ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ

Έχουν περάσει τριάμισι χρόνια από όταν ο Σταύρος μας

άφησε για πάντα Κυρ Σταύρος όπως τον λέγαμε οι χωριανοί

Πάντα διπλά στον Σύλλογο Αθήνας από την ίδρυση και

πρόθυμος να βοηθήσει το Δ Σ του συλλόγου αλλά και τους

προέδρους της κοινότητας (όσο υπήρχε )

χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του για χρηματοδοτήσεις έργων

Στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης στο χωριό βοήθησε όχι μόνο

στην χρηματοδότηση αλλά στην ΔΩΡΕΑΝ παραχώρηση της

Μελέτης και Σχεδίασης της Πλατείας Επίσης άλλη μια

ουσιαστική βοήθεια του ήταν να γίνει η ασφαλτόστρωση

του δρόμου στο χωρίο το 1988 με παρέμβαση του στον

τότε Νομάρχη κ Ηλ Μπεριάτο Όλα τα χρόνια πάντα διπλά

στο Αγαπημένο του χωριό

Ο Σταύρος Αλιβιζάτος γεννήθηκε στα Δαμουλιανάτα Παλικής στις 5 Μαρτίου 1922 και ήταν το μικρότερο από τα 6 παιδιά του Χαράλαμπου Αλιβιζάτου και της Ευανθίας, το γένος Ζαφειράτου.

Ξεκίνησε τα μαθητικά του χρόνια στο εξατάξιο δημοτικό σχολείο του χωριού του, για να συνεχίσει στο διτάξιο γυμνάσιο του γειτονικού χωριού Αγ. Θέκλη, όπου πήγαινε καθημερινά με τα πόδια. Για τις 4 τελευταίες τάξεις του γυμνασίου γράφτηκε στο γυμνάσιο Ληξουρίου, απ΄ όπου αποφοίτησε το 1940 με Άριστα. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στη συνέχεια στην Ανωτάτη Εμπορική.

Με την έναρξη όμως του πολέμου με τους Ιταλούς, η Μαράσλειος έκλεισε οπότε ο Στ. Αλιβιζάτος επανήλθε στο χωριό του, όπου έζησε μέχρι το τέλος του πολέμου το 1944. Τότε επέστρεψε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του και να αποφοιτήσει αριστούχος από την Παιδαγωγική Ακαδημία το 1947.

Εκείνη τη χρονιά, το Κολλέγιο Αθηνών ζητούσε από την Ακαδημία έναν αριστούχο για πλήρωση κενής θέσης. Έτσι παραιτείται από το Γυμνάσιο στο Ν. Φάληρο, στο οποίο είχε πριν δύο μήνες προσληφθεί, και από την 1η Νοεμβρίου 1947 προσλαμβάνεται στο Κολλέγιο Αθηνών στο οποίο θα υπηρετήσει για τα επόμενα 36 χρόνια - ως δάσκαλος μέχρι το 1977-78 και στη συνέχεια ως Διευθυντής του Μποδοσάκειου Δημοτικού του Κολλεγίου στην Κάντζα, μέχρι το 1983-84 οπότε και συνταξιοδοτείται. Συνδέεται άρρηκτα μαζί του συναισθηματικά και εργασιακά -απόδειξη ότι ακόμα και κατά τη διάρκεια της 40μηνης στρατιωτικής του θητείας δίδασκε στο Κολλέγιο, κατά τις περιόδους που ήταν στην Αθήνα, με μειωμένο πρόγραμμα.

Και μετά τη συνταξιοδότηση όμως δεν αποχωρεί από το σχολείο. Το Διοικητικό Συμβούλιο τον καλεί να παραμείνει ως Σύμβουλος του Προέδρου και να βοηθήσει στην οικονομική ενίσχυση του Σχολείου και του Ταμείου Υποτροφιών, το οποίο στόχο έχει την οικονομική κάλυψη απόρων μαθητών. Θα παραμείνει σ΄ αυτή τη θέση για μια και πλέον εικοσαετία, μέχρι το 2006, υπηρετώντας πιστά το σχολείο που λάτρεψε, βοηθώντας το ουσιαστικά μέσα από το γραφείο Δημοσίων Σχέσεων στην εξεύρεση πόρων και δωρεών, επιστρατεύοντας τις καλές του σχέσεις με τους γονείς, τους παλαιούς αποφοίτους και τους φίλους του σχολείου.

Είναι συγγραφέας ενός σχολικού βιβλίου-βοηθήματος Φυσικής Πειραματικής και Χημείας για την Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, με τίτλο "Σπουδάζοντας τη Φύση", το οποίο βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας το 1970 και εκδόθηκε πολλές φορές μέχρι το 1996.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Το 1951 παντρεύτηκε τη συνάδελφό του Αικατερίνη Μπέχλου, επίσης αριστούχα απόφοιτη της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δασκάλα στη Σχολή Χιλλ, και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, το Χάρη και τη Χριστίνα, και τέσσερα εγγόνια.

ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 90

Μέσα από τις γνωριμίες που απέκτησε από τον κύκλο του Κολλεγίου πάντα βοηθούσε τον αγαπημένο του τόπο, το χωριό του τα Δαμουλιανάτα -το οποίο επισκεπτόταν ανελλιπώς κάθε Πάσχα και καλοκαίρι- φροντίζοντας για τη χρηματοδότηση έργων τόσο μέσα στο χωριό, όπως διαμόρφωση πλατείας, δρόμο προς την εκκλησία κ.α., αλλά και γενικότερα στην Παλική, όπως επισκευή του Μοναστηριού στα Κηπούρια και τον Κεχριώνα, το δρόμο προς την Αγ. Ελένη και τους Πετανούς, το δρόμο που συνδέει τα Καλάτα με το χωριό κ.ά.