ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Είπα  στο  πληκτρολόγιο  να  γράψω  δυο  λόγια

αλλα  ο  νους  κόλλησε  στου  τόπου  τα  χαμόγια

Πέντε  χρόνια  πέρασαν  από  κείνη  την μέρα

που  βαλαν  την  πατρίδα  στου  ΔΝΤ την  σφαίρα

Όλα  αυτά  που  εφάρμοζαν  για  την  οικονομία

γνώριζαν  οτι  οδηγούν  εις  την  χρεοκοπία

Ξεκίνησαν  πειράματα  με  πολλαπλασιαστές

Αριθμητές  Αυξάνοντας  και  παρανομαστές

Τα  νούμερα  δεν  έβγαιναν  αλλά με τρόπο επίμονο 

έκαναν  πειραματόζωο  τον  λαό  μας  αλλοίμονο

Τις  κυβερνήσεις  άλλαζαν  μα  πάντα  το  ίδιο λάθος

Μνημόνια  μας  φόρτωναν  στην  πλάτη μας με πάθος

Ούτε  να  μας  ρωτήσουν  γι  αυτά  καταδεχόταν 

αφού  οι  κυβερνώντες  μας  εύκολα  τα  δεχόταν

Βάρη  πολλά  μας  πρόσθεσαν, ελπίδα αφαιρούσαν

το  χρέος  πολλαπλασίαζαν, εισόδημα  διαιρούσαν

Οι  φόροι έτσι  ανέβαιναν  μα  οι  μισθοί  κομμένοι

κι  η  ανεργία  μ ασανσέρ  στα  ύψη  ν ανεβαίνει

Πέντε  χρόνια  τα  εφάρμοζαν  και  τώρα  δίχως τσίπα

όσα  πάνω  μας  φόρτωσαν  τα  ρίχνουνε  στο  Τσίπρα

Δεν  είναι όμως  ανεύθυνος  κι  αυτός  είχε νομίσει

μέσα  τους  λύκους  ένα  αρνί  μπορεί  να  επιζήσει

Λέει  με  σοφία ο  λαός, πως  θα  τα  ξεπεράσεις

ομελέτα  για να  φας  πρέπει  αυγά  να  σπάσεις

ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΦΙΛΑΤΟΣ

danoulianata Αν θελετε διαβαστε για  τον
ΛΑΘΟΣ TOY ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗ 

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΟΥ ΣΚΟΛΕΙΟ.

Θεμελιώθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα (20ού) ανάμεσα στα χρόνια 1905-1908 όταν ένας μαθητής -δεν γνωρίζω όνομα- διώχθηκε από το Γυμνάσιο του Αργοστολιού για τις ανατρεπτικές του ιδέες και μετεγγράφηκε στο αντίστοιχο του Ληξουριού, κουβαλώντας μαζί του κάτι φυλλάδια του σοσιαλιστή Πλάτωνα Δρακούλη και τα μοίρασε στους συμμαθητές του. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο πατέρας μου Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γεννημένος κατά ομολογία του το 1891 και στα μητρώα της κοινότητας Δαμουλιανάτων το 1892. Ο τελευταίος απολίτικος τότε, με μία απέχθεια μάλιστα στην πολιτική όπως πολύ αργότερα μου διηγόταν, εκτός από μία φανερή περιφρόνηση στον τοπικό γεοκτήμονα Βαγγελάκη Λοβέρδο τον οποίον μάλιστα μαζί με έναν φίλο του Αλέξανδρο Αλιβιζάτο επιδεικτικά δεν τον χαιρέτησαν στο πέρασμά του, κάτι που ο άρχοντας σχολίασε αρνητικά στούς υποτακτικούς του, διάβασε τα φυλλάδια, του άρεσαν και τα πέρασε σε έναν φίλο του στο χωριό τον Αριστόβουλο Ζαφειράτο ο οποίος είχε τελειώσει το Σχολαρχείο. Κάτι σαν  απόφοιτος του σημερινού Γυμνασίου να πούμε. Τούτος εκτός από μία ακόρεστη δίψα για μάθηση όπως και ο Μεμάς (Μεμά λέμε στην Κεφαλονιά τον Γεράσιμο), ήταν ένας άντρακλας προικισμένος ιδιαίτερα από τη φύση. Δυνατός, άκουσα πως κάποτε σε ζυγό μαζί με βόδι έσυρε αλέτρι σε χωράφι και προσωπικά τον θυμάμαι να κατεβάζει διψασμένος μονορούφι αντί ποτήρι έναν κουβά νερό, είχε τεράστια μνήμη, διάβαζε εφημερίδα στο φως του φεγγαριού και ήταν άριστος συζητητής, ετοιμόλογος και καλαμπουρτζής. Αυτό ήταν! Ο Πλάτωνας Δρακούλης δεν θα μπορούσε να φανταστεί και καλύτερο σπορέα των ιδεών του για την  Κεφαλονιά! Όταν αργότερα με την πρόοδο της πολιτικής σκέψης ο Αριστόβουλος πέρασε στο κομουνιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1918 και έβαλε με την υποστήριξή του υποψηφιότητα στις εκλογές πριν την Μεταξική δικτατορία, συγκέντρωσε τα πέτρινα εκείνα χρόνια του κοιμισμένου νου, 700 σταυρούς στο νησί!

Τον θυμόνταν με το καβουράκι του και μια τριμμένη καπαρντίνα να πέρνει σβάρνα τα χωριά και να προπαγανδίζει τον κομουνισμό!  "Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου". Αλλά για την διάδοση των αριστερών ιδεών στην πατρίδα μου και ιδιαίτερα στην περιοχή του Ληξουριού που κρατούν σταθερά μέχρι σήμερα, δεν ευθύνεται μόνο ο Αριστόβουλος και η παρέα του πατέρα μου (δάσκαλοι, καθηγητές Γυμνασίου, καθηγητές της περίφημης Βαλλιανείου Επαγγελματικής Σχολής εκεί τότε αλλά και το γεγονός ότι το χωράφι δεν ήταν χέρσο. Είχαν προηγηθεί οι Μαρίνος Αντύπας, Ρόκος Χο'ι'δάς, οι Ριζοσπάστες αγωνιστές και το λιμνάζον μίσος των ξωμάχων χωρικών ενάντια σε όσους τους ρουφούσαν το αίμα. Όλ' αυτά γινόντουσαν φανερά και κρυφά. "Κομουνιστάδες δίκοπα μαχαίρια", έλεγε μισοσοβαρά μισοαστεία ένας δωδεκανήσιος καθηγητής τους συναδέλφους του και τους πιστούς σ' αυτούς μαθητές τους. Η βασιλομεταξική δικτατορία που ακολούθησε πήρε τα μέτρα της με βιεοπραγίες, φακελώματα, εξορίες, δυσμενείς μεταθέσεις κ.λ.π. Τα γνωστά! Το πράγμα φούντωσε με την Ιταλογερμανική κατοχή και ιδιαίτερα μετά τη σφαγή της τραγικής Ιταλικής μεραρχίας 'ΑΚΟΥΙ από τους πρώην συμμάχους της, την εγκληματική μεραρχία ΕΝΤΕΛΒΑ'Ι'Σ. Μαζικά ο κόσμος εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Το χωριό μου τα Δαμουλιανάτα, το δυτικότερο της Κεφαλονιάς ονομάστηκε Μικρή Μόσχα. Στην εμφάνιση του εχθρού από τα σπίτια που είχαν αγνάντι, απλώνονταν άσπρα σεντόνια για ειδοποίηση  και ακούγονταν σφυρίγματα. Στο μεταξύ μαζί με τα βουκολικά και λοιπά βοηθητικά στις γεωργικές εργασίες καθήκοντα, έμαθα να διαβάζω, ν' ακούω, να ξεχωρίζω, να συγκινούμαι, να συμπάσχω. Πάνω από το κρεβάτι μου στο πόρτεο (χωλ) που οδηγούσε δεξιά και αριστερά σε 2 μακρόστενα δωμάτια με κάτω από το ένα το κελάρι, κρεμόταν ένας μεγάλος χάρτης της Ευρώπης. Εκεί κάθε μέρα σημείωναν και σχολίαζαν την αντίσταση, την άμυνα του κόκκινου στρατού και τελικά τις θέσεις του κατά την μεγάλη του αντεπίθεση που έσωσε τους ανθρώπους όπου γης από το δόρυ του καπιταλισμού στα δύσκολά του, τους φασίστες! Οι φωνές από τ΄αντάρτικα τραγούδια γέμιζαν τον αέρα...Και ήρθε η παραμονή της μεγάλης μέρας! Αλλά γι αυτήν κάποια άλλη φορά...

   Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος του ΤΣΑΥ Βριλήσσια.

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΕΣ

Tα ξημερώματα ο νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος, άφησε την τελευταία του πνοή μετά από ανακοπή.

Περισσοτερα απο inkefalonia 

Εκοιμήθη ο νέος Μητροπολίτης μας, ο Γεράσιμος μας

Δεν υπάρχουν λόγια, δεν το χωράει ο νους! Η Κεφαλονιά μας σε βαρύ πένθος. Tα ξημερώματα ο νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος, άφησε την τελευταία του πνοή μετά από ανακοπή.

Λίγες μόνο μέρες μετά την χειροτονία του, λίγες μέρες πριν την ενθρόνισή του.

Να αναφερθεί ότι ο Σεβασμιώτατος χθες, Κυριακή 21 Ιουνίου ιερούργησε στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Βουλιαγμένης.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Σεβασμιώατατος εκοιμήθη στην Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χορτιάτη, όπου διανυκτέρευσε για την σημερινή ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη Καλαμαριάς Ιουστίνου.

Είναι τόσο άδικο, γιατί χάθηκε ένας άνθρωπος άξιος. Που Μας Αγαπούσε όλους.... Που ήθελε να βοηθήσει ΟΛΟΥΣ... Που συνεχώς, «ετρεχε» για το καλό της Εκκλησίας και περίμενε με αγωνία την ώρα της επίστροφής του στην Κεφαλονιά...

«Καλή Αντάμωση να έχουμε στο νησί ΜΑΣ»... Μας έλεγε στο τηλέφωνο όταν επικοινωνούσαμε μαζί του...

Ολοι ήθελαν να του φιλήσουν το χέρι... να του ευχηθούν...

Γέμισε ασφυκτικά από πιστούς ο Αγιος Διονύσης ο Αρεοπαγίτης για την χειροτονία του όλοι φώναξαν ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ ... και ετοιμάζονταν λαοθάλασσα πιστών να τον υποδεχθεί στο νησί του στις 2 Ιουλίου για την ενθρόνισή του...

Και ήταν σίγουρο ότι και από τα νέα του καθήκοντα, θα ήταν πάντα ο ίδιος, ο απλός , ο ταπεινός, ο άξιος...

«Μαύρη» Δευτέρα ξημέρωσε για το νησί... Ένα νησί που από χαρά και υπερηφάνεια, γέμισε ξαφνικά δάκρια, απ' άκρη σ' άκρη...  ένα νησί που θρηνεί και αναρωτιέται μας πως είναι δυνατόν να «έφυγε» αυτός που μας προστάτευε και μας αγάπαγε...

Καλό Παράδεισο να έχεις Δέσποτα... Την ευχή σου να έχουμε...

Δεν προλάβαμε να τον χαρούμε, δεν πρόλαβε να μας χαρεί...

Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλλεί την Τετάρτη 24 Ιουνίου στη 1 μ.μ. στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου

Ανακοίνωση εξέδωσε πριν από λίγο η Ιερά Μητρόπολη Κεφαλληνίας

"Μέ μεγάλη θλίψη ἀναγγέλεται ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κεφαλληνίας, τοῦ Κεφαλλῆνος, κυροῦ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ.

Τό θλιβερό γεγονός συνέβη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χορτιάτη Θεσσαλονίκης περί τήν 3ην πρωϊνήν τῆς σήμερον, ἀπό καρδιακή προσβολή, ὃπου ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης εἶχε μεταβῆ διά τήν ἐνθρόνισι σήμερον τοῦ νέου Μητροπολίτου Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ.
To πρόγραμμα Ὑποδοχής καί Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας τοῦ Μακαριστού Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γεράσιμου

Γιώργος Χαλαβαζής - Μαρία Κουρκουμέλη  inkefalonia

TO ΜΗΝΥΜΑ TOY ΜΩΝ

  ΣΑΝ  ΠΡΟΛΟΓΟΣ  Τα παρακάτω  μπορούσαν  να  δημοσιευτούν

σαν  ΣΧΟΛΙΟ στην  προηγούμενη ανάρτηση  με

ΤΙΤΛΟ  ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Όμως  την θεωρήσαμε  τόσο αξιόλογη και έτσι  για  να  της

Δοθεί  ιδιαίτερη  ΠΡΟΣΟΧΗ την αναρτούμε  ανεξάρτητα

Στο χωριό Δαμουλιανάτα, μια ανόητη αλεπού διάλεξε μια τρύπα για φωλιά της, χωρίς πόρτα δεύτερη! Ο σκύλος μας ο Μων την πήρε μυρουδιά και κάθησε απ' έξω. Οδηγούσε δυο κυνηγούς. Τον έναν τον έλεγαν Μεμά, τον άλλον Κουτσοσταύρο. Έχωνε την μούρη του ο Μων στην τρύπα και η κυρά Μάρω τραβιώταν προς τα μέσα. Ο σκύλος να μπει δεν χωρούσε. Μάταια οι κυνηγοί σήκωσαν τις σκανδάλες. Στο τέλος σκέφτηκαν τον πνιγερό καπνό. Άναψαν διαφοπάνια και τα έσπρωξαν προς τα μέσα. Στο μεταξύ ο σκύλος είχε φρενιάσει. Η αλεπού στην πρώτη της προσπάθεια ηρω'ι'κής εξόδου, άρπαξε τον Μων από τη μούρη και έχωσε βαθιά στις σάρκες της τα δόντια της. Τούτον τον πήραν τα αίματα και λύσσαξε. Και το πήδημα θανάτου του στριμωγμένου ζώου δεν άργησε. Στην δεύτερη απελπισμένη έξοδο όχι το όπλο αλλά η μαγκουριά που της κατάφερε ο Κουτσοσταύρος την άφησε στον τόπο. Ο μανιασμένος σκύλος, όρμησε να την ξεσκίσει. Αμέσως διαπίστωσε πως έχει να κάνει μ' ένα πτώμα. Ηρέμησε, έβαλε την ουρά στα σκέλια και πήγε πιο πέρα να γιάνει τις πληγές του. Λίγο αργότερα κάποια μέρα του Ιούνη σαν και τώρα τα παιδιά του παλατιού βρήκαν νεκρούς τον Άρη και τον Τζαβέλα που κυνηγούσαν έξω από την Μεσούντα. Δεν τους έφτανε Το μίσος τους ξεχείλιζε. Έκοψαν τα κεφάλια τους και για δύο μέρες 18-20 του Ιούνη εβδομήντα χρόνια πριν τα κρέμασαν στα Τρίκαλα σε έναν φανοστάτη τους. Το μήνυμα του Μων για ανθρωπιά δεν τους πρόκανε..Και όταν η κορυφαία μας χαράκτρια Βάσω Κατράκη χάραξε ακέφαλο τον Άρη και την ρώτησαν "γιατί", απάντησε πως έτσι τον εβρήκε. Ο Μων στο μεταξύ είχε φύγει προ πολλού για να την βοηθήσει στο ψάξιμο...

 Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια.

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

70 Χρόνια  πριν  15-6-1945 τα  κεφάλια  του  ΑΡΗ 

και  του  Τζαβέλα  ήταν  κρεμασμένα  στους 

φανοστάτες  στα  Τρίκαλα  Αυτοκτόνησαν  για  να

 μην τους  πιάσουν  ζωντανούς  οι διώκτες  τους

Μετά  την Συμφωνία  της Βάρκιζας  ειπε

Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι

Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια

τους δε θα πέσω γιατί τα βουνά με ξέρουν.

Και το περίφημο  Καλή Αντάμωση στα γουναράδικα

Σήμερα  όλοι  εκθειάζουν  τον  καπετάνιο  ΑΡΗ

Όλοι  θέλουν  να  κερδίσουν  κάτι  και  μονό 

αναφέροντας  τα  όνομα  του 

Η  Ιστορια  δυστυχώς  έγραψε

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ

Δεν  ήθελαν  οι  Εχθροί  αλλα  ουτε  και  οι φίλοι  τον

Άρη  ΖΩΝΤΑΝΟ   Τους  ενοχλούσε 

ΝΕΚΡΟ  ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑΝ  ΟΛΟΙ

Τι να  πει  κάποιος σήμερα για τον  ΑΡΗ

Έχουν  μιλήσει  γι  αυτόν  οι  ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ

Ο Παναγιώτης  Κανελλόπουλος  έκτος  από  τις  δηλώσεις

που  του αποδίδονται 

Η Μακρόνησος είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος.

Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας.

(προς τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ, δείχνοντάς του ένα άγημα

του Ελληνικού Στρατού που παρήλαυνε 1944)

το 1982 δήλωσε: Άντρες σαν τον Άρη γεννιούνται μια φορά

στα 100 χρόνια και άμα

Ο επισμηναγός Ανδρέας Μωραΐτης: Ήταν γεννημένος για αρχηγός

Η αντίληψη του, η διορατικότητα του, και η γρήγορη σύλληψη

σχεδίου δράσεως και αντιπερισπασμού, ήταν φαινόμενα που θα

ζήλευαν και οι καλύτεροι ηγήτορες καριέρας στρατιωτικοί και πολιτικοί

Ο Άγγλος συνταγματάρχης Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ: Ήταν η πολεμική μεγαλοφυΐα του ΕΛΑΣ.  Αλλα και  οτι Πολεμούσε Έλληνες  συχνότερα απ' ότι  Γερμανούς 

Ο  καθένας  καταλαβαίνει  ποιους  Έλληνες

Η  ΑΡΙΣΤΕΡΑ  ΣΗΜΕΡΑ ΑΠ ΑΚΡΗ  Σ ΑΚΡΗ  ΤΟΝ ΘΕΩΡΕΙ   ΣΥΝΒΟΛΟ

Ας  μείνουμε  στο ΣΗΜΕΡΑ  γιατί  το  χθες  πληγώνει

Κάπου διάβασα οτι  είχε τούτο  πει το  τόσο επίκαιρο

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για

την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια

τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε

με τα πεζούλια μας εδώ;

O Θανάσης  Κλάρας , έγραψε  το ψευδώνυμο του

«Άρης Βελουχιώτης» με χρυσά  γράμματα στην ιστορία,

Στη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Μανώλης Χιώτης συνέθεσε το

τραγούδι «Ένας λεβέντης έσβησε» για το θάνατο του Άρη

Βελουχιώτη, μελοποιώντας στίχους του Νίκου Μάθεση σε

 συνεργασία με το Μιχάλη Γενίτσαρη. Η σύνθεση του 1945

 ηχογραφήθηκε το 1980 από το Γιώργο Νταλάρα στα

«Ρεμπέτικα της Κατοχής»

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ 

ΟΙ ΚΑΤΕΔΑΦΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΚΤΗΡΙΩΝ

Οι πληγές  του  σεισμού  στην Παλλική  το  2014

εξακολουθούν  να  μας  βασανίζουν  

Οι  δρόμοι  είναι  σε  χειρότερη κατάσταση  και 

η  επισκευή  τους  δεν  γνωρίζει  κανείς  πότε  θα

τελειώσει  Χρήματα  δίνονται  στους  δικαιούχους  

με  το  σταγονόμετρο για  επισκευές  σπιτιών

 Τα  σχολειά  είναι  ακόμη στα  προκάτ  κτήρια 

Οι  κτυπημένες εκκλησίες  έτοιμες να καταρρεύσουν 

Και  το  χειρότερο  όλων  τα  ΕΤΟΙΜΟΡΟΠΑ  κτήρια

Στο  χωριό  το  κτήριο  που  είναι  άκρως  επικίνδυνο 

λήγω  θέσης  είναι  το  πρώην  Ξυλουργείο του

Ξενοφώντα  Οι  τοίχοι  του  κρέμονται πάνω  από  τα

κεφάλια  όλων  μας  και  περισσότερο  των  μικρών

παιδιών  που  σε  λίγες  μέρες  θα  μαζευτούν  στο 

χωριό για  το  καλοκαίρι Μακάρι  να  ξεπεραστούν

όλα  τα  εμπόδια  και  να  προχωρήσει γρήγορα  η 

κατεδάφιση  αυτού  αλλά  και  των άλλων  κτηρίων

Οι  λόγοι  που  δεν  έχουν  προχωρήσει  οι  εργασίες  

αναφέρονται  αναλυτικά  στο  kefaloniapress.gr

Περισσότερα >>>>>

Υπάρχει  και  για  συνέχεια  απάντηση  του  Δήμου Κεφαλληνίας
για  το  θέμα  Όποιος  καταλάβει  τι  εννοεί  ας εξηγήσει γιατί
δεν  έχουν  γίνει ακόμα  ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ
Περισσότερα >>>>

ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Πόσες  φορές όλοι μας  αποβιβαζόμενοι  από το

 ΦΕΡΥ ΜΠΟΤ  στον  Πόρο  δεν  έχουμε  βρεθεί  να 

ακλουθούμε κάποιο  βαρυφορτωμένο  φορτηγό 

η ακόμα  και  Λεωφορείο  Να  μας  πηγαίνει  κατά  

το  κοινώς  λεγόμενο ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ  Να  γίνονται

 βεβιασμένες  προσπάθειες  να ξεφύγουμε  με 

μεγάλο  κίνδυνο  για  τρακάρισμα

Με  απόφαση  του Λιμενάρχη   Κεφαλονιάς  στο  έξης  

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ  για  έξοδο  από το Λιμάνι  θα  έχουν  τα Ι Χ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Ο Λιμενάρχης Κεφαλληνίας Αντιπλοίαρχος Λ.Σ. ΚΑΛΙΤΣΟΥΝΑΚΗΣ Γεώργιος, έχοντας υπόψη:

α) Τα αρθρα 169, 173, 295 & 296 Γενικού Κανονισμού Λιμένα Κεφαλονιάς (ΦΕΚ 428/Β/23-05-1978)

β) Την ανάγκη διακίνησης των ταξιδιωτών, που αποβιβάζονται στον λιμένα του Πόρου, στο οδικό δίκτυο της Κεφαλονιάς με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ασφαλείας.

γ) Τα συχνά παράπονα που εκφράζονται από επιβάτες και οδηγούς ΙΧΕ αυτοκινήτων των πλοίων στην γραμμή Πόρου-Κυλλήνης για το γεγονός ότι πολλά βαρέα οχήματα (φορτηγά, λεωφορεία γεωργικά μηχανήματα και μηχανήματα έργων) κατά την εκφόρτωση τους από τα Ε/Γ-Ο/Γ πλοία στον Λιμένα Πόρου, εξέρχονται πρώτα από τα πλοία.

δ) Τους περιορισμούς του Κ.Ο.Κ. που ισχύουν αλλά και το γεγονός ότι υπάρχει μία, μονή και περιορισμένου πλάτους λωρίδα κατεύθυνσης ανά ρεύμα κυκλοφορίας στην διαδρομή από Πόρο για Αργοστόλι και καθίσταται αδύνατη έως και επικίνδυνη η προσπέρασή των φορτηγών από τους οδηγούς των υπολοίπων οχημάτων, οι οποίοι υποχρεώνονται να ακολουθούν τα βαρέα οχήματα σχηματίζοντας ουρά αυτοκινήτων, καθώς συναθροίζονται και τα οχήματα που ήδη κυκλοφορούν στο επαρχιακό οδικό δίκτυο της Κεφαλονιάς, με αποτέλεσμα την άφιξη των διακινούμενων στους προορισμούς τους μετά από πολύωρη ταλαιπωρία, εκνευρισμό και συχνά διενέξεις μεταξύ των.

ε) Το αριθμ. πρωτ. 18634/19-05-2015 έγγραφο Δήμου Κεφαλονιάς

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

Οι οδηγοί των φορτηγών οχημάτων, λεωφορείων, γεωργικών μηχανημάτων και μηχανημάτων έργων, που αποβιβάζονται από τα Ε/Γ-Ο/Γ πλοία στον Λιμένα του Πόρου Κεφ/νιας υποχρεούνται να σταθμεύουν τα οχήματα τους προσωρινά μετά την αποβίβαση τους από το πλοίο και μέχρι την αναχώρηση των υπολοίπων οχημάτων που εκφορτώνονται από τα πλοία. Η ολιγόλεπτη στάση των βαρέων οχημάτων θα γίνεται εντός του λιμένα Πόρου, σε σημείο που θα υποδεικνύεται από τα Λιμενικά Όργανα και δεν θα παρεμποδίζει την λειτουργία του λιμένα, ενώ η διάρκεια της δεν θα πρέπει να ξεπερνάει τα δεκαπέντε (15) λεπτά, ώστε να εξασφαλίζεται παράλληλα και η ομαλή διακίνηση των εμπορευμάτων.

Ο Λιμενάρχης

Αντιπλοίαρχος Λ.Σ. ΚΑΛΙΤΣΟΥΝΑΚΗΣ Γεώργιος

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ

Την άρχισα "εξ απαλών ονύχων". Από τότε που τα νύχια μου ήταν απαλά, από μικρό παιδί δηλαδή. Πρώτος κατηχητής η γιαγιά από πατέρα. Μου κρατούσε το χέρι το δεξί (το καλό μου) να κάνω το σταυρό και μου υπαγόρευε κάποια προσευχή. Ήταν θεοφοβούμενη και θεοσεβούμενη. Μου μιλούσε για τον καλό Χριστούλη και από τα εικονίσματά της θυμάμαι τον εσταυρωμένο και ένα άλλο με τον Άη Γιώργη καβαλάρη να σκοτώνει το δράκο. Αργότερα προστέθηκε και ένα άλλο, της Αγίας Ζώνης, από λάθος. Σε μία πανήγυρη, μικροπωλητής παρακαλούσε τον πατέρα μου να αγοράσει ένα εικόνισμα. Για να τον ξεφορτωθεί του ζήτησε ένα απίθανο, την Αγία Ζώνη. "Μάλιστα κύριε", έψαξε , την βρήκε και του την έβαλε στο χέρι. Ο γέρος την πάτησε! Με έσερνε η γιαγιά μου στην εκκλησιά και εγώ την τραβούσα να μπούμε στην πρώτη στο δρόμο μας, τον κεντρικό  του Αργοστολιού, την Μαλτέζικη (των καθολικών). Μουλάρωνα και καθόμουν κάτω στα σκαλιά της. Μου άρεσε το αρμόνιο που άκουγα από μέσα. Ποτέ δεν μου' καμε τη χάρη. Σε ηλικία δυόμισυ ή τριών χρονώ με βάφτισαν χριστιανό υποχρεωτικά και ανερώτητα στο μοναστήρι "Κηπούργια" πάνω σ' ενα βράχο στα δυτικά παράλια της Κεφαλονιάς. Μαζεύτικαν εκεί καθηγητάδες, καθηγήτριες, δασκάλες και δάσκαλοι, η παρέα του πατέρα μου με τις συζύγους τους, που μπορούσαν σ' αυτή την ερημη τοποθεσία να τραγουδούν και να μιλάνε λέφτερα...Από αυτούς ο Ευθύμιος Κουρούκλης, λένε ο καλύτερος φιλόλογος της Κεφαλονιάς, ο οποίος έγινε αργότερα νουνός ενός αδερφού μου που πέθανε βρέφος, υπήρξε ο πρώτος που τουφέκισαν οι Γερμανοί στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά μόλις κατέλαβαν τη Θεσ/νίκη. Ένας άλλος καθηγητής χημικός αυτός ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, εκτελέστηκε λίγο μετά στο στρατόπεδο του Χα'ι'δαριού και έναν τρίτο τον φιλόλογο Διονύση Ρατσιάτο γιο του παπά από το χωριό της σημερινής βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτης Θεοπεφτάτου, τον κρέμασαν οι Χιτλερικοί στην πλατεία του Ληξουριού μαζί με άλλους 4 πατριώτες. Ανέβηκε μόνος του στο σκαμνί, πέρασε τη θηλειά στο λαιμό του χαιρέτησε τους μαθητές (-ριές) του και είπε "Εσύ θα μας εκδικηθείς τυραννομάχα νιότη". Νουνός μου ο φιλόλογος και ιστορικός Μεμάγγελος Ευθυμιάτος, αργότερα Γυμνασιάρχης θηλέων Αργοστολίου, ο "Γάτος" όπως τον έλεγαν τα κορίτσια, στάλθηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής με δυσμενή μετάθεση στην Κοζάνη χώρια από την σύζυγό του, την καλή φιλόλογο Σοσώ (Σοφία) Βορίση. Εκεί και οι  τρείς αδερφοί Γεωργάτοι. Ο μαθηματικός Παναγής με δυσμενή μετάθεση στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής, ο  αδελφός του επίσης μαθηματικός Διονύσης αργότερα ελασίτης και τρόφιμος της Μακρονήσου καθ' όλη την "εθνοσωτήρια" λειτουργία της και ο μικρότερος Κωστάκης γνωστός στη συνέχεια δικηγόρος των Αθηνών. Ακόμη οι αδελφοί Φραγκάτοι. Ο Μήτσος φυσιογνώστης -γεωλόγος και ο Μεμάς αργότερα χημικός που ζει νομίζω ακόμη στις Η.Π.Α. με πολλές διακρίσεις. Ήταν και άλλοι του ιδίου φυράματος... "Κομμουνιστάδες δίκοπα μαχαίρια" όπως τους έλεγε ένας συνάδελφός τους από τα Δωδεκάνησα. Η δασκάλα μάνα μου κυρίως θεοφοβούμενη και λίγο θεοσεβούμενη -τα τάματα για μένα αρκετά- συντασσόταν κυρίως με την χριστιανή πεθερά της. Ο πατέρας δεν μιλούσε. Όταν είμουν σχεδόν 6 ετών κηρύχθηκε ο πόλεμος του 40. Μας βρήκε στο χωριό της μάνας μου τα Χαυριάτα, όπου οι γονείς συνυπηρετούσαν. Το σπίτι απέναντι από την είσοδο της εκκλησιάςστην ανατολική άκρη του χωριού. Στη βορινή της πλευρά το νεκροταφείο, ανάμεσά τους δρόμος. Αυτόν το δρόμο συχνά πυκνά τον διάβαινα τα βράδια μόλις έπεφτε το σκοτάδι κατ' εντολή του πατρός. Φωτισμός δεν υπήρχε. Μ' έστελνε στο σπίτι  του Τζώρτζη του Προέδρου όπου το μοναδικό χειροκίνητο τηλέφωνο να μου πει νέα από το Ληξούρι που είχαν ραδιόφωνο. Την κατάσταση στο μέτωπο, εντολές προ'ι'σταμένων διοικητικών, εκπαιδευτικών. κ.λ.π...Γύρω μου ερημιά. Έσκυβα το κεφάλι, μισόκλεινα τα μάτια, σταυροκόπημα και προσευχές. Τον χρόνο εκείνο κάθησα και για πρώτη φορά στο θρανίο όπου και έβγαλα την πρώτη Δημοτικού με τον βαθμό 9. Το 10 μου το αρνιόνταν γιατί είμουνα γιος τους. 10 μου έβαζε μόνο η μάνα μου σε κάτι αυτοσχέδια αποδεικτικά πριν πάω στο Δημοτικό όταν μάθαινα κανένα τραγουδάκι όπως την "σουπιά την τηγανισμένη", την "βαρκούλα του ψαρά" κ.λ.π. Το Καλοκαίρι μετακομίσαμε στο χωριό του πατέρα μου στα Δαμουλιανάτα και από θρανίο πήρα 5χρονο διαζύγιο με την ιδιότητα του "κατ' οίκον" ή ακριβέστερα "κατά κάμπον διδασκόμενου". Βιβλία και τετράδια αγοράστηκαν προκαταβολικά και για βάθος χρόνου...Γρήγορα και προοδευτικά ενσωματώθηκα στην κοινή οικογενειακή προσπάθεια για επιβίωση μέσα στην Ιταλική και συνέχεια την Γερμανική κατοχή. Έγινα καουμπόης χωρίς άλογο και λάσο. Άρχισα να βόσκω μία ελβετική αγελάδα που τη λέγαμε Ηρώ και αργότερα και τις δύο θυγατέρες της. Μαζί τους και δύο γα'ι'δουράκια που όταν ψόφησε το γέρικο αντικαταστάθηκε μ' ένα όμορφο μουλάρι. Προστέθηκε και μία κατσίκα. Παράλληλα δουλειά στο μελισσοκομείο μας. Άριστη θεωρητική και πρακτική κατάρτηση. Αμπαλάρισμα κομμένου χόρτου από εργάτες και εργάτριες, σφικτό φόρτωμα στα ζώα, ισομέρισμα βάρους για το φόβο της ανατροπής από τους αγέρηδες, κουβάλημα στις αποθήκες...Τέλειος αγωγιάτης. Νεροκουβαλητής από τα πηγάδια, πότισμα κήπου...Χωράφια λιγοστά. Οι Ελβετικές αγελάδες δεν χορταίνουν εύκολα. Τις έβοσκα στους λόγγους και δρόμο, δρόμο στις άκρες του, τα ρείθρα, τις "γράνες" που λέει και ο Πολύδωρας, πέντε, έξη, ή και εφτά χιλιόμετρα μακριά. Εδώ η εκκλησιά και το νεκροταφείο δεν ήταν κοντά στα σπίτια αλλά χώρια πιθανότατα από παλιό σεισμό που τα ισοπέδωσε και οι χωρικοί προτίιμησαν να ξανακτίσουν λίγο πιο πέρα εκτός απο την εκκλησιά και το νεκροταφείο δίπλα της που προτίμησαν να ανοικοδομήσουν στην ίδια θέση. "Παναγία στο βουνό" τη λένε. 

   Κάνω μία παρένθεση:  Το έργο πρόσφατα το ξαναείδα με μια εκδρομή της Λέσχης Φιλίας Βριλησσίων, στον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας. Ένας ξεναγός-Ιστορικός μας εξήγησε ότι το "ΜΑΚ" των Μακεδόνων δεν σημαίνει "ψηλός", δεν ήταν ψηλοί όπως αρχικά νόμιζαν αλλά πως κατάγονταν από ψηλά που ζούσαν, στα βουνά βόσκοντας γίδια. Από εδώ και η ονομασία της πρώτης τους πρωτεύουσας "ΑΙΓΕΣ" και το νεκροταφείο τους με τους περίφημους τάφους όπου και το διατήρησαν για την ιερότητα του τόπου όταν έγιναν τρανοί, κατέκτησαν τον κάμπο και μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Πέλλα, τότε κοντά στη θάλασσα.

   Και συνεχίζω: Το νεκροταφείο του χωριού μου τότε στην κατοχή είχε λίγους πέτρινους τάφους και πολύ χορτάρι. Αυτό έπεσε στο μάτι του πατέρα μου, με κοίταξε και μου είπε: Το βράδυ που οι χωριανοί θα βρίσκονται όλοι στα σπίτια τους, θα φέρεις τις αγελάδες εδώ να βοσκήσουν. Ήμουν ήδη δέκα χρονώ παιδάκι. Πάγωσα αλλά η διαταγή, διαταγή! Απορριπτέα κατ' εμέ παιδαγωγική! Νύχτα μέσα στο νεκροταφείο στο βουνό, μόνος, ανάμεσα στα μνήματα, δύο-τρία κυπαρίσσια και μια τεράστια αγριοκαρυδιά που σήμερα δεν υπάρχει, να θρο'ί'ζουν τα φύλλα τους στο αεράκι...Σταυροκόπημα συναγωνιζόμενο εκείνο του αδερφού ενός πρώην προθυπουργού που κάνει τον συγγραφέα και συνεχή επίκληση στην Παναγία να με συγχωρήσει για την βεβήλωση. Οι αγελάδες έφαγαν του σκασμού. Γύρισα σπίτι. Πριν ξημερώσει νέα διαταγή να πάω μόνος μ' ένα αυτοσχέδιο φτυάρι να σβύσω τα ίχνη πριν φτάσει εκεί κάποιος συγχωριανός. ..

 

ΤΑ ΧΕΙΛΟΒΡΑΧΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ 100 ΜΕΤΡΑ  Η ΘΑΛΑΣΣΑ 

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΖΑΛΙΖΕΣΑΙ ΣΧΕΔΟΝ  ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΑ 

Μια άλλη φορά έβοσκα τις αγελάδες και τη γίδα στα χειλόβραχα. Εκεί που από κάποια παλαιά καθίζηση βούλιαξε η στεριά και σχηματίστηκαν οι βράχοι στα δυτικά παράλια του νησιού με τα απότομα βαθιά νερά. Λένε πωςστου χωριού μου τα παράλια είναι οι ψηλότεροι. Αργεί η πέτρα να σκάσει κάτω! Μία διάβαζα, δύο αγνάντευα! Μαγεία το ανοιχτό απέραντο Ιόνιο τις καλοκαιριές με τα ανθρωπάκια πίσω μου μες τη μιζέρια και κάπου μακριά προς τη Δύση ένα πλοίο μέσα στον πολιτισμό και το ρίσκο συναπαντήματος μιας νάρκης, μιας τορπίλας, ενός βομβαρδισμού... Πόσο θα' θελα να είμουν μέσα του!..Φοβερό το θέαμα στις καταιγίδες! Χορεύει παντού το μαύρο με το γκρίζο στο ρυθμό που ορίζει η συναυλία του Γαρμπή και του Πουνέντε! Κάτω μανιασμένοι πολλοί Ποσειδόνες χτυπούν ασταμάτητα τους βράχους μας και απ' το βαθύγκριζο ταβάνι κρέμουνται ένας, δύο, τρεις, τέσσαρες, πέντε, οι υδροσίφωνες!.. Σε κομμένα  από σεισμούς και νεροποντές μονοπάτια πιανόμενος στους θάμνους κατέβαινα λίγα μέτρα και μου άρεσε να φωνάζω μονοσύλλαβες ή δισύλλαβες λέξεις για να μου τις φέρνει η ηχώ από τις πτυχές των βράχων δύο και τρείς φορές πίσω: (Ηρώ..Ηρώ..Ηρώ..). Διάβαζα κατά κύκλους τα μαθήματα π.χ. Γεωγραφία για 15, 20, 25 μέρες και στο τέλος εξέταση στο σπίτι, στον κάμπο, όπου τύχαινε.   Φθάνει λοιπόν ο πατέρας δάσκαλος στα χειλόβραχα με γατοπερπάτημα και στέκεται δίπλα μου Φάντης μπαστούνι. "Τι διαβάζεις ορέ τώρα;" Κι εγώ: "Ιστορία". "Για τον Ιουστινιανό;" "Όχι, Εκκλησιαστική Ιστορία". "Για το Χριστό; Φέρτον εδω". Του δίνω το βιβλίο και το πετάει με δύναμη μακριά προς τη μεριά της θάλασσας! Ο αέρας το άνοιξε βεντάλια και χάθηκε στου βράχου το βάραθρο.

   Ήρθε ο καιρός να δώσω εξετάσεις για το Γυμνάσιο. Γυρίζαμε από το μελισσοκομείο. Εκείνος καβάλα στο μουλάρι, εγώ στο γα'ι'δουράκι και με ρωτάει: "Είσαι έτοιμος;" "Είμαι". Ερωτήσεις εφ' όλης της ύλης. Φτάνει στα θρησκευτικά.Τον κοιτάζω με απορία! Του λέω: "Δεν θυμάσαι;.." Mε ξαναρωτάει. "Ξέρεις τουλάχιστο το ΠΙΣΤΕΥΩ;". "Όχι". "Τι χριστιανός είσαι;" To' xε ρίξει στην πλάκα και ξαφνικά αρχίζει: "Πιστεύω εις ένα Θεό..." Λέγε! Επαναλαμβάνω. Πρόταση την πρόταση, μέχρι να φτάσουμε στο χωριό το' ξερα νεράκι. Στις εξετάσεις δεν με ρωτήσανε θρησκευτικά. Όταν δεκαετίες αργότερα βρέθηκα στη θέση να βαφτίσω μια φορά στη ζωή μου την κορούλα ενός φίλου μου στη Θεσ/νίκη, ο παπάς μου έδωσε ένα ιερό βιβλίο ανοιχτό στο "πιστεύω". Το έκλεισα, του το επέστρεψα ευγενικά και έκανα μια απαγγελία που σίγουρα δεν είχε ξανακούσει. Απαγγέλω πολύ καλά. Σε μιά απαγγελία μου ποιήματος του Βάρναλη στο κινηματοθέατρο "Κλειώ" στην οδό Εγνατίας κάποτε στην ίδια πόλη, με πλησίασε ένα ζεύγος ηθοποιών και με ρώτησε ποιά Θεατρική  Σχολή έχω τελειώσει...

   Πέρασα από όλα τα στάδια της πίστης και της άρνησής της. Θεοφοβία μέχρι απιστία με ενδιάμεσες ταλαντεύσεις. Ποτέ δεν μ' άγγιξε η Θεοσέβεια. Η ανθρωποσέβεια ΝΑΙ! Διάβασα, διάβασα και Αστροφυσική όσο μπορούσα, σοβαρά προβληματίστηκα και κατέληξα άθρησκος και αγνωστικιστής. Την αθε'ί'α όπως του πατέρα μου, τη θεωρώ τζάμπα μαγγιά και παλαιομοδίτικη θέση από έναν μανιχα'ι'σμό πρωτόγονης αριστεροσύνης. Ζω σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Γύρω μου πολλοί πιστοί και θεομπαίχτες. Πάντως την ηθική διδασκαλία του Χριστιανισμού (όση δεν είναι κατά της ανθρώπινης χαράς) και κάθε άλλης θρησκείας με την ίδια προ'υ'πόθεση, δεν τη χαρίζω στους φασίστες. Τους αληθινούς πιστούς και ερωτευμένους ανθρώπους με οποιονδήποτε τρόπο τους θεωρώ φίλους μου και σύμμαχους, για έναν ανθρωπισμό χωρίς όρια...

   Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια.