ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ: Μαΐου 2020

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΔΗΜΗΤΡΗ

Το Σάββατο 16 Μαϊου έφυγε από την ζωή σε ηλικία 52 ετών ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, γιός του Γιώργου και της Μήλιας Παπαδοπούλου (της Μπαμπίας).

Ο Πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Αθηνών εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2020

ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΩΝ

Όπως κάθε χρόνο (δύο φορές) έτσι και φέτος έγινε ο καθαρισμός του κοιμητηρίου στο χωριό μας από τα χόρτα και όχι μόνο αλλά και των χώρων της εκκλησίας έξωθεν του προαυλίου.

Με την ευκαιρία της ενημέρωσης αυτής επιτρέψτε μου να πω τα εξής.

Στον χώρο του κοιμητηρίου υπάρχουν εγκαταλειμμένα μνήματα τα οποία δημιουργούν άσχημη εικόνα στο χώρο. Θα παρακαλούσαμε λοιπόν τους ενδιαφερόμενους να φροντίσουν για την επισκευή ή συντήρηση τους, αν δεν το επιθυμούν να τα παραδώσουν για να χρησιμοποιηθούν όπου ζητηθεί χρήση, μιας και υπάρχει μεγάλη έλλειψη χώρου.

Όπως δείχνει και η εικόνα στο χώρο μέσα υπήρχαν πολλά σκουπίδια (μπουκάλια, πλαστικά κεριά, παλιά λουλούδια και διάφορα άλλα) τα οποία περισυλλέγησαν. Η εικόνα αυτή είμαι βέβαιος πως δεν μας ταιριάζει, δημιουργήθηκε όμως από εμάς τους επισκέπτες. Θα πρότεινα λοιπόν και πάλι αφού η επιστροφή μας περνά από κάδους απορριμμάτων ότι έχουμε να πετάξουμε να το πηγαίνουμε εκεί και όχι να το εγκαταλείπουμε οπουδήποτε στο χώρο ακόμα και στο προαύλιο της εκκλησίας.

Τέλος να πω ότι τα οικονομικά της εκκλησίας έχουν στενέψει αρκετά κυρίως λόγω της πληρωμής των εργασιών επισκευής της.

Γι αυτό όποιος μπορεί τον καλούμε να βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα αυτά και στα επόμενα του Αυγούστου αλλά και άλλων εργασιών όπως περισυλλογή σε παλιά μάρμαρα, πέτρες, μπάζα κτλ, μιας και η εκκλησία δεν εισπράττει κανένα έσοδο από το νεκροταφείο το οποίο όμως θέλουμε όλοι να είναι περιποιημένο. Για μια ακόμη φορά παρακαλούμε όσους θέλουν να κάνουν οποιαδήποτε εργασία εντός του κοιμητηρίου να ενημερώνουν ώστε να μην επιτρέπουμε στα συνεργεία να εγκαταλείπουν τα περισσεύματα τους στον χώρο.

ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗΝ ΤΟΥ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΛΛΙΩΡΗΣ

Τρίτη 12 Μαΐου 2020

ΟΠΕΡ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ

Έτσι θα αναφωνούσε ο Νικολής Ευαγγελάτος
αν ζούσε και έβλεπε στον στοιχειωμένο δρόμο να πέφτει

Άσφαλτος μετά από 6 χρόνια και κάτι μήνες

Να κλαις η να γελάς Αφού τραβήξαμε τόσο κλάμα και

Ταλαιπωρία τα δύσκολα χρόνια τώρα ας γελάσουμε

Ας απολαύσουμε το καινούργιο μας ΚΟΣΚΙΝΟ

Μέχρι τώρα δεν τρέχαμε στον δρόμο με τις ΛΑΚΟΥΒΕΣ

για να μην καταστρέψουμε τ αμάξια
Τώρα ας μην τρέχουμε για τους γνωστούς υπόλοιπους λόγους

Μπορει να έγινε ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ όμως θέλει ΠΡΟΣΟΧΗ

Δεν προσφέρεται για αγώνες

ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΩΤΟ ΜΙΚΕΛΗΣ

ΜΑΗΣ 2020

Κυριακή 10 Μαΐου 2020

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος

Φύλλο-φτερό! Έτσι κυριολεκτικά το κατάντησε η νεολαία του χωριού
μου και του δίπλα μικρότερου σιαμαίου, όπου ένα στενό σοκάκι χωρίζει
τα σπίτια μας. Η νεολαία, όχι μόνο αυτή που ήταν προορισμένη να
αντικαταστήσει τους γονείς και τους παππούδες στους καλλιεργούμενους
αγρούς και τα κοπάδια αλλά και όλοι οι άλλοι (-ες) με όνειρα ν’
ανοίξουν τα φτερά τους, να σπουδάσουν στις μεγάλες πολιτείες, σε
μακρινές χώρες για να βρουν δουλειές, να προκόψουν και να γυρίσουν
νοικοκύρηδες, τώρα ήταν εγκλωβισμένοι από τη διπλή ιταλογερμανική
κατοχή και περίμεναν το τέλος του πολέμου.

Ζοφερά έφταναν τα νέα από την Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα, μακριά
από τη γη που μας δίνει τα αγαθά για μια στοιχειώδη επιβίωση. Η πείνα
και ιδιαίτερα τα δύο πρώτα χρόνια της σκλαβιάς με τις λεηλασίες των
κατακτητών και μέχρι οι αγώνες του λαού μας και ο Ερυθρός Σταυρός
οργανώσουν τα πρώτα συσσίτια, θέριζε αβέρτα. Οι μαυραγορίτες οργίαζαν.
Ο κόσμος αντάλλαζε κειμήλια, τα τιμαλφή του, τα σπίτια του για λίγο
αλεύρι, λίγο λάδι. Το κρέας άφαντο. Τυχεροί όσοι είχαν κάνα συγγενή
και εγκαταλειμμένο πατρογονικό σ’ ένα χωριό. Έφευγαν προς τα κει μήπως
γλυτώσουν. Όχι βέβαια πως θα έβρισκαν τη γη της Χαναάν αλλά με σκληρή
δουλειά σε μια στάλα γη, έλπιζαν να επιζήσουν μέχρι να περάσει η
μπόρα. Γιατί και τα νησιά μας υπέφεραν πολύ!

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες το χωριό μας, τα Δαμουλιανάτα της
Κεφαλονιάς έσφυζε από νεολαία όπου η λαχτάρα της μέσα στον παραδαρμό
της για ένα καλύτερο αύριο, στιγμή δεν έπαψε. Η ζωή δεν σταματούσε.
Σκληρή δουλειά στον κάμπο, τον λόγγο, αρρώστιες, θάνατοι αλλά και
έρωτες, χοροί, τραγούδια, μέσα στη στέρηση των υλικών αγαθών ενός λαού
πολιτισμένου, που αλλιώς είχε μάθει πριν τον πόλεμο. Και η δίψα για
μάθηση ακόρεστη. Λιγοστά μέχρι ανύπαρκτα τα μέσα. Μερικοί βρεθήκαμε με
λίγα βιβλία στο σπίτι μας από γονείς σπουδαγμένους. Πολλά απ’ αυτά
αγορασμένα με κουπόνια από προσφορές εφημερίδων όπως σήμερα. Στα
χρόνια όμως της κατοχής, εφημερίδες και περιοδικά δεν έφταναν στο
χωριό. Αραιά και που κάποιο καΐκι να φέρνει καλαμπόκι από Μοριά και
Ρούμελη στην Κεφαλονιά, στις μεγάλες ελλείψεις. Λιγοστή έφθανε η
γραφική ύλη. Τετράδια και μολύβια, μελάνι, στυπόχαρτο και πένες. Στα
δημοτικά μαυροπίνακας και κιμωλία. Οι μαθητές με πλάκα και κοντύλι.
Δεν υπήρχαν τάμπλετ, τηλεοράσεις, πολλές εκπομπές ραδιοφώνου και
συσκευές λήψεις. Ένα και μόνο ραδιόφωνο στο διπλανό το κολλητό μικρό
χωριό το Ρίφι, από έναν ξενιτεμένο δάσκαλο στις ΗΠΑ που επέστρεψε με
την Γερμανίδα σύζυγο του. Από κει η μοναδική κατοχική εκπομπή από την
Αθήνα και κάποια παράνομη ελληνόφωνη εξωχώρια. Από στόμα σε στόμα τα
νέα για την αντίσταση των συμμάχων στα μέτωπα και τις νίκες του
κόκκινου στρατού μετά το Στάλινγκραντ.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ένας νεολαίος έφερε στο χωριό μας ένα ρούσικο
μυθιστόρημα ρομάντζο, του καιρού της εκεί Μπολσεβίκικης επανάστασης.
Το έλεγαν «Ο βαρκάρης του Βόλγα». Συγγραφέας ο Ιβάν Μπελούκιν. Έπεσε
σε γόνιμο έδαφος. Φεουδαρχικό ακόμη το καθεστώς στη μικρή μας περιοχή.
Δεκατέσσαρες κοινότητες και ένας μικρός Δήμος στη δυτική Κεφαλονιά.
Αυτός της Χωροπούλας μας, του Ληξουριού μας. Αφέντες και
δουλοπάροικοι, λέγε τους σέμπρους. Οι τελευταίοι αγκάλιασαν τις
αντιστασιακές οργανώσεις. Οι πρώτοι φλερτάριζαν τους κατακτητές.
Αρκετοί συνεργάστηκαν ανοιχτά μαζί τους. Η σύγκρουση αναπόφευκτη.
Ακολούθησαν τα γνωστά. Η τελευταία μάχη του εμφυλίου στην Κεφαλονιά
κάπου τον Δεκέμβρη του 1949. Όταν το βιβλίο έφθασε και στα χέρια της
κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερης ετεροθαλούς αδελφής μου που την είχα
σαν δεύτερη μάνα και φίλη, το διάβασε την ημέρα και κάτω από το φως
του λυχναριού τη νύχτα μονορούφι. Θέλησε να κάμει κι εμένα κοινωνό.
Μου υπολείπονταν κάποιοι μήνες για τα ένατα γενέθλια μου. Ερχόταν εκεί
που έβοσκα τις τρεις αγελάδες μας και μου το διάβαζε. Φύσηξε αέρας και
άρπαξε 2-3 φύλλα. Όπως γράφω στην αρχή το είχαν κάνει «φύλλο-φτερό».
Έτρεξα, τα μάζεψα και της τάδωσα να τα βάλει στη θέση τους. Το βιβλίο
συνέχισε την πορεία του. Ακολούθησαν σύντομα και άλλα διαβάσματα.
Αντιστασιακές εφημερίδες, προοδευτικά βιβλία παράνομα και νόμιμα. Η
νέα σκέψη άπλωνε βαθειά τις ρίζες της. Ευτύχισα να δω το γκρέμισμα της
φεουδαρχίας στο χωριό μου. Η νέα τάξη που την διαδέχτηκε με την ξένη
επέμβαση και με φωτιά και σίδερο στον εμφύλιο, υποχρέωσε τους άρχοντες
να κόψουν τη γη που κατείχαν στη μέση και να την μοιραστούν με τους
σέμπρους τους.

Οι νέοι εγκατέλειψαν το χωριό. Οι περισσότεροι παρέμειναν
προοδευτικοί. Λίγοι βολεύτηκαν στην αντίδραση. Οι τελευταίοι στις
πολλές με οποιοδήποτε τρόπο καλπονοθευτηκές αναμετρήσεις που
ακολούθησαν, έβρισκαν τις ψήφους τους που υπολόγιζαν λειψούς. Μερικών
οι σύζυγοι ψήφιζαν Αριστερά!

Πέρασαν από τότε 10ετίες… Προχθές αναζήτησα το βιβλίο στο
διαδίκτυο. Το βρήκα σε διάφορες εκδόσεις αλλά και ηλεκτρονική γραφή:

« ο βαρκαρης του βολγα-ex-amaxis”. Μπορείτε να το αναζητήσετε.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.