ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟ

Ο Βασίλης Μαλλιώρης εκφράζει τον πόνο του για τον 

χαμό του φίλου του με τον τρόπο που γνωρίζει πολύ

καλά Με λίγους εξαιρετικούς στοίχους  

Τα παρακάτω λόγια είναι γραμμένα για το φίλο και συγχωριανό, 

τον άνθρωπο και ήρωα της ζωής Μήτσο (Δημήτρης Τζουγανάτος) 

που τόσο πρόωρα έφυγε από κοντά μας, πιστεύοντας ότι εκφράζω 

και όλους εμάς της ίδιας γενιάς που τον γνωρίσαμε.

Σ Τ Ο Μ Η Τ Σ Ο

Λες κι ήταν χθες που σ’ έβλεπα
στο πρώτο το σχολειό μας,
στο στέκι το παλιό μας
και στη μικρή αυλή.
Φωνάζαμε και παίζαμε
μαζί σου στην αλάνα,
μες του μυαλού τα πλάνα
φωλιάζεις σαν πουλί.

Λες κι ήταν χθες που βάζαμε
τη φτώχια μας σημάδι
και πέρναγε το βράδυ
σε σπίτια σκοτεινά
και το πρωί ξεκίναγε
σκληρό, για τον καθένα,
μ’ όνειρα μπερδεμένα
σα να ν’ αληθινά.

Λες κι ήταν χθες που νοιώσαμε
το πρώτο σκίρτημα μας,
τον πρώτο έρωτα μας,
το πρώτο το φιλί.
Και λέγαμε σαν έμενε
άδεια η αγκαλιά μας,
ανάμνηση παλιά μας,
εικόνα μας θολή.

Λες κι ήταν χθες που σ’ έβλεπα
αμούστακο ακόμα
να σαι θεριό στο σώμα,
θεριό και στην ψυχή.
Μέθαγες με το γέλιο σου,
κρατώντας απ’ το χέρι
το όμορφο σου ταίρι
με ήλιο και βροχή.

Μα ήταν χθες π’ ακούστηκε
καμπάνα λυπημένη,
σα μάνα που ν’ σκυμμένη
σε ανοιχτή πληγή.
Μα ήταν χθες που φεύγοντας
πήρες στην αγκαλιά σου
όλα τα όνειρα σου
κι ένα κομμάτι γη.

Πήρες κομμάτι απ’ την αυλή
που τόσο αγαπούσες
κι όποτε την πατούσες
γινόσουνα παιδί.
Πήρες και δάκρυ που ‘τρεξε
σε μάτια αγαπημένα,
πάρε και από μένα,
δυο λόγια δηλαδή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΛΛΙΩΡΗΣ