Ν ΡΩΜΑΝΟΣ
Τα φαντάσματα της Μάργαρετ Θάτσερ και του Μπόμπι Σαντ πλανώνται πάνω από την Αθήνα. Με τους Σαμαρά και Βενιζέλο στον ρόλο της αποανθρωποποιημένης επιστήμονος πτυχιούχου χημείας από αγγλικό Παν/μιο και προθυπουργού Μάργαρετ Θάτσερ και τον φοιτητή Νίκο Ρωμανό στον ρόλο του ήρωα της εθνικής αντίστασης στη Β. Ιρλανδία, φυλακισμένο νεαρό βουλευτή Μπόμπι Σαντ. Το γράφω εγώ που με φτωχά
αγγλικά, υπηρέτησα υπεύθυνα σαν γιατρός αναισθησιολόγος στο Royal Victoria Hospital του Μπέλφαστ, στο κέντρο και την αποκορύφωση του εκεί εμφυλίου πολέμου από τον Ιούλιο του 1971 μέχρι και τον Μάρτη του1973 όταν οι Άγγλοι γιατροί απέφευγαν να στελεχώσουν τις εκεί υπηρεσίες. Ήταν ο μόνος τρόπος να βρω εργασία εκτός Ελλάδας όταν ο Πατακός έκλεισε το Δημοτικό Νοσ/μείο εκεί που βρίσκεται σήμερα το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών. Και ναι μεν η Θάτσερ και η θυσία του Μπόμπι Σαντ ήρθαν αργότερα όταν είχα ήδη επιστρέψει στη χώρα μας κατά την αντιπολίτευση, αλλά η πείρα του εμφυλίου πολέμου που έζησα στην πρώτη γραμμή με στοίχειωσε για πάντα. Κάπως δύσκολα ή τυχαία αρχίζει και πολύ αργά μετά από κόλαση θυμάτων και καταστροφών τελειώνει. Και είναι σφάλμα να νομίζει κανείς ότι χρειάζεται μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να συμμετέχει και να τον υποστηρίζει ή να παραλληλίζει με τον δικό μας εμφύλιο που υπήρξε κυρίως στην ύπαιθρο και τους ορεινούς όγκους. Σε μια πόλη που ήταν δεν ήταν 500.000 κατοίκων σε σύνολικό πληθυσμό χώρας 1.500.000 με καθολικούς όπως οι επαναστάτες 55%, ήταν ζήτημα αν η ενεργός υποστήριξη στον IRA ανερχόταν στο 10 - 15%. Με τις εισόδους όλων των δρόμων φρουρούμενους από στρατιώτες άνδρες και γυναίκες για σωματική έρευνα και το ίδιο στα πολυκαταστήματα του κέντρου, το πως περνούσαν τα εκρηκτικά ήταν ένα μυστήριο. Ακόμη και η διαφορετική συμπεριφορά των τραυματιών στα επείγοντα και την μονάδα εντατικής θεραπείας που ερχόταν στη δεύτερη θέση μετά εκείνη της Σα'ι'γκόν με τον σύγχρονο πόλεμο στο Βιετνάμ, ήταν χαρακτηριστική. Οι Άγγλοι τραυματίες στρατιώτες ήταν χαρούμενοι γιατί αυτό σήμαινε μετόπισθεν, παράσημο, βαθμό, επιδόματα... Οι νεαροί (παιδιά) του IRA ήταν τρομοκρατημένοι για το τι θα αντιμετώπιζαν κατά και μετά την ανάρρωσή τους και οι παλαίμαχοι αποφασισμένοι και ψύχραιμοι. Ηχούν ακόμη στ΄ αυτιά μου τα λόγια τους: "Μη ξεχάσετε γιατρέ πως έχω άλλη μια σφαίρα εδώ και άλλη εκεί". Και έδειχναν!.. Έζησα την είδηση και τον αντίκτυπό της από την "Ματωμένη Κυριακή" στο Λόντοντέρρυ, τους πληγωμένους και σοκαρισμένους που μας έφερναν από τις γύρω μικρότερες πόλεις, θύματα ανύποπτων εκρήξεων και σφαιρών διασποράς (ντουμ ντουμ). Παρών στο δράμα ενός Δ/ντή μου του Dr. Bereen που ενώ χορηγούσε αναισθησία σε έναν τραυματία, στό διπλανό χειρουργείο χωρίς να το ξέρει ακρωτηριαζόταν η κόρη του φερμένη από ανατίναξη σε κέντρο που δειπνούσε με τον αρραβωνιαστικό της και τα εισιτήρια στην τσέπη για το Σαββατοκύριακο που λογάριαζαν να περάσουν στο Παρίσι!..Την διάσωση νεαρής αντάρτισσας με τρύπα στην καρδιά από εφαπτόμενο πέρασμα σφαίρας και την ετοιμότητα ενός χειρουργού Nicolas που την βούλωσε αμέσως με αστραπιαία θωρακοτομή και χρησιμοποίηση ουροκαθετήρα με μπαλονάκι. Τον τραυματισμό άλλης κοπέλας με σφαίρα στο στομάχι και πάγκρεας ή ήπαρ και εκτόξευση από κει υγρών και αέρα σε κάθε αναπνοή της. Σώθηκε και επέστρεψε να σπουδάσει νοσοκόμα...Τον λεβεντάνθρωπο στρατιώτη Αntony με τραύμα από όλμο στον θώρακα, ολονύκτια χορήγηση αίματος και υγρών στο χειρουργείο, σταθεροποίηση στην μονάδα εντατικής και κατάληξή του αργότερα σε στρατιωτικό Νοσ/μείο που διακομίσθηκε για ανάρρωση με νέα αιμορραγία από την επουλούμενη πληγή του. Το ΤΙΜΕ κυκλοφόρησε με προμετωπίδα ολοσέλιδη φωτογραφία του. Οι αναμνήσεις μου έρχονται ποταμός και ο χώρος μικρός, πολύ, πολύ μικρός...
Τα γράφω αυτά με αφορμή κατάληξης επιφυλλίδας στην Εφημερίδα των Συντακτών του δημοσιογράφου της Μετέωρου την 3-12-2014 που ρωτάει μήπως ο επερχόμενος θάνατος του Νίκου Ρωμανού και οι καυτές νύχτες που θα ακολουθήσουν βολεύουν κομμάτι, στρέφοντας αλλού την επικαιρότητα. Δεν είναι αστεία αυτά την ώρα που ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κυβερνήσει για μια ανάσα και σταμάτημα του κατήφορου παραλαμβάνοντας όχι καμένη γη αλλά ούτε γη, τον χώρο της απαίτησης για ολική ανατροπή του συστήματος με μία συμμαχική, δεσμευτική, συμμετοχική, αποδεικτική αριστερή πορεία επικροτούμενη από λα'ι'κή υποστήρηξη, καθόλου εύκολο έργο, τον καταλάβει μια ανεξέλεκτη έκρηξη οργής για ένα έγκλημα με ονοματεπώνυμα...αγγλικά, υπηρέτησα υπεύθυνα σαν γιατρός αναισθησιολόγος στο Royal Victoria Hospital του Μπέλφαστ, στο κέντρο και την αποκορύφωση του εκεί εμφυλίου πολέμου από τον Ιούλιο του 1971 μέχρι και τον Μάρτη του1973 όταν οι Άγγλοι γιατροί απέφευγαν να στελεχώσουν τις εκεί υπηρεσίες. Ήταν ο μόνος τρόπος να βρω εργασία εκτός Ελλάδας όταν ο Πατακός έκλεισε το Δημοτικό Νοσ/μείο εκεί που βρίσκεται σήμερα το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών. Και ναι μεν η Θάτσερ και η θυσία του Μπόμπι Σαντ ήρθαν αργότερα όταν είχα ήδη επιστρέψει στη χώρα μας κατά την αντιπολίτευση, αλλά η πείρα του εμφυλίου πολέμου που έζησα στην πρώτη γραμμή με στοίχειωσε για πάντα. Κάπως δύσκολα ή τυχαία αρχίζει και πολύ αργά μετά από κόλαση θυμάτων και καταστροφών τελειώνει. Και είναι σφάλμα να νομίζει κανείς ότι χρειάζεται μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να συμμετέχει και να τον υποστηρίζει ή να παραλληλίζει με τον δικό μας εμφύλιο που υπήρξε κυρίως στην ύπαιθρο και τους ορεινούς όγκους. Σε μια πόλη που ήταν δεν ήταν 500.000 κατοίκων σε σύνολικό πληθυσμό χώρας 1.500.000 με καθολικούς όπως οι επαναστάτες 55%, ήταν ζήτημα αν η ενεργός υποστήριξη στον IRA ανερχόταν στο 10 - 15%. Με τις εισόδους όλων των δρόμων φρουρούμενους από στρατιώτες άνδρες και γυναίκες για σωματική έρευνα και το ίδιο στα πολυκαταστήματα του κέντρου, το πως περνούσαν τα εκρηκτικά ήταν ένα μυστήριο. Ακόμη και η διαφορετική συμπεριφορά των τραυματιών στα επείγοντα και την μονάδα εντατικής θεραπείας που ερχόταν στη δεύτερη θέση μετά εκείνη της Σα'ι'γκόν με τον σύγχρονο πόλεμο στο Βιετνάμ, ήταν χαρακτηριστική. Οι Άγγλοι τραυματίες στρατιώτες ήταν χαρούμενοι γιατί αυτό σήμαινε μετόπισθεν, παράσημο, βαθμό, επιδόματα... Οι νεαροί (παιδιά) του IRA ήταν τρομοκρατημένοι για το τι θα αντιμετώπιζαν κατά και μετά την ανάρρωσή τους και οι παλαίμαχοι αποφασισμένοι και ψύχραιμοι. Ηχούν ακόμη στ΄ αυτιά μου τα λόγια τους: "Μη ξεχάσετε γιατρέ πως έχω άλλη μια σφαίρα εδώ και άλλη εκεί". Και έδειχναν!.. Έζησα την είδηση και τον αντίκτυπό της από την "Ματωμένη Κυριακή" στο Λόντοντέρρυ, τους πληγωμένους και σοκαρισμένους που μας έφερναν από τις γύρω μικρότερες πόλεις, θύματα ανύποπτων εκρήξεων και σφαιρών διασποράς (ντουμ ντουμ). Παρών στο δράμα ενός Δ/ντή μου του Dr. Bereen που ενώ χορηγούσε αναισθησία σε έναν τραυματία, στό διπλανό χειρουργείο χωρίς να το ξέρει ακρωτηριαζόταν η κόρη του φερμένη από ανατίναξη σε κέντρο που δειπνούσε με τον αρραβωνιαστικό της και τα εισιτήρια στην τσέπη για το Σαββατοκύριακο που λογάριαζαν να περάσουν στο Παρίσι!..Την διάσωση νεαρής αντάρτισσας με τρύπα στην καρδιά από εφαπτόμενο πέρασμα σφαίρας και την ετοιμότητα ενός χειρουργού Nicolas που την βούλωσε αμέσως με αστραπιαία θωρακοτομή και χρησιμοποίηση ουροκαθετήρα με μπαλονάκι. Τον τραυματισμό άλλης κοπέλας με σφαίρα στο στομάχι και πάγκρεας ή ήπαρ και εκτόξευση από κει υγρών και αέρα σε κάθε αναπνοή της. Σώθηκε και επέστρεψε να σπουδάσει νοσοκόμα...Τον λεβεντάνθρωπο στρατιώτη Αntony με τραύμα από όλμο στον θώρακα, ολονύκτια χορήγηση αίματος και υγρών στο χειρουργείο, σταθεροποίηση στην μονάδα εντατικής και κατάληξή του αργότερα σε στρατιωτικό Νοσ/μείο που διακομίσθηκε για ανάρρωση με νέα αιμορραγία από την επουλούμενη πληγή του. Το ΤΙΜΕ κυκλοφόρησε με προμετωπίδα ολοσέλιδη φωτογραφία του. Οι αναμνήσεις μου έρχονται ποταμός και ο χώρος μικρός, πολύ, πολύ μικρός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου