Δεν διαφωνώ για τον ελεύθερο δανεισμό λέξεων της γλώσσας μου της ελληνικής σε άλλους λαούς για την ονοματοθεσία όρων στην επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, την πολιτική. Απεναναντίας μάλιστα το θεωρώ τύχη και τιμή! Στενοχωρούμαι όμως όταν αυτή η επιλογή και χρήση γίνεται λαθεμένα έτσι, που όταν επιστρέφουν στη χώρα μου προκαλούν εννοιολογική σύγχυση. Αυτό νομίζω πως συμβαίνει με την επανάκαμψη του όρου "anarchist" που άκριτα υιοθετήσαμε και μεταφράσαμε σαν "αναρχικός". Παραπέμπει αυτόματα σε κάποιον που δεν έχει, δεν διέπεται, δεν εμφορείται από αρχές. Ενώ οι ξένοι εννοούν αυτόν που απορρίπτει τον θεσμό των αρχηγών επειδή τους θεωρεί άχρηστους, επιζήμιους, παράσιτα. Ευαγγελίζονται μια κοινωνία υπεύθυνων και ενεργών πολιτών δημοκρατικά οργανωμένων με ισοτιμία και ικανότητα αυτοδιαχείρησης, χωρίς την χρεία αρχηγών. Αυτό που λέει πολύ απλά ο λαός μας με την αιχμηρή του ρήση "Δεν θέλουμε Κεχαγιά στα α...χλάδια μας". Και αποτελεί μεγάλο λάθος να θεωρούμε τους αναρχικούς, δηλαδή τους αν-αρχηγικούς άτομα χωρίς αρχές, των οποίων οι προωθημένες ηθικές αρχές με την επιχειρηματολογία και στάση τους, αποδεικνύονται σιδερένιες. Και τούτο ανεξάρτητα της συμφωνίας ή διαφωνίας μαζί τους για το ανεδαφικό της άμεσης ανταπόκρισης της κοινωνίας μας στο σημερινό της επίπεδο ανάπτυξης...
Αυτά σκέφτηκα όταν είδα στο δρόμο πεταμένα κάτι φέ'ι'γ βολάν που γράφουν: "Aλληλεγγύη στον αναρχικό Νίκο Ρωμανό απεργό πείνας από 10/11". Πιστεύει κανείς ότι αυτό το έγκλειστο παιδί με τη γνωστή ιστορία από τα ΜΜΕ στερείται αρχών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου