Η πρόσφατη απόφαση του
ΣΥΡΙΖΑ για θέσπιση κώδικα δεοντολογίας των υποψηφίων του για τις εκλογές, δένει
με την ελπίδα της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου της αριστεράς αλλά και
κάθε σοβαρού και υπεύθυνου πολίτη για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου, αυτόνομου
και αξιόπιστου κράτους για ντόπιους και ξένους. Και τούτο από μόνο του
είμαι της γνώμης ότι αρκεί για να του εμπιστευτεί κανείς την ψήφο του. Και
είναι βάσιμη αυτή η ελπίδα γιατί η συγκυρία φέρνει τα συμφέροντα τόσο του
ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξεί να πραγματώσει το πρόγραμμά του όσο και των επικυρίαρχων
δανειστών που επιδιώκουν να εισπράξουν όσα χρήματα μπορέσουν και τους
επιτρέψουν, να έχουν να κάνουν με ένα κράτος απαλλαγμένο από την μικροπολιτική
της οικογενειοκρατίας, του ρουσφετιού και της εκβιαστικής συναλλαγής με την
βουλευτική ασυδοσία. Σύγκληση συμφερόντων για διαφορετικούς βέβαια λόγους...
Και φυσικά όλοι γνωρίζουν και γνωρίζουμε ότι η οικοδόμηση ενός τέτοιου κράτους
δεν μπορεί να γίνει με τόσο παλιά υλικά όπως οι γνωστοί πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας
και του ΠΑΣΟΚ που μέχρι και αυτή τη στιγμή ρουσφετολειτουργούν ασύστολα και
κάνουν πλάτες στούς φοροφυγάδες, τους φαύλους των ΜΜΕ και τους κρατικοδίαιτους
μεγαλοεργολάβους.
Η βουλευτική έδρα οφείλει να ανήκει στο κόμμα κάτω από την ομπρέλα του οποίου κάποιος εκλέγεται και όχι στον ίδιο. Ο βουλευτής οφείλει να είναι κόσμιος και να είναι ελεύθερος να συμφωνεί ή διαφωνεί με το κόμμα του μέχρι που εκείνο είτε με την ανάρμοστη συμπεριφορά του στην κοινωνική του ζωή είτε με την πλήρη διαφωνία του, να του αφαιρεί την έδρα και να την δίνει στον πρώτο επιλαχόντα. Και ο βουλευτής πρέπει πρόθυμα να την παραδίνει και να φιλοδοξεί την δικαίωσή του σε επόμενες εκλογές, με την ίδια ή άλλη σημαία. Η λειτουργία του κοινοβουλίου θα μπορεί έτσι να συνεχίζεται απρόσκοπτα με το κόμμα ή τον συνασπισμό κομμάτων που κυβερνούν να μπορούν να διεξάγουν τον πολύπλευρο αγώνα για ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου προγράμματος ή μερικού συγκερασμού προγραμμάτων με την παράλληλη υποστήριξη ή μη των λα'ι'κών κινημάτων κατά την εφαρμογή του.
Η βουλευτική έδρα οφείλει να ανήκει στο κόμμα κάτω από την ομπρέλα του οποίου κάποιος εκλέγεται και όχι στον ίδιο. Ο βουλευτής οφείλει να είναι κόσμιος και να είναι ελεύθερος να συμφωνεί ή διαφωνεί με το κόμμα του μέχρι που εκείνο είτε με την ανάρμοστη συμπεριφορά του στην κοινωνική του ζωή είτε με την πλήρη διαφωνία του, να του αφαιρεί την έδρα και να την δίνει στον πρώτο επιλαχόντα. Και ο βουλευτής πρέπει πρόθυμα να την παραδίνει και να φιλοδοξεί την δικαίωσή του σε επόμενες εκλογές, με την ίδια ή άλλη σημαία. Η λειτουργία του κοινοβουλίου θα μπορεί έτσι να συνεχίζεται απρόσκοπτα με το κόμμα ή τον συνασπισμό κομμάτων που κυβερνούν να μπορούν να διεξάγουν τον πολύπλευρο αγώνα για ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου προγράμματος ή μερικού συγκερασμού προγραμμάτων με την παράλληλη υποστήριξη ή μη των λα'ι'κών κινημάτων κατά την εφαρμογή του.
Και ας μή γελιόμαστε! Υπάρχει αρκετή πείρα όπου αριστερές κυβερνήσεις με
πολιτική βούληση ακόμη σε χώρες με πλούσιους φυσικούς πόρους συναντούν
ανυπέρβλητα εμπόδια, όταν το κράτος είναι διεφθαρμένο και διαβρωμένο από ξένα
και ντόπια διαπλεκόμενα συμφέροντα. Και ο νοών νοείτω...
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια.
(Φλωρίνης 29, Τ.Κ. 15235).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου