«Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» και άσε τον Χρήστο Σαρτζετάκη να λέει
ανάδελφο τον λαό μας! Όταν κάποιοι τον χρησιμοποίησαν, δηλαδή αφέθηκε
να τον χρησιμοποιήσουν, τον ανέβασαν ψηλά, αυτοί έκαναν τη δουλειά
τους και ο ίδιος άρχισε να εκτοξεύει ανοησίες, η γελοιοποίηση του
υπήρξε μοιραίο επακόλουθο… Γιατί από κει και πέρα ήταν δουλειά του
Χάρι Κλυν του Βασίλη Ραφαηλίδη, των σκιτσογράφων και των άλλων θηρίων
της δημοσιογραφίας για να τον κατασπαράξουν. Αυτό παθαίνει κάθε
«επιστήμονας-εργαλείο» όταν τολμήσει να ξεμυτίσει μέσα από το
περίκλειστο καβούκι του που η υποτιθέμενη στα χρόνια μας επίσημη
παιδεία τον μάντρωσε, ο ίδιος την εμπιστεύτηκε και μάλιστα την
διευκόλυνε σ’ αυτό με τον μονόπλευρο εφησυχασμό του.
Αυτά είδαν και οι αδελφοί Ταβιάνι, είδαν τους νέους τους και νέους
μας να αγνοούν την ιστορία τους παλιά και πρόσφατη και προσπάθησαν να
προλάβουν το κακό με τον τρόπο τους. Είδαν στον ορίζοντα να έρχονται
στον τόπο τους οι Μπερλουσκόνηδες και στον δικό μας οι Παπαδήμοι και
οι Στουρνάρηδες. Τα έργο τους “La note di San Lorenzo”, προσφορά του
“Cine Δράση» Βριλησσίων την Τετάρτη 10-5 -2017 σ’ αυτό αποσκοπούσε.
Το καλοκαίρι του 1944 είναι πλέον μεγάλα παιδιά. 15 χρονών ο ο
Βιτόριο και 13 ο Πάολο. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στον φασισμό.
Τον είδαν στην άνοδο του με τις δολοφονίες του (Τζιάκομο Ματεότι),
χιλιάδες αντιπάλους του σε εξορίες, ιμπεριαλιστικές περιπέτειες, χρήση
απαγορευμένων με διεθνείς συνθήκες ουσιών ενάντια στον λαό της
Αιθιοπίας, κατακτητικό και ταπεινωτικό πόλεμο κατά της χώρας μας, και
τώρα βίωναν το αποκορύφωμα της επικίνδυνης εκδικητικής σαπίλας του στο
χωριό τους Μινιάτο της Τοσκάνης.
Τότε ήμουν κι’ εγώ χρονών 10 στην Κεφαλονιά Σε εμάς την σαπίλα του
ο ιταλικός φασισμός μας την είχε δείξει νωρίτερα. Τόσο με το «θαύμα»
στα βουνά της Αλβανίας, όσο και με τον βομβαρδισμό των καποσάντες στο
Ληξούρι! Καποσάντε λέμε εκεί ένα θαλασσινό οστρακόδερμο που αφού
τρώγαμε το κρέας του με σκορδάτο λαδόξυδο, χρησιμοποιούσαμε το
κέλυφος του για λύχνο τα βράδια με λάδι και φυτίλι από στριφτό
μπαμπάκι. Ο Μουσολίνι μας έστελνε σχεδόν κάθε μέρα ένα αεροπλάνο του
για να μας βομβαρδίσει. Οι αεροπόροι του πετούσαν την βόμβα στη
θάλασσα με θύματα τους καποσάντε! Μια φορά ένας απ’ αυτούς την έριξε
στην πολιτειούλα μας το μικρό Παρίσι και εξολόθρεψε μια οικογένεια.
Είπαν αργότερα πως ήτανε φασίστας!
Αλλά τώρα το1944 ζούσαμε έναν άλλο φασισμό. Στην κεντρική πλατεία
του Ληξουριού οι Γερμανοί Ναζί που μετρούσαν μέρες με την θυελλώδη
προέλαση του κόκκινου στρατού στο ανατολικό μέτωπο και την επιτέλους
απόβαση των αγγλοαμερικάνων στην Σικελία και από κει στον κύριο κορμό
της Ιταλίας, κρέμασαν τις 5 Ιουνίου 5 πατριώτες ενώ κόντευε να κλείσει
χρόνος από το μεγάλο έγκλημα πολέμου που είχαν διαπράξει στο νησί μας.
Είχαν εκτελέσει εν ψυχρώ μια ολόκληρη Ιταλική μεραρχία, την μεραρχία
Άκουι που τους εμπιστεύτηκε την αιχμαλωσία της. Οι περισσότεροι
φαντάροι και αξιωματικοί από την βορειότερα πολιτεία της ιδιαίτερης
πατρίδας των Ταβιάνι την Φερράρα όπου και το σχετικό σήμερα γλυπτό
σύμπλεγμα μνημείο. Σε λίγο και οι δολοφόνοι θα έψαχναν να παραδοθούν
σε καλά εθνικόφρονα αγγλόδουλα χέρια για να μην υποστούν την μήνi του
μάρτυρα λαού μας.
Χορταστικό, μπόλικο το έργο των Ταβιάνι με γουστόζικα
κινηματογραφικά ευρήματα να δένουν τις σεκάνς, μια τοιχογραφία των
γεγονότων εκείνου του Καλοκαιριού στην πατρίδα τους.
Εγώ θα τους ευχαριστήσω ιδιαίτερα για τη θύμηση της Αυγουστιάτικης
νύχτας! Στο χωριό μου τότε χωρίς ηλεκτροφωτισμό το λιγοστό νερό που με
φειδώ χρησιμοποιούσαμε από στέρνες και πηγάδια δεν ευνοούσε τα
κουνούπια. Πολλές φορές κοιμόμασταν έξω όταν ο στεριανός καιρός από
την άλλη Ελλάδα έδιωχνε μακριά την ομίχλη και απαγόρευε την πάχνη να
μας σκεπάσει. Τα πεφταστέρια ψηλά και οι πυγολαμπίδες γύρω μας με τη
συνοδεία των δοξαριών των γρύλλων, έγραφαν πύρινες γραμμές στο
σκοτάδι… Πώς πέρασαν τα χρόνια!..
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου