ΑΝΤΙΟ Σ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

Δυο  λόγια για ένα φίλο…

μιας αξέχαστης παρέας, της ζωής  του  χωριού μας…

         Ο  Παύλος , από νωρίς  έτρεχε  ν’ ανάψει  την ξυλόσομπα στο μικρό , ιστορικό  αγαπημένο μας στέκι ….

Η  παρέα μαζευόταν σιγά-σιγά …Κάθε σήκωμα του «σαγιαδόρου» της πόρτας με τον περιβόητο κρούστη, μια ψυχή της μικρής, δεμένης  καθημερινής συντροφιάς, έκανε την εμφάνισή της…

Μια τέτοια ψυχή της μεταμεσονύχτιας φρουράς του χωριού κι ο 

Πίπης , ο Σπυρέτος, ο Σπύρος ο Αλιβιζάτος, του Γρηγόρη και της Αντωνίας …

Ο Σπύρος , ο Λαουρής ,- λόγω της εξειδίκευσης και τεχνικών του ικανοτήτων,- δεν απέφυγε το καλλιτεχνικόν προσωνύμιο , της μακρόχρονης παράδοσης των μικρών κοινωνιών…..

Λιγομίλητος , των πάντων παρατηρητής και καυστικός στις παρεμβάσεις , δεν αργούσε να φυτιλιάζει , πάντοτε  εκ προθέσεως , σπανίως εξ’ αμελείας , τις βαρύγδουπες και υπερφίαλες τοποθετήσεις …

Ψυχή, ψυχούλα αγαθή, κρυμμένη σε σκληρό , της φάτσας περιτύλιγμα…

Ο καλύτερος στις « Κανώσεις » των στεγών , ο πρώτος…Πάγκοινη ομολογία …

    Σπυράκο ,  μας άφησες « γεια », προσφάτως ,κάπου σ’ είχα συναντήσει  τυχαία , πάνω στο τρακτεράκι  σου ,-μάλλον στα Παπαγεννάτα- , μια μέρα όπως τις άλλες, δυο κουβέντες καθημερινές….Και  χωρίσαμε… Κοινή ιστορία των ανθρώπων….

Θάφτηκες μες σε ξένα κι απέραντα νεκροταφεία , μα είσαι μέσα στις ψυχές όλων των φίλων σου και δη της παρέας του χωριού μας…..

       Με αφορμή  εσένα  ,σ’ όλη εκείνη την παρέα ,που έχετε «φύγει»,σας αφιερώνω ένα παλιό μου στιχούργημα , μια μελαγχολική πινελιά της ψυχής, ένα κτύπημα της καμπάνας στο «Βουνό»…..

                                   

    «Toυ καφενείου , οι Μορφές»

Στου  χωριού μας ,το μικρό το καφενείο,

μπαινοβγαίνουν  χρόνια  τώρα οι  μορφές ,

καθεμιά  φτιαγμένη απ’ το ίδιο εργαλείο ,

του  ίδιου γλύπτη μ’ άπειρες διαφορές….

Όσα  χρόνια κι αν  περάσαν ,

μέσα  στο μικρό το ατελιέ τ’ αγαπημένο ,

απ’ την  ψυχή  μου οι μορφές δεν  εξεβάψαν ,

τ’ ανεξίτηλο  ζωγράφου  χρώμα το  βαμμένο…

Λόγια  , εικόνες και στιγμές ,

στα ράφια του μυαλού μου τακτοποιημένα ,

χάνονται στου χρόνου τις διαδρομές ,

μα στ’ άπειρο του νου , είναι σημάδια φωταγωγημένα…

Μικρό  μου  καφενείο ,

θέατρο της ζωής μου ανοιχτό ,

χάνοντ’ οι  θεατές σου – ας  ήτανε  αστείο-

μα  οι μορφές τους , θα ναι πάντα εδώ….          

ΑΠΟ ΘΕΟΦΙΛΑΤΟ ΒΑΓΓΕΛΗ  Τ ΑΓΟΡΑ 

ΣΗΜ  Στην  μνήμη  του  Αλιβιζάτου Σταύρου-Σπύρου 

(το πλήρες όνομα  του) την  ΚΥΡΙΑΚΗ 09.30  στην   

εκκλησία  ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ  ΖΩΓΡΑΦΟΥ 
 θα  γίνει  το 40ημερο  Μνημόσυνο