Ο ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΑ.

   Καμία αιματολογική συγγένεια. Απλή συνεπωνυμία και χωριανός.
Μάρτης, μήνας της ποίησης και στα Βριλήσσια είχαμε την τύχη ν'
 ακούσουμε μία εμπνευσμένη διάλεξη για τον ποιητή μας Γιάννη
Ρίτσο από την κυρία Αγγελική Κώττη, φιλολογημένη φιλόλογο,
συγγραφέα, γνωστή δημοσιογράφο και επιμελήτρια του αρχείου
 αυτογράφων του ποιητή. Ο χρόνος της εισήγησής της είχε
 οριστεί στα πλαίσια μαθημάτων του Ανοιχτού Παν/μίου μας την
Τετάρτη (16-3-2016) 6-8 μ.μ., πριν την καθιερωμένη προβολή
 του "Cine  Δράση" Βριλησσίων. Και η έκπληξή μας, όταν η
κυρία Κώττη όχι στο δίωρο που είχε στη διάθεσή της αλλά σε μία
μόνον ώρα -αρχίσαμε 6.30' και τελείωσε στις 7.30'- κατόρθωσε
εκτός του να μας κρεμάσει κυριολεκτικά από τα χείλη της
περιγράφοντας τον ψυχισμό του ποιητή μέσα από το οικογενειακό
και κοινωνικό περιβάλλον που τον διαμόρφωσε αλλά και να
 συμπεριλάβει και την συζήτηση που ακολούθησε με το ακροατήριο, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις του που δεν ήταν και λίγες.
Μέσα σ' αυτό το ευφορικό κλίμα, δόθηκε και σε μένα η ευκαιρία
να της υποβάλλω την αφελή ερώτηση για το "τι είναι ποίηση"
ζητώντας της να μας δώσει έναν ορισμό. Και η ερώτηση έμοιαζε
 με εκείνη του "τι ειν' αυτό που το λένε αγάπη", για να πάρω τη
γνωστή απάντηση από τη συνέχιση του τραγουδιού ότι "κανένα
στόμα δεν το' βρε και δεν το' πε ακόμα". Κάπως έτσι αφού
επισήμανε την δυσκολία, προσπάθησε να μου απαντήσει στο
περίπου...Με ερώτησε όμως αν με απασχολεί κάτι και τότε της
 μίλησα για το χωριό μου όπου υπάρχει μια άνθιση του έντεχνου
 αυτού λόγου έχοντας υπόψη μία αγρότισσα, έναν κτηματία, έναν
 δάσκαλο, έναν δημοσιογράφο που επιμελείται την ιστοσελίδα μας,
έναν άλλο δάσκαλο της μουσικής αυτή τη φορά κ.ά. Μου τόνισε ότι
 αυτό σημαίνει πλούτο, πλούτο λα'ι'κό και τότε της ανέφερα έναν
 συνεπώνυμό μου Φώτη Ευαγγελάτο, τον Φώτη του Κρασά όπως
τον λέγαμε (1927-1999) με μερικές ποιητικές συλλογές,
ανθολογημένος στο ποιητικό ημερολόγιο του 2007 σελ.183 με το
ποίημά του "Τώρα κατάλαβα" από την συλλογή του "Το σταυροδρόμι"
σελ. 30, των εκδόσεων Ιωλκός. Της πρόσθεσα την χρησιμοποίηση
από μέρους μου ενός άλλου ποιήματός του
 "Η πόλη πρέπει να' ναι καθαρή", αυτή τη φορά για την υποστήριξη
 του σχετικά πρόσφατου αγώνα των απολυμένων καθαριστριών
 του υπουργείου οικονομικών. Σημειωτέον ότι το ποίημα τούτο,
 το είχε γράψει και δημοσιέψει ο Φώτης πολύ προηγούμενα.
 Στο σημείο αυτό η κυρία Κώττη μου επέστησε την προσοχή
 και στην προφητική δύναμη της μεγάλης ποίησης!

   Εδώ ας μου επιτραπεί να εκφράσω το προσωπικό μου γούστο
στον μοντέρνο ελεύθερο στίχο, χωρίς βέβαια να υποτιμώ καθόλου
τον παραδοσιακό, του ρυθμού, του μέτρου και της μουσικής
 ομοιοκαταληξίας, τον οποίον τίμησαν οι πλείστοι των ποιηττών μας
 και ο σ' εμένα αγαπημένος λα'ι'κός μας βάρδος Κώστας Βάρναλης.
Αλλά πάλι να: Μια φράση, δύο προτάσεις που έγραψε αυτές τις
 μέρες μια φίλη  για έναν αδύνατο να πραγματοποιηθεί δεσμό
"Στη ζωή μου μπορεί να είσαι όνειρο μα στα όνειρά μου η ζωή",
μπορεί να αποτελεί από μόνη της ένα ποίημα και της υπενθύμησα
μια ανάλογη ποιητική φράση του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην
ταινία του "Η σκόνη του χρόνου": "Ότι χάνω σε άγγιγμα το κερδίζω
 σε όνειρο...".

   Έτσι θα παραθέσω εδώ ολόκληρη την επιστολή μου που μου
 φιλοξένησε η "Εφημερίδα των Συντακτών" εντός πλαισίου
(επιδοκιμασία της) την 30ή Μαίου 2014 στη σελ.49.

                              
 "Η πόλη πρέπει να' ναι καθαρή.

   Χρόνια τώρα, οραματιζόμενος μια αστιγμάτιστη κοινωνία,
 συνήθιζα να θεωρώ τις εργάτριες και τους εργάτες καθαριότητας
συναδέλφους -υπήρξα γιατρός- και δικαιούμενους να υπάγονται
στο Υπουργείο Υγείας, να ασφαλίζονται και να συνταξιοδοτούνται
 από το ΤΣΑΥ. Έτσι, χάρηκα ιδιαίτερα με την ανακήρυξη των
υποψηφιοτήτων τόσο της Δέσποινας Κωστοπούλου όσο και της
Κωνσταντίνας Κούνεβα για τις δημοτικές και τις ευρωεκλογές
 αντίστοιχα. Για χάρη τους, την ευχή μου για νίκη και στη μνήμη
του συγχωριανού και συνεπώνυμού μου ποιητή Φώτη Ευαγγελάτου
(1927-1999) επιτρέψετέ μου να τους αφιερώσω ένα ποίημά του από
την ποιητική του συλλογή "Κραυγή σκλάβου" (Αθήνα 1960 σελ. 9)
που έχει έτσι:

                                

   Η ΠΟΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ' ΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ

   Και σήμερα ξανά...και σήμερα ξανά

   μες το βαθύ το σύθαμπο, κυρτά κουφάρια

   πρόσωπα στεγνά

   τ' ανέμου απομεινάρια και του χρόνου

   κατηφορίζετε βουβά 

   μ' ένα λυγμό στα δόντια κρατημένο. 

   Η πόλη πρέπει να' ναι καθαρή! 

   Πρέπει ν' αστράφτει ολάκερη

   να διαλαλεί την πρόοδο του αιώνα.

   Η πόλη είν' η βιτρίνα μας! 

   Εσάς δεν θα σας δει κανείς μέσα στο σύθαμπο

   γριές συντρόφισσές μου σκουπιδιάρες,

   καθώς σαν σκιάχτρα σβήνετε μαζί

   με τα στερνά βλογιοκομένα φώτα. 

   Εξω ο βοριάς ανάσκαψε της νύχτας τα χαρακτηριστικά 

   οι αλήτες κάπου λούφαξαν 

   οι πόρνες δεν αντέξανε να περιμένουν άλλο. 

   Στ' αρχοντικά που υψώνονται γύρω σας -καταπέλτες- 

   σαρκαστικά τετράγωνα φαντάσματα

   οι άνθρωποι πανευτυχείς

   ανακλαδίζονται μες στα ζεστά κρεβάτια

   ονειρευόμενοι εκδρομές, σίγουρα

   κέρδη...κατακτήσεις...

   Εσάς δεν θα σας δει κανείς μέσα στο σύθαμπο, 

   Μονάχες με τον βόγγο της σιωπής σας!

   Αρκεί η πόλη να' ναι καθαρή...

   Το χρόνο που ρημάδιασε το κυρτωμένο σώμα σας

   την πίκρα, που σαν θάλασσα έγλειψε την καρδιά σας αέναα, 

   δουλεύοντας απ' τα μικρά σας χρόνια τα χαμένα

   τα παιγμένα ως με του τάφου το σκαλί,

   κανείς δεν θα προσέξει. 

   Την πόλη θα προσέξουνε και πρέπει να' ναι ΚΑΘΑΡΗ.

   Και για την αντιγραφή,

   Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος τουΤΣΑΥ, Βριλήσσια.