένου να

μπει φρένο εναντίον  στην  περαιτέρω  υποβάθμιση  του 

ΜΑΝΤΖΑΒΙΝΑΤΕΙΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Οι παρεμβάσεις που έγιναν από τους παραβρισκόμενους, αποτυπώνουν

την αγωνία των χωριανών  για το μέλλον του Νοσοκομείου μας,

χωρίς  όμως να ξεχνάμε και  το  Γ.Ν.Ν. Αργοστολίου αντιμετωπίζει

μεγάλα προβλήματα και ελλείψεις σε Ιατρικό, Νοσηλευτικό,

τεχνικό προσωπικό κ.α.

Μας  μίλησαν  για  την  συνάντηση  που  έχει  κλειστεί  στο  Υπ Υγείας  

την  1-7-2017  για  να  μιλήσουν  με  τον  Υπουργό 

Επίσης  θα  έχουν  Συνάντηση  και  με τα  κόμματα  στην  βουλή  για

ενημέρωση των  προβλημάτων 
Για  την  συνάντηση αυτή  όπως  μας  είπαν  ο Δήμος  Κεφαλονιάς  θα 

καλύψει  το  κόστος  μεταφοράς 

Η  επιτροπή  θα  προσπαθήσει  να  κλείσει  συνάντηση  με  τον 

Αρμόδιο  υπουργό  Υποδομών  να  του  εκθέσει  τα  ΧΑΛΙΑ μας  ΣΤΟ

ΟΔΙΚΟ Δίκτυο  στο  λιμάνι  και  όλα  όσα  άφησε  πίσω  του  ο Σεισμός  

Αυτά  που  έχουν  ψηφιστεί  σε  ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ  ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ

είναι  τα  παρακάτω  και  θα τεθούν  επίσημα

1 Να μην γίνει καμιά μετακίνηση προσωπικού από το Μαντζαβινάτειο,

αντίθετα να σταματήσουν πάραυτα αυτές που έχουν γίνει και να

 επιστρέψουν όσοι ιατροί, νοσηλευτές και εργαζόμενοι έχουν μετακινηθεί.

2.Να πλαισιωθούν και τα δύο νοσοκομεία του νομού, τα κέντρα υγείας

και τα αγροτικά ιατρεία, με ιατρικό, νοσηλευτικό και τεχνικό προσωπικό

όλων των ειδικοτήτων πλήρους και σταθερής απασχόλησης.
Να επανέλθει  η κάλυψη από προσωπικό όπως  πριν  το 2012

3. Καμιά συγχώνευση-κατάργηση Νοσοκομείου.

4. Ενιαίο, καθολικό, σύγχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και κρατικό σύστημα

 υγείας-πρόνοιας-φαρμάκου με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.

Το Νοσοκομείο  δεν  νομίζω  ότι  κάποιος Θα  το  ΚΛΕΙΣΕΙ

Όπως  πάμε  όμως  Δεν  θα  πηγαίνει  ΚΑΝΕΙΣ Γιατί  απλά

όπως  του  Αγίου Πνεύματος  ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

Η μεγάλη προσφορά του Μαντζαβινάτειο Νοσοκομείου για την ΠΑΛΛΙΚΗ

Είναι  γνωστή   Μόνο μέσα σε ένα χρόνο (2015) εξετάστηκαν στα εξωτερικά

 ιατρεία δέκα χιλιάδες ασθενείς περίπου από όλο το νησί, έγιναν

περίπου 320 μικροχειρουργικές επεμβάσεις, ενώ νοσηλεύτηκαν εκατοντάδες

ασθενείς και μάλιστα κάτω από καθεστώς πλήρους εξόντωσης του

προσωπικού. Παράλληλα σαπίζουν σε αποθήκες διάφορων τύπων ιατρικά

 μηχανήματα, λόγω έλλειψης ιατρών και χώρων, ενώ παραμένει αρκετά

χρόνια στα αζήτητα η υλοποίηση της μελέτης για την επισκευή του κτιρίου

 ΦΟΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΑΠΟΛΛΩΝΑΤΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕΜΑΓΓΕΛΟΥ

Την  Πέμπτη  9-6-2016  στα  Δαμουλιανάτα  Σύντροφοι

Φίλοι  και    Xωριανοί  συνόδευαν  τον  Βαγγέλη  τον

Απολλωνάτο  στην  τελευταία  του  κατοικία  στο 

Κοιμητήριο  του  χωριού  στην  Παναγία  στο  Βουνό

Αρκετοί  ήταν  που  μίλησαν  για  τον  Βαγγέλη  και

την  δύσκολη  πορεία  που  ακλούθησε  στην  ζωή  του

Στο  κοιμητήριο  στο  Περιστέρι  την Τετάτη 8-6-16

μίλησαν  Πολίτικοι  και Άνθρωποι  από  την  Τοπική  

Αυτοδιοίκηση  Σύντροφοι και  συναγωνιστές  στα  χρόνια  

της  χούντας αλλά και την υπολοιπη ζωη  του 

Μεταξύ  άλλων  ο κ Θεοχαρόπουλος  Πρόεδρος  της 

ΔΗΜΑΡ  καθώς  Ο  κ Κουβέλης  πρώην πρόεδρος,

Ο κ Γιάννης Μπαλαφας υφ Εσωτερ  Ο κ Παχατουρίδης 

Δήμαρχος  Περιστερίου  αλλά  και κ Δημητρακόπουλος

 πρώην  Δήμαρχος  

 Όπως  είπε  ο κ Δημητρακόπουλος  είχε  με  τον  Βαγγέλη 

Αντιδήμαρχο  άψογη  συνεργασία  τρεις  τετραετίες  

Εκ μέρους  φυλακισμένων και εξόριστων  της  χούντας

 ο κ Πέτρος Ανταίος

Στα  Δαμουλιανάτα  μίλησαν  ο  Βαγγελης  Θεοφιλάτος 

ο  Στάθης  Τσιβράς  Εκ  μέρους  του  τοπικού  συλλόγου

η Λούλα Παντοπούλου  Επίσης   ο  σύντροφος  του  κ

Πανόπουλος

ΑΠΟΛΛΩΝΑΤΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Γερασίμου

Γεννήθηκε το 1933 στα Δαμουλιανάτα της Κεφαλονιάς.

 Αρχίζοντας από τα Αετόπουλα (ΕΠΟΝ), εντάχθηκε από

νεαρή ηλικία στην Αριστερά και συνέδεσε όλη του τη

 ζωή με τους αγώνες της. Το τέλος του εμφυλίου τον

βρίσκει με την οικογένειά του στο Ναύπλιο συνεχίζοντας

την πολιτική του δράση.

 Από το 1960 ζούσε στο Περιστέρι. Υπήρξε στέλεχος της

ΕΔΑ και μέλος του ενιαίου ΚΚΕ από το 1963, ενώ το 1968

εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και μετέπειτα στην ΕΑΡ.

Ακολούθησε  την πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς ως

μέλος και στέλεχος του Συνασπισμού. Αποτέλεσε ιδρυτικό

στέλεχος της ΔΗΜΑΡ στην οποία και παρέμεινε μέχρι

το θάνατό του.

Μέχρι σήμερα βρισκόταν σταθερά στις επάλξεις της

Ανανεωτικής Αριστεράς. Για τις ιδέες του, κατά την περίοδο

της δικτατορίας, φυλακίστηκε από το 1968 έως το 1972.

 Ήταν «Δήμαρχος» -όρος που χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί

κρατούμενοι-στις φυλακές του Κορυδαλλού.

Από το 1975 συμμετείχε ενεργά στα δρώμενα της τοπικής

αυτοδιοίκησης, δίνοντας αγώνες με τους κατοίκους του

Περιστερίου ενάντια στους «οικοπεδοφάγους» για την

αναμόρφωση της πόλης.

Γι’ αυτή του τη στάση σύρθηκε επανειλημμένα στα δικαστήρια

από τους καταπατητές, μαζί με τη Διοίκηση του Δήμου.

Είκοσι χρόνια εκλεγόταν δημοτικός Σύμβουλος Περιστερίου,

ενώ επί τρεις τετραετίες είχε διατελέσει αντιδήμαρχος της πόλης.

Ο  Βαγγέλης  λάτρης  του  χωριού και  της  Αγίας  Ελένης 

Περνούσε  μεγάλο  μέρος  του  καλοκαιριού  στο  χωριό

 Γνωστός  στους  μεγαλύτερους  για  τις  Πολιτικές  του 

αντιπαραθέσεις και  συζητήσεις  Κόντρες  συνήθως  με  τους

 <συντρόφους > του  αλλού  ΚΚ (ως  έλεγε  ο Λεωνίδας  Κύρκος )

Συμμετείχε  σε  όλες  τις  συζητήσεις  και  προσπάθειες  που 

γινόταν  κατά  καιρούς  για  την  αποκατάσταση  προβλημάτων 

στο  χωριό

 Είτε  μέσω  του  Συλλόγου  στην  Αθήνα  που  ήταν  πάντα

παρών  είτε  στο  χωριό  τα  καλοκαίρια

Οι παρεμβάσεις  του  πάντοτε  εύστοχες  λόγω  της πείρας

 που  είχε  στην  Τοπική Αυτοδιοίκηση 

Μια  άλλη  Μεγάλη του  Αγάπη  ήταν  η  ΑΕΚ  που ευτυχώς

μετά  από  τις  απογοητεύσεις  των  τελευταίων  χρονών

του  έδωσε  Μεγάλη  Χαρά  λίγο  πριν φύγει 

Όπως  έλεγαν  κάποιοι  Πολίτικοι  του  Αντίπαλοι  φίλοι της  ΑΕΚ

Δεν τσακωνόμαστε με τον Βαγγέλη ΜΟΝΟ όταν μιλάμε  για  την  ΑΕΚ 

Αυτός  ήταν  ο Βαγγέλης  Με  Αγάπες  και Πιστεύω  που

δεν  Πρόδωσε  ΠΟΤΕ 

Ενα  περιστατικο το  1968 κατα  το  πρωτο  δημοψηφισμα
της  χουντας  λιγο  πριν  τον  στειλουν  φυλακη (οχι απο
αυτο  το  γεγονος )
Στην καλπη  εριχναν ΝΑΙ υπερ ΟΧΙ κατα
Ο Βαγγέλης   ηταν  αποφασισμενος  να  ριξει  ΟΧΙ  Οι  υπευθυνοι
του  χωριου τοτε  προσπαθησαν  να τον  κανουν  ν αλλαξει
γνωμη  Ο Βαγγέλης  ομως  δεν  δεχτηκε  Οταν  μετρηθηκαν  τα
ψηφοδελτια  ηταν  ολα  ΝΑΙ
Αυτο  δεν  εγινε  ΜΟΝΟ στο χωριο
Στην  Κρήτη  τοτε  ειχε  κυκλοφορήσει  μια  μαντιναδα
Μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, 
ΟΧΙ να ρίχνεις το πρωί, να βγαίνει ΝΑΙ το βράδυ

Αποχαιρετούμε  τον Βαγγέλη γράφοντας

 λίγους  στοίχους  για  την  πορεία του 

Σ  έστειλ  η χούντα  φυλακή 
 για  να σε  συμμορφώσει  

το  μόνο  που  κατάφερε  
ήταν  να  σε  μορφώσει

Ήταν  εκεί που  χάραξες 
 μία  άλλη  πορεία

ακολουθώντας  τη  μετά
  έγραψες  ιστορία 

Έχοντας  την Αριστερή 
 σκέψη  στο  μυαλό  σου

τράβηξες  στην  ζωή  
τον  δρόμο  τον  δικό  σου

Πάντα  την  ανανέωση  
πιστά  ακολουθούσες 

γι  αυτές  σου  τις  ιδέες
  με  πάθος  πολεμούσες   

Ο Πρόεδρος  του  συλλόγου της  Αθήνας  κ Γεράσιμος  Ζαφειράτος

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΠΟΛΛΩΝΑΤΟΥ 8/06/2016-ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Σήμερα εμείς οι απόδημοι Δαμουλιανάδες και αύριο το χωριό μας 

αποχαιρετούμε έναν άξιο συγχωριανό μας, που η απουσία του

 θα είναι αισθητή και ουσιαστική, όχι μόνο στους οικείους του αλλά 

και σε όλους εμάς που τον γνωρίζουμε. 

Θα είναι αισθητή διότι χάνουμε έναν άνθρωπο που όταν τον 

συναντούσες σεαντιμετώπιζε με ένα αισιόδοξο χαμόγελο, μια γλυκιά 

ευγένεια και πάντα έναν  καλό λόγο. Ουσιαστική, διότι χάνουμε έναν

 γνήσιο Δαμουλιάνο, αγωνιστή και  οραματιστή ο οποίος, σε όποιο 

μετερίζι και αν βρισκόταν, πάντα ο σκοπός του ήταν να βοηθήσει 

έμπρακτα τους συγχωριανούς του, αλλά και να αναδείξει και να 

προβάλλει τον τόπο του. Το ενδιαφέρον του για το Σύλλογό μας,

 αλλά και  προσωπικά για μένα, από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι

 με τα κοινά του χωριού μας ήταν διαρκές, τα σχόλιά του πάντα καλοπροαίρετα, 

οι συμβουλές του  χρήσιμες και η γνώμη του ιδιαιτέρως βαρύνουσα. 

Ένας άνθρωπος που ήξερε να  αγωνίζεται, να βοηθάει, να στηρίζει και 

κυρίως να μας εμπνέει. Αυτός ήταν ο Βαγγέλης. 

Πάντα θα σε θυμόμαστε. 

Καλό σου ταξίδι!

 

ΣΕ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ 

ΑΠΟ ΤΟ Δ Σ  ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΔΩΝ ΠΛΑΓΙΑ 

ΑΝΤΙΟ ΒΑΓΓΕΛΗ

Χθες 6 Ιουνίου, ένας αγαπημένος συγχωριανός μας, ο Βαγγέλης Απολλωνάτος, 

έφυγε από κοντά μας.
Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος που φρόντισε η ζωή του να έχει νόημα με το

 να μετέχει στα κοινά και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

 Δραστηριοποιήθηκε στο Δήμο Περιστερίου, διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος

 και Αντιδήμαρχος. Εργάστηκε με ζήλο για τη βελτίωση της καθημερινότητας

 των συμπολιτών του και συνέβαλε στην πολιτιστική ανάπτυξη του 

συγκεκριμένου Δήμου.
Οι Δαμουλιανάδες που ζουν στον Δήμο Περιστερίου αναγνωρίζουν το θετικό

 έργο του, καθώς και την ιδιαίτερη μέριμνα που είχε για τους συγχωριανούς του.
Αγάπησε το χωριό μας με πάθος, δεν έλειψε κανένα καλοκαίρι, συμμετείχε

 στο δημόσιο διάλογο με θέσεις εποικοδομητικές και ενθάρρυνε τους Συλλόγους στην πραγματοποίηση πολιτιστικών εκδηλώσεων και δράσεων στον τόπο του.
Ο Βαγγέλης θα μας λείψει. Θα μας λείψει ο καλοσυνάτος συγχωριανός μας,

 ο ευγενικός συνομιλητής μας, ο δραστήριος πολίτης, ο χαρισματικός άνθρωπος.
Καλό σου ταξίδι...

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας εκφράζει τα θερμά συλλυπητήριά του στην οικογένεια του εκλιπόντος και θα παραστεί στην πολιτική κηδεία του που θα πραγματοποιηθεί

 την Τετάρτη 8/6 στο νεκροταφείο Αγίου Βασιλείου, στο Περιστέρι.

ΚΑΛΟ ΤΞΙΔΙ ΒΑΓΓΕΛΗ 

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΒΑΓΓΕΛΗ

Ο αγαπητός  συγχωριανός  Βαγγέλης  Απολλωνάτος

μας  άφησε  για  πάντα  την  Δευτέρα  6-6-16

Την  Τέταρτη 8-6-16   10.00  το  πρωί  στο

 κοιμητήριο Περιστερίου  θα  γίνει Πολίτικη  Κηδεία 

Κατόπιν  ο Νεκρός  θα  μεταφερθεί στα  Δαμουλιανάτα 

όπου  θα  ΤΑΦΕΙ  τη  Πέμπτη  9-6-16

ΘΕΡΜΑ  ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ  ΣΤΟΥΣ  ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ  

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ (ΠΑΙΣΙΟΣ) ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

 Ο  Παπα-Μπασιάς

Σύντομο  βιογραφικό κείμενο για τον Άγιο του Ληξουρίου

 Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

                  ΠΑΠΑ ΜΠΑΣΙΑΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΥ πΛΟΥΚΕΡΗ 1912

                                                               ΦΥΛΑΔΙΟ  1888

                                ΑΣΚΗΤΗΡΙΟ ΑΓ ΠΑΝΑΓΗ  ΣΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΔΙΑΣ

Ο Άγιος Παναγής Τυπάλδος Μπασιάς ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας

της Παλικής , γεννήθηκε δε το 1801 από γονείς ευσεβείς τον Μιχαήλ και

 την Ρεγγίνα , το γένος Δελλαπόρτα. Έλαβε καλή μόρφωση  κοντά σε

αξιόλογους δασκάλους της εποχής του και έμαθε τη Γαλλική και την  

Ιταλική γλώσσα καθώς και την Λατινική απαραίτητη για την  μελέτη

κάποιων πατερικών κειμένων.

Τα 1836 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας

 Παρθένιο Μακρή Διάκονος και Πρεσβύτερος. Ο συνετός χαρακτήρας

 του μέσα από την ευσέβεια  προς τον Θεό και η ταπεινότητα που τον

διακατείχε, ήταν τα θεμέλια  για να δαπανήσει την υπόλοιπη ζωή του

 με αφοσίωση στις προσταγές και στα  Πιστεύω της Ορθοδοξίας μας.

Πέρασε  από το αξίωμα του Δασκάλου σε μια δύσκολη εποχή που τα

νησιά μας τα δυνάστευε το πόδι του Άγγλο κατακτητή. Βλέποντας δε,

πως πρέπει να αντισταθεί σθεναρά ενάντια στον προτεσταντισμό και

στις ύπουλες θέσεις των Άγγλων για αλλοίωση του Ορθόδοξου δόγματος,

 παραιτήθηκε και δίδαξε ιδιωτικά για λίγο διάστημα.

Κήρυττε παντού το λόγο του θεού, διακονούσε την ορθόδοξη λατρεία,

 χρησιμοποίησε τις Διδαχές του Πατροκοσμά του Αιτωλού προς όφελος

των χριστιανών  και ανεδείχθη άξιος Λειτουργός του Θεού. Μοίρασε τα

υπάρχοντά του και μέρος από την περιουσία του  στους ανήμπορους και

 στους φτωχούς, συγχρόνως οι σεισμοί ερείπωσαν την πατρική του οικία, 

με αποτέλεσμα να ζητήσει χώρο για να μένει από τον συγγενή του Ιωάννη

 Νικολάου Γερουλάνου. Ο Γερουλάνος του παραχώρησε ένα δωμάτιο από

 το αρχοντικό σπίτι στο Ληξούρι, όπου από τότε ο παπα-Μπασιάς έμενε

εκεί και το οποίο διατηρείται έως σήμερα και το επισκέπτονται οι πιστοί.

Διετέλεσε Εφημέριος  της Ιεράς Μονής του Αγίου Σπυρίδωνα στον

Πλατύ Αιγιαλό, κοντά στο Ληξούρι, όπου αρχικά εκεί πήγε να μονάσει.

 Όμως  η Θεία Πρόνοια τον προόριζε όχι σε μοναστήρι έναν απλό καλόγερο,

 αλλά ένα ιερέα καλόγερο μέσα στο αγώνα και το πάλεμα της καθημερινότητας

του κόσμου. Ο θερμός λόγος του, οι καλές του πράξεις και οι συμβουλές του

προς τους χριστιανούς τον έφεραν να επιτελεί τα Θεία Λειτουργικά του

καθήκοντα  για το καλό των πιστών. Πραγματοποιούσε Βαπτίσεις και άλλα

 ιερά μυστήρια ως εφημέριος της Μονής και καθημερινά τον επισκέπτονταν

πολλοί για να τους βοηθήσει.

Προσποιείτο τον σαλόν κατά διαστήματα για να αποφεύγει τους επαίνους

και τα καλά λόγια των ανθρώπων.

Εκοιμήθη  τις 7 Ιουνίου 1888 στο Ληξούρι σε ηλικία 88 ετών. Λόγους

εγκωμιαστικούς και βιογραφικούς  απήγγειλαν ο τότε  Αρχιεπίσκοπος

Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και ο

τότε καθηγητής Ζήσιμος Γ. Π. Τυπάλδο. Ο τελευταίος είναι και ο κατεξοχήν

  βιογράφος του παπά Μπασιά.

      Ετάφη έπειτα από επεισόδιο και καθυστέρηση λίγων ημερών, λόγω

που ήθελε κάποιος  συγγενής του να τον ενταφιάσει στα Χαυδάτα, στην

εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ληξούρι. Το 1976, έπειτα από 88

έτη από την κοίμησή του, έγινε η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του,

ημέρα της επετείου του από τον Σεβ. Μητροπολίτη Προκόπιο.

Στιγμές από τον βίο του. «Κατά Χριστόν σαλός»

Κατά το έτος 1845 περίπου τον κατέβαλε νευρική κρίση, που τον βασάνιζε

αρκετά, του στερούσε τον ύπνο, τον έκανε να περπατάει τη νύχτα και να φωνάζει μεγαλοφώνως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις, που όταν συνερχόταν από

αυτή την τρομερή έξαψη έπεφτε σε τρομερό φόβο και αδυναμία. Παρ’ όλα

αυτά όπως λέει ο βιογράφος του Ζήσιμος Τυπάλδος, ο λαός ήξερε τη

δοκιμασία του αυτή και δεν ενοχλείτο. Απεναντίας όταν τον έβλεπαν έτρεχαν

 να ασπασθούν το χέρι του. Αυτή η δοκιμασία, που αρκετοί άγιοι την έχουν

 περάσει, θεωρείται ευλογία Θεού για να ζουν σε ταπείνωση και να μη 

γεννώνται γι’ αυτούς ο εγωισμός και τα πάθη.

         Δέκα χρόνια μετά την ιεροσύνη του τού παρουσιάστηκε  αυτή η νευρική

νόσος, και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην (Β΄ Κορ. ΙΒ΄, 7)  «…εδόθη μοι

σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι»,

δηλαδή ήταν μια δοκιμασία από τον Θεό, ώστε πάντα με ταπείνωση και όχι

 με έπαρση να πορεύεται στην ιερή αποστολή του.  

         Κατά τα γηρατειά του που η ασθένεια αυτή όλο και τον ταλαιπωρούσε,

την αντιμετώπιζε με υπομονή και εγκαρτέρηση. Δεν έπαψε ποτέ να διδάσκει

και να προσεύχεται.

         Το 1864 ο εξαδέλφος του γιατρός, Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς, ο οποίος

τού παρείχε ιατρική μέριμνα και βοήθεια, με αίτησή του ζητά από το Ιερατικό

Ταμείον οικονομική στήριξη, δηλαδή κάποιο χρηματικό βοήθημα για να

ανακουφίσει την φτώχεια του και τη νόσο που βασάνιζε τον Άγιο.

Περί θαυμάτων και προορατικού χαρίσματος

Ο Άγιος Παναγής ανταμείφθηκε από τον Θεό με το προφητικό χάρισμα.

Είναι πάμπολλες οι εξιστορήσεις των παλαιοτέρων για τα θαύματα και τις

προφητείες που έκανε.  

         Βλέποντας με την Θεία χάρη τα μελλούμενα και τα παρελθόντα των

 ανθρώπων της κοινωνίας του νησιού μας, προσπαθούσε να συνετίσει τα

 κακώς κείμενα και τις αμαρτίες που συνεβαίνανε. Αυτό το θαυμαστό θείο

χάρισμα της προφητείας του αθέλητα και θελημένα συνέτιζε προς το

καλύτερο την τότε  μικρή κοινωνία.

         Βέβαια και οι φτωχοί και οι ανήμποροι έβλεπαν στον χαρισματικόν

Άγιο Παναγή, εκείνον που τους βοηθούσε με τον λόγο και την προφητική

ιδιότητά του. Ο Άγιος πολλές φορές αποκάλυπτε με λακωνικό τρόπο  στους

ανθρώπους ποια  αμαρτία είχαν πράξει- την  οποία φυσικά κρατούσαν

 μυστική-και με τον τρόπο αυτόν τούς ωθούσε στην μετάνοια.    

Απορούσαν οι δύσπιστοι για τη μηδένιση των καιρικών φαινομένων

μπροστά στην θεία χάρη του Αγίου Παναγή, που με κακοκαιρία δεν

 βρεχόταν και αναγνώριζαν τη θεία αποστολή του. Εδώ αξίζει να

θυμίσουμε τη μαρτυρία της τότε αστυνομίας όταν μια βροχερή βραδιά

 βρήκαν τον Άγιο στο κοιμητήριο της Αγίας Άννας να προσεύχεται για

τους κεκοιμημένους κρατώντας ένα φαναράκι και χωρίς να έχει πέσει

σταγόνα πάνω του.

Οικογένεια Ιωάννου Γερουλάνου και  Παπά Μπασιάς

Ο Παπα- Μπασιάς συνδέονταν με την οικογένεια Γερουλάνου με βαθμό

συγγενείας μιας και η μητέρα του Ρεγγίνα ήταν αδελφή της μητέρας του

Ιωάννη Γερουλάνου (1821-1892). Με το σεισμό του 1867 καταστράφηκε

παντελώς η πατρική οικία του Άγίου και ζήτησε την παραχώρηση ενός

 δωματίου από την οικογένεια Γερουλάνου πράγμα που ο εξάδελφός του

Ιωάννης προθύμως έπραξε. Ο Άγιος πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο

δωμάτιο, το επονομαζόμενο κελί, έως ότου παρέδωσε την μακαρία

ψυχή του στον Θεό που τόσο πολύ αγάπησε.

         Ο Άγιος έγινε προστάτης της οικογένειας και με το προφητικό του

χάρισμα βοήθησε όλα τα μέλη της. Παράλληλα, η οικογένεια Γερουλάνου

σεβόταν το πρόσωπο  του Αγίου, το  τίμησε και συνεχίζει να το τιμά.

Έως σήμερα ο απόγονος Γεώργιος Ι. Γερουλάνος μεριμνά για το κελί,

 ώστε να είναι χώρος επισκέψιμος για τους πιστούς. Ο Άγιος είναι αυτός

 που προέβλεψε  ότι ο γιος του ξαδέλφου του Ιωάννη, Μαρίνος, ένα από

τα τρία παιδιά του, θα γίνει μεγάλος, πράγμα που επαληθεύτηκε αφού

πρόκειται για το μεγάλο χειρουργό και Ακαδημαϊκό Μαρίνο Γερουλάνο.

Από τον  Μαρίνο γεννήθηκε το 1904 ο Ιωάννης ο οποίος και φρόντισε  τον

 Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και τον τάφο του Αγίου. Στον Ιερό αυτό

Ναό ο Παπά Μπασιάς λειτουργούσε μετά από την αποχώρησή  του από το

μοναστήρι στο Πλατύ Αιγιαλό. Ο Ιωάννης Γερουλάνος του Μαρίνου

 προσπάθησε να ανακαινίσει τον τάφο του Αγίου μετά την ανακομιδή

των Ιερών Λειψάνων του και βάση των σχεδίων της Ιωάννας

 Μελιδώνη – Γρυπάρη τον διαμόρφωσε σε καλαίσθητο κενοτάφιο.

Ο δε Μαρίνος Γερουλάνος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό

προς τον Παπα- Μπασιά και τού αφιέρωσε την πρώτη σελίδα του

 βιβλίου  του: «Το Ληξούρι».

        

Το Χάρισμα της ενόρασης

Είναι  αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο παπά Μπασιάς είχε προικιστεί

από την δωρεάν της Θείας Χάρις  με το χάρισμα να προβλέπει τα μελλούμενα.

Αυτή η ιδιότητά του, τον έκαμε να γίνει κοινωνικός λειτουργός, να συνετίζει

και να καθοδηγεί τους πάσχοντας και τους κάνοντας παράνομες και

 αμαρτωλές πράξεις. Στο πρόσωπό του οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί,

 άρχοντες και λαός, έβλεπαν τον Άγιο Ιερέα που, βοηθούσε με την άλλη

του ματιά.

          Οι προφητείες του που συνόδευαν τα διάφορα περιστατικά,  λεκτικά

ήταν λακωνικές και μετρημένες και είχαν επί τω πλείστον  τη συμβουλή

μέσα από το κήρυγμα του χριστιανικού λόγου. Βέβαια γινόταν πολλές

φορές ελεγκτικός και αυστηρός με σκοπό να διορθώσει τα κακώς κείμενα

ιας κοινωνίας.  

         Ωστόσο η μορφή του παπά Μπασιά, από μόνη της ήταν για το νησί,

 και ιδιαίτερα για το Ληξούρι  μια προστασία από κάθε μορφή αίρεσης και

ξένης προπαγάνδας ενάντια στο φρόνημα της Ορθοδοξίας. Σε  μια εποχή

μάλιστα, που, πέρα από το άγρυπνο μάτι της Αγγλικής δυνάστευσης, υπήρχε

και ο μεγάλος πόλεμος της διαφοράς των κοινωνικών τάξεων. Τα πάθη

και τα μίση χαρακτήριζαν όπως είναι φυσικό τις κλειστές κοινωνίες.

Ο ιερέας Παναγής με το προφητικό του χάρισμα έγινε πόλος έλξης για

πολλούς ανθρώπους ντόπιους και ξένους προς το νησί της Κεφαλλονιάς, που

 ήθελαν να πάρουν την ευλογία του ή να στηριχτούν πνευματικά  μια και

τέτοιος ήταν ο σκοπός του Αγίου αυτού.

Ακόμη από γενιά σε γενιά διατηρούνται περιστατικά, θαύματα και προφητείες

 του Παπα- Μπασιά που μας κάνουν περήφανους ως Ληξουριώτες και

Κεφαλλονίτες, ότι η Θεία Χάρις φρόντισε για τούτον τον τόπο δια μέσου της

 παρουσίας του Αγίου Παναγή.     

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ

ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΜΠΑΣΙΑ

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πρόκειται για δυο χειρόγραφες σελίδες όπου αναγράφονται θαύματα

 τα οποία έκαμε ο Όσιος Παναγής ενώ ζούσε και αποδίδονται στον

Ευαγγελινό Σπ. Τσιμαράτο (1874-1954) καθηγητή φιλόλογο και ι

στοριοδίφη. Τα χειρόγραφα αυτά προέρχονται από το προσωπικό μου

 αρχείο (Αρχείο Γερασίμου Σωτ. Γαλανού).

Το πρώτο χειρόγραφο διαστάσεων   είναι ευανάγνωστο και

γραμμένο και στις δυο πλευρές του. Αναφέρει δε δέκα θαύματα

 εκ των οποίων μόνο τα δυο είναι άγνωστα και στην παρούσα

μελέτη παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Αυτά είναι το Νο 5,

 η περίπτωση με το τυρί και, το Νο 3 η περίπτωση του κλεμμένου πεντάδραχμου στα σπλάχνα του ψαριού.

Το δεύτερο χειρόγραφο, πιο δυσανάγνωστο από το πρώτο,

πιθανόν να είναι γράμμα, εφόσον στο κάτω μέρος φέρει

ημερομηνία «Ἐν ληξουρίῳ τῇ 17 Ἀπριλίου». Παρουσιάζει

θαύματα του οσίου Παναγή που έχουν σχέση με το μοναστήρι

της Αγίας Παρασκευής Λεπέδων και είναι καθ’ ολοκληρία άγνωστα.

Αξίζει να σχολιαστεί η περίπτωση της μοναχής που δεν επισκέφτηκε

τον Όσιο Παναγή για να λάβει ευλογία, αλλά για να ζητήσει από

αυτόν 50 τάληρα χρεωστούμενα και εν συνεχεία να τον καταγγείλει.

 Ο Όσιος είχε πάρει τα χρήματα και τα είχε δώσει σε φτωχούς –πράγμα

 το οποίο συνήθιζε να κάνει ακόμη και από καταστήματα του Ληξουρίου χωρίς κανείς να τον κατηγορήσει, αλλά αντιθέτως το θεωρούσαν ευλογία και συνέβαλαν όλοι με ευχαρίστηση-. Ο παπα- Μπασιάς απαντά, χωρίς

 αυτή να γνωρίζει το προορατικό του χάρισμα, αποστομωτικά:

«εάν σοῦ πάρουν το ξώρασο νά δώσεις καί τό σώρασο» με

αποτέλεσμα η μοναχή να ξεσπάσει σε δάκρυα και να μετανιώσει

 για τις προθέσεις της.

Στο τέλος του χειρογράφου αυτού υπάρχει και μια φράση η οποία

δεν φαίνεται να έχει σχέση με το όλο κείμενο, αλλά πιθανώς να

θέλει να φανερώσει κάποιο άλλο θαύμα το οποίο να έγινε στο ίδιο

μοναστήρι και έχει σχέση με μια δαιμονισμένη. Αναγράφονται στο χειρόγραφο τα λόγια: ἡ Κατσαίτη Μαρία από τους Σουλλάρους «Παναγῆ

 ἐσύ καί ὁ Γεράσιμος, με εκάψατε καί φεύγω». «Ο Παναγής» είναι

 ο παπάς Μπασιάς και «ο Γεράσιμος» ο Άγιος Γεράσιμος.

 Διαπιστώνεται δε από αυτή τη φράση ότι και μετά την κοίμηση

του Οσίου Παναγή και πριν την ανακήρυξή του, ο κόσμος συνέχισε

 να τον πιστεύει και να επικαλείται τη θαυματουργή χάρη του.  

 ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΛΟΥΚΕΡΗ  1967

ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΜΠΑΣΙΑ

Μετεγγραφή των χειρογράφων ως έχουν στην ορθογραφία

Εἰς τά παρά τοῡ τότε καί βραδύτερον αἰδεσιμωτάτου Ζ. Γ. Π. Τυπάλδου

 ἀνέκδοτα προστιθέμεθα και ἡμεῑς δύο παρ’ ἀξιοπίστων μαρτύρων και

αὐτοπτῶν καί συγγενῶν ἀκούσαντες ταῦτα.

1)     Ὁ εὐσεβέστατος οὗτος ιερεύς Μπασιᾱς περί τά τέλη τοῡ βίου του

πωλήσας ὑπέρ τῶν πτωχῶν και τήν πατρικήν οἰκίαν ἐφιλοξενεῖτο

ἒν τινι ἰσογίῳ δωματίῳ τῆς οἰκίας Ἰωάννου Γερουλάνου, ἐν τῶ οποῖω

 δωματίω καί ἀπέθανε.Τήν προτεραίαν ὅμως τοῦ θανάτου του

ἒλεγε τᾶς περί αὐτόν ὅτι «αύριον και αὐτήν τὴν ώραν θα με

φυλάττουν στρατιῶται» καί μετ΄ ὀλίγον ἀπέθανεν. Ἐν ᾗ λοιπόν

ὁ ρηθείς Ι. Γερουλάνος ἐφρόντιζε διά την κηδείαν καί τήν ταφήν

τοῦ παπᾶ Μπασιᾶ ἐν τῇ ἐνοριακῇ του ἐκκλησίᾳ τοῦ Άγ. Σπυρίδωνος,

ὅπου καί ετάφη παρουσιάζεται συγγενής τις τοῦ παπᾶ Μπασιᾶ

ἀπαντῶν, ἵνα λάβῃ αὐτόν καί θάψῃ ὅπου αὐτός ἢθελεν, ἀλλ’

ό Γερουλᾶνος ἀντέστη· καί τοσαὐτη ὑπῆρξεν ἀμφοτέρωθεν ή

ἐπιμονή ὥστε ό ἀρχιερεύς διέταξε τήν ἀστυνομίαν ἵνα φρουρῇ τό

λείψανον καί τούτου γενομένου τουτουτοτρόπως ἐπραγματοποιήθη

ἡ προφητεία τοῦ παπᾶ Μπασιᾶ.

2)     Ἀρκετά χρόνον ὒπηρέτη πολλά μετά τον θάνατον και τοῦ παπᾶ

Μπασιᾶ και τοῦ Γερουλάνου ὁ ὑιός τούτου Νικόλαος ένοικίασε

τό δωμάτιον ἒνθα ἒζη ο παπᾶ Μπασιᾶς δι’ ὑποθηκοφυλακεῖον,

ἀλλᾶ μετά τινα καιρόν βλέπει καθ’ύπνον τόν παπᾶ Μπασιᾶν

παραπονούμενον αὐτῷ διά τήν τοιαύτην ἐνοικίασην, ἀφ’οὗ

τό δωμάτιον ἧτο προωρισμένον δι’αὐτόν. Ἐκ το τε ό ρηθείς

Νικόλαος διατηρεῖ μέχρι σήμερον κενόν τό δωμάτιον ,

ἐν τῷ ὁποίῳ ἡ αγίᾳ ἐκείνη ψυχή ἀπέστη πρός τούς οὐρανούς.

3)     Χριστιανός τις κατ΄ἄλλους ….τίς ευρισκόμενος εἰς ἐν

κατάστημα ἒκλεψεν έν πεντάδραχμον και ἵνα μή ἀνακαλυφθῇ

 ἐκρυψε τοῦτο ἐπιτηδείως ἐντός τῶν σπλάγχνων (σπάραχνον)

ἰχθύου…… ἐκράτει εἰς χείρας του ὅταν δε ἀνεχώρησε καί

ἐβάδιζεν εἰς ἄλλον δρόμον συναντᾶ τόν παπᾶ Μπασιᾶν ,

όστις τόν σταματᾷ ἀποτόμως και έξάγει τό πεντάδραχμον

ἀπό τον ἰχθῦν καί λέγει « τι εἶνε αὐτό ποῦ ἒκαμες εὐλογημένε;

πήγαινε γρήγορα καί δός το ξένον πρᾶγμα , ἢ ἂν ἐντρέπεσαι

τό δίδω ἐγώ.»

 4) Προεῖπεν είς τήν μητέραν τοῦ διασήμου χειρουργοῦ

Μ. Γερουλάνου ὅτι θα γεννήσῃ τρία ἂρρενα καί τρία θήλεα·

και ἂρρενα ποῦ ήσαν ό Μαρῖνος, ό Νικόλαος και ό Γεώργιος

ὅστις ἀπέθανε… θήλεα δε….

5)Μίαν Τετάρτην εἷς χωρικός φιλοξενῶν ξένους εἰς τήν οἰκίαν

του ἒφαγε καί αὐτός καίτοι νηστεύων ὁλίγον τυρόν.

Μετά τρεῖς ἠμέρας ὁ χωρικός αῠτος ἧλθεν εἰς Ληξούριον

ταῦτον ἰδών ὁ παπᾶ Μπασιᾶς λαμβάνει τεμάχιον τυροῦ

καί πλησιάσας αὐτόν τῷ λέγει πολλάκις «φάε μωρέ τυρί φάε……».

 6) Εἰς έτερον χωρικόν ἐδόθῃ ἡ ……..(νοβητά) ὅτι ὅ ὑιός του

ἐνυμφεύθη μίαν πόρνην . Ὁ χωρικός τότε ἒρχεται ἐκ τοῦ χωρίου

εἰς το Ληξούριον ἵνα αὐτοκτονήσῃ καί ἐν ώ ἐκᾶθητο εἰς ἐν

καφενεῖον περιμένων τό μεσονύκτιον πρός ἐκτέλεσιν τοῦ σχεδίου

 τον πλησιάζει αὐτόν ὁ παπᾶ Μπασιᾶς και τῷ λέγει λακωνικώς

 «Γιάννη Διονύσης ψέμματα» ἡτοι Γιάννη ὅσα ἒμαθες διά τόν

ὑιόν σου Διονύσιον ἧσαν ψέματα. Καί ἀπό ἐκείνης τῆς στιγμῆς

 ὁ ἂνθρωπος μετέβαλε γνώμην και ἐφρόντησε ἵνα ἀνακαλύψῃ την

 ἀλήθειαν.

 7) Εἰς ελθών ποτε εἰς οἰκίαν τινά ἐν Ἀργοστολίῳ ὁ παπᾶ Μπασιᾶς

ἒρρηπτε κατά γῆς τά προσκεφάλαια και τάς σινδόνας κ.τ.λ. λέγων

«μαῦρα! μαῦρα! αὒριον!!!» τήν ἐπομένη ἡμέραν λαμβάνει

τηλεγράφημα ή οἰκοδέσποινα ότι ἀπέθανεν ὁ ἀδελφός της ἐκ

 συγκοπῆς τῆς καρδίας.

8) Ὁ Μητροπολίτης των Ἀθηνῶν Γερμανός ἐπίσκοπος ὢν τότε

Κεφαλληνίας διέταξε ἀφ’ έσπέρας ἵνα έτοιμασθῇ ἡ ἀμαξά του

διά την ἐπομένη πρωΐαν, κατά τήν ὁποίαν ἐσκόπευεν ἵνα μεταβῇ

καί ἐξομολογηθῇ ἐνώπιον τοῦ παπᾶ Μπασιᾶ ἀλλ’ οὗτος την

 ἐπομένην λίαν πρωΐ κρούει τήν θύραν τοῦ δωματίου τοῦ

Γερμανοῦ λέγων «ἒλα - ἒλα ἦρθα τι θα μοῦ πῇς».

 9) Πολλάκις ἐν καιρῷ θυελλώδους νυκτός μετέβαινον εἰς το

 ἐξωκλήσιον τῆς Άγ Ἂννης ἀπέχον ημἰσειαν περίπου ὥραν

 πρός νότον τοῦ Ληξουρίου καί ἐν τῷ οποίῳ ἐτάφησαν οἱ κατά

τό 1850 ὑπό χολέρας θανόντες ἐπι τῶν τάφων τῶν οποίων κρατῶν

 φανόν ἀναγίνωσκε τρισάγιον. Ὡς τη τούτον δε ἐγεννήθη ὑποψία

 εἰς τήν Ἀγγλικήν ἀστυνομίαν ὅτι τυμβωρύχαι κλέπτουσι τους

 νεκρούς ή δε ἀστυνομία παραφυλάξασα ἀνεκάλυψε κατά

 θυελλώδη και βροχερωτάτην νύκτα τόν παπᾶ Μπασιᾶ ἐντελώς

 ἂβροχον καί μετά τοῦ φανοῦ του ἐκτελοῦντος τό παρημελημένον

 ἐκείνο καθήκον.

 10) Χωρικός τις ἀγοράσας ίχθῦς ἒκλεψε και ἔνα. ὅτε δε μετέβαινεν

εἴς τό χωρίον του συναντᾷ τό παπᾶ Μπασιᾶν ὅστις ἐξάγει ἐκ

τοῦ μανδηλίου τοῦ χωρικοῦ τον κλαπέντα ἰχθύν καί κτυπῶν και

πατῶν αὐτόν κατά γῆς ἔλεγεν πολλάκις «αὐτό δέν εἶνε ἰδικόν σου…»*

* (Ήταν ο Σανιτᾶς ἀπό το Βουνί με τά ψάρια).

 «Ἀνθίμη Πασχάλη ή νῦν ἠγουμένη τῆς Μονῆς λεπέδων ἀπό μικρά

 ἒτρεφεν Ἱερόν ζήλον καί όταν ἧτο 11 ἐτῶν ὁ παπᾶ Μπασιᾶς τῆς

 είπε το «Άγγελικόν σχῆμα εἶναι δόξα θεοῦ»

 Ἡ μητέρα της Ἀικατερίνη Πασχάλη μεταβαίνον εἰς ἐπίσκεψιν

 τῇ κ. Ἰωάν. Δελλαπόρτα συνήντησε τόν παπᾶ Μπασιᾶ καί τῆς

 ἒβαλε είς τό στόμα τρία κουκουνάρια ἀπό μόσπολες καί

αὑτή δέν ἥθελε· ἡ γυναικαδέλφη τῆς ή παπαδιά τοῦ παπᾶ Πασχάλη

 τῆς εἴπε βάλτα εἰς τό στόμα σου θά εἶνε γιά καλό. τά ἒβαλε και

 τότε τῆς είπε, τρία ἀρσενικά και ἒκαμε τόν Σταῦρος, Ἀνδρέα

 και Λάμπρο. Καί ἄλλη φοράν τοῦ εἶπε σταύρωσε καί τήν κοιλιά

σε παιδί τοῦ θεοῦ καί ἦτο κορίτσι

 Όταν έφυγαν πῆγε ἡ ἠγουμένη μέ ἄλλες δύο καλόγραιας

καί ἡτο σκεπασμένος ἡ Ζακυνθία καί η Ὑμνωδία ἀλλ’

ἡ πρώτη δέν πήγε διά τόν Π.Μ.

ἀλλά διά 50 ταλλ.τα χρεωστούμενα διά να τον καταγγείλῃ –ε!

 Ἀπό τά λέπεδα εἵστε. ήγουμένισσα εἶνε η Ἀγ. Παρασκευή

 Ἕπειτα ε καλογεῖροι καί καλόγραιαιας δέν πρέπει να

 πηγαίνουμεν εἰς τά δικαστήρια διότι εἶπε ὁ Χριστός εάν

σοῦ πάρουν το ξώρασο νά δώσεις καί τό σώρασο.

Και αὑτή ἀνελύθη εἰς δάκρυα.

Μια καλογ. Λεπέδων ἡ Βικεντιά εἶχε την ……(τάυσαν)

εἱς το στόμα της και ἐπεθύμησεν ἕνα Ψάρι το Σάββατον. Καί τήν

Κυριακήν (ο παπάς) ἐπέρασε ἀπό το σπίτι τῆς Ἡγουμένης καί

τῆς εἶπε «πάω στα λέπεδα να λειτουργήσω» καί ἐξώκησεν

ἀπό την παραλία τῶν Λεπέδων ἕνα ψάρι καί το ἔρριψεν εἰς το

 κελί τῆς Βικεντίας».