ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΝΤΕΛΗΣ

Πέρασαν  40 μέρες από τότε που 
ο Βαγγέλης Μαντέλης έφυγε για πάντα από
αυτόν τον κόσμο
Άφησε πίσω του μεγάλη θλίψη και πόνο
στην Μάνα του και σε όσους τον αγαπούσαν
Στα αδέλφια, τα ανίψια, στους υπόλοιπους
συγγενείς, αλλά και σε φίλους και συνεργάτες

Δυστυχώς η ζωή έδειξε στον Βαγγέλη όλη την
ασχήμια της  από όταν ήταν ακόμη στη κούνια

Πριν κλείσει τα 3 χρόνια έχασε τον πατέρα του
από εργατικό ατύχημα (Ανατροπή τρακτέρ)
Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του αλλά με στοργή
και αγάπη από την μάνα του και τον αδελφό του
πατέρα του τον Φώτη
Όταν τελείωσε το λύκειο έφυγε από το χωριό να
συνεχίσει τις σπουδές του
Σπούδασε Μηχανικός αυτοκίνητων Δούλεψε μικρό
Διάστημα στην Αθήνα Παρακολούθησε μαθήματα
Μαγειρικής
Η ζωή όμως της πρωτεύουσας δεν τράβηξε τον
Βαγγέλη Έτσι μετά το στρατιωτικό επέστρεψε στο
χωριό που έζησε μέχρι το τέλος του
Τότε ήρθε το επόμενο σοκ για τον Βαγγέλη
Ο μπάρμπας του ο Φώτης που ήταν δίπλα σαν
πατέρας όλα αυτά τα χρόνια χάνει την ζωή του
σε τροχαίο Ο Βαγγέλης ήταν 23 χρονών
Βρέθηκε ξαφνικά μαζί με τον αδελφό του τον
Αποστόλη να αναλαμβάνουν το μεγάλο βάρος
της διατήρησης της οικογενειακής κτηνοτροφικής
μονάδας στην Γερασιά Εργασίες πολύ δύσκολες  
Δεν σκέφτηκε όμως στιγμή να τα παρατήσει
Δεν τον τρόμαξε ότι γνώριζε ελάχιστα
Με την βοήθεια της μάνας του και σε συνεργασία
με τον αδελφό του συνέχισαν τις εργασίες
Άρχισε να μαθαίνει γρήγορα Διαβάζοντας αλλά και
ρωτώντας τους πιο έμπειρους μεγαλύτερους σε
ηλικία Αργά αλλά σταθερά μεγάλωνε την μονάδα
Δεν δίσταζε να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας
πρωτοποριακά προϊόντα  στις καλλιέργειες και στην
διατροφή των ζωών
Πάντοτε σε συνεργασία με Κτηνίατρους  και Γεωπόνους
προσπαθούσε φρόντιζε τα ζώα του και οι καλλιέργειες
του να έχουν την σωστή απόδοση
Για την παραγωγή του αλλά και τις ζωοτροφές του
φρόντιζε να πετυχαίνει τις καλύτερες τιμές
Πολύ καλός γνώστης του ΙΝΤΕΡΝΕΤ τα τελευταία χρόνια
δεν άφηνε τίποτε στην τύχη   
Μοιραζόταν τις γνώσεις με άλλους κτηνοτρόφους
της Παλλικής Πολλές φορές τους παρακινούσε για
ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ώστε να μειώνεται το κόστος
Πολύ αγαπητός στους συνεργάτες του αλλά και σε
όσους τον γνώριζαν Όλοι έχουν να πουν ένα ΚΑΛΟ
ΛΟΓΟ για το ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ που χάθηκε πολύ ΝΩΡΙΣ
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω έφυγαν ΜΑΖΙ με τον
Βαγγέλη εκείνο το Βραδύ  17 Θεριστή 2024 
Εκεί στο μέρος που τόσο Αγαπούσε
 
Αγαπημένε Ξάδερφε Βαγγέλη Λίγα λόγια ακόμα
Στην Σαρακίνα, τα Ελληνικά, στον Μαυριάνο, στις Γωνιές,
στο Μαλλιά, εκεί που απλωνόταν μια ευχάριστη μουσική
από ηχηρά κουδούνια των κοπαδιών σου τώρα
ακούγονται σαν θρήνος τα λίγα κουδούνια του μικρού
κοπαδιού που ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ έχει μείνει
Όπως έγραψε και ο Βαγγέλης Θεοφιλάτος όλη η
Γερασιά που εσύ της έδινες Ζωή τώρα θρηνεί
Ένα Βουβό Θρήνο Εκκωφαντική σιωπή παντού    
 
ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΦΥΓΕΣ
 
Ως κάθε βράδυ να ελέγξει
πριν πέσει γύρω σκοτεινιά
ο δρόμος που είχε διαλέξει
ήταν μακριά στην ερημιά
 
Κανείς βοήθεια να δώσει
ύστατο λόγο να του πει
ίσως ακούστηκε η πτώση
ύστερα απόλυτη σιωπή
 
Η γη που τόσο αγάπησες
με στοργή σε αγκαλιάζει
έτσι ξαφνικά μας άφησες
ο κάμπος πια αλλάζει
 
Χρειάζεται σκληρή δουλειά
η Γερασιά να καρπίσει  
στα χρόνια της ανεμελιάς
ποιος θα την φροντίσει

 ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΦΙΛΑΤΟΣ 

ΤΟ 40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
Στην Παναγία στο Βουνό
Σάββατο 27-7-2024 ώρα 9.00

ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑ

 

 

Ένα κεφαλονίτικο (Καμιναράτικο)  πειρατικό τραγούδι

 από μια αξέχαστη φίλη, τη Χαραλαμπία Αλιβιζάτου

 

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 

Ήταν Απρίλιος του 2019, που ανηφόρησα στα Δαμουλιανάτα για να αναζητήσω στοιχεία λαογραφικά της περιοχής της Ανωγής. Βασικός σταθμός μου η συνάντηση με την αξέχαστη Χαραλαμπία Αλιβιζάτου.

          Μια γυναίκα  λεβέντρα  στο ύφος της, ντόμπρα στο χαραχτήρα της και άμεση στην επικοινωνία της με καλή καρδιά. Δεν πρόλαβα να στρωθώ στο τετράδιο καταγραφής μου,  και μου πρόσφερε νερό, καφέ και γλυκό του κουταλιού. Πιάσαμε τη συζήτηση, όπως κάναμε και παλιά και η Χαραλαμπία  ήταν χείμαρρος αναμνήσεων και λαογραφικών στοιχείων, μα καθώς μιλούσε,  έβλεπες, αναγνώριζες πως τούτη η γυναίκα ήταν δουλεύτρα του κάμπου, του μόχθου, ήταν μια μάνα παλιάς  καλής στόφας, μα και κοινωνική με μια ανοιχτοσύνη καμαρωτή.  Η Χαραλαμπία ήταν με αξίες ζυμωμένη και τις διατήρησε και σου τις μετάδιδε τόσο όμορφα και ειλικρινά.

          Η επιμονή μου να ανακαλύψω τα πειρατικά άσματα της Παλικής, ήταν και είναι πάλεμα με το χρόνο και την ψυχή μου, μια και ακόμη διατηρούνται κάποια αχνά, πολύ αχνά,  μουσικά ακούσματα και λόγια  από πειρατικά παλιά συμβάντα.

          Μιλήσαμε τη μέρα εκείνη για  τον  Παπα- Σταθάτο, από τα Καμιναράτα, που τον άρπαξαν οι πειρατές, πολύ παλιά,  όπως λέει η παράδοση και  μπόρεσε  με καλή τύχη να γυρίσει στο νησί ευεργετημένος από  « φιλόξενο Κουρσάρο ».  Αναζήτησα από τη μνήμη της το χοροτράγουδο  των Δαμουλιανάτων,  «Η μάνα με το  βελόνι». Πειρατικό και ακατάγραφο τούτο το άσμα, απλά σαν ελάχιστη παράδοση «έμεινε» κι όλο και σβήνει και τρέχει ο ήχος του πίσω στο παρελθόν, όσο εμείς δεν το αναζητούμε…

          Πάνω στο κέντρισμα  της μνήμη της Χαραλαμπίας, της πρόβαλα το ατελές πειρατικό άσμα από την περιοχή των Καμιναράτων «Ίσια να βγει το φεγγάρι», που τα λόγια του εν μέρει τα είχα καταγράψει από τη γιαγιά Αρετή Δημητράτου - Μαρούλη,  στα Καμιναράτα, στα 1995.

          Μικρή αναφορά για τούτα τα άσματα υπάρχει και στο «Παγκεφαλληνιακό Ημερολόγιο»  του 1938 του Σπύρου Σκηνιωτάτου.  Μόλις της θύμισα κάποιους στίχους από την πρώτη καταγραφή μου, η Χαραλαμπία το θυμήθηκε και το συμπλήρωσα στα κενά του …

- Ναι,  Γεράσιμε μου,  μου είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο,  το τραγουδούσε ο πατέρας μου  και οι άλλοι παλιοί. Το θυμάμαι στα λόγια του και νομίζω πως χορευόταν συρτό.

          Άρπαξα τη μολυβόπενα μου και το έστρωσα τούτο το άκουσμα στο λευκό του χαρτιού μου.

Ακολουθεί  το γράψιμο εκείνης της στιγμής, σε αφτιασίδωτη μορφή, όπως διατηρείτο στη μνήμη της Χαραλαμπίας, τη μουσική ακριβώς δεν την ξέρουμε, μα ήταν συρτός χορός και …, κύκλο όλοι μαζί, όσοι το χόρευαν, έκαναν.

Υπάρχει δε και η μνήμη, έστω και ελάχιστη, καταγεγραμμένη, πώς, όταν το χόρευαν έκαναν μια μικρή αναπαράσταση με δυο- τρεις χορευτές να είναι ντυμένοι με ρούχα κάπως πειρατικά…

 

Το πλέμενο

 

«Πλέμενο πλέει στη στεριά, στα κύματα βουλιάζει
βλέπουτο  μάτια από ψηλά, χέρια τ’ ακαρτερούνε
κι’ να Καμιναρόπουλο, κρατεί του καλά τη φλόκα
 κι’  όλο φωνάζει κραταιά στα  μαύρα τα πελάγη.
- Είμαστενε όλοι  βάντζινοι, κρατάμε στ’ αμπάρια
 το κύμα αντάριο τόχουμε σκληρό για προσκεφάλι
και του’ ουρανού τα σύγνεφα για φαγητό ημέρας.
 Το βογγητό της θάλασσας,  απάγγιο  μας στο πλάι,
 π’ όταν γίνεται χαλί,  τότες στρώνομε γιορτάσι.
Πάνω σ’ έρμο κάτηφο βουνό στέκει το σπιτικό μας
εις το μικρό το Γερακαριό,  αγνάντια  στην αρμύρα.
Το στρώμα μας  η θάλασσα και  πειρατών τα χέρια
 τη θάρρητα δεν χάνουμε  σ’ αυτήνε δω τη ζήση,
έχουμε ορπίδα  εις τον Θιό,  κοιτώντας τα θαλάσση
 όπου συχνά γι’μάς ακούγεται φωνή αφουγκρασμένη.
 
Α,  χαλάλι παλληκάρια  μπαίνουμε όλοι μες στ’ αμπάρια
Α, χαλάλι παλληκάρια  Α, όλη ζωή μας μες στ’ αμπάρια ».   

 

 

Τούτη τη Κυριακή, στις 7 του μηνός Ιουλίου, 2024,  και  ώρα  10.00   πμ    στον   Ιερό   Ναό    Υ.Θ    Δαμουλιανάτων    θα τελεστεί  το σαρανταήμερο της μνήμης της Χαραλαμπίας Αλιβιζάτου. Θα ζει πάντα μέσα στην ενθύμησή μας,  για τα καλά δωρήματα της ψυχής και της ζωής της,  που απλόχερα  με πλατύ χαμόγελο μας έδωσε. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑΣ

 

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 7/7/24 ώρα 9.30
      Στην Παναγία στο Βουνό  
        στα Δαμουλιανάτα

              Θα τελεστεί
40ημερο Μνημόσυνο στην Μνήμη
της Χαραλαμπίας  Αλιβιζάτου