Απόφοιτος Δημοτικού θα συνέχιζα με την επιθυμία των γονιών μου για
μέση εκπαίδευση. Το πλησιέστερο στο χωριό μου εκπαιδευτήριο ήταν τομικτό (αρρένων και θηλέων) 6τάξιο Γυμνάσιο Ληξουρίου σε 10 χιλιόμετρα
απόσταση. Θα έπρεπε να δώσω εξετάσεις. Ο πατέρας μου το σκεπτόταν.
Ήταν αρχές Φθινοπώρου του 1945 και η λευκή τρομοκρατία μετά την
συμφωνία της Βάρκιζας στο φόρτε της. Έπαρχος του ΕΑΜ στη Δυτική
Κεφαλονιά είχε υποχρεωθεί να υπογράψει μία από κείνες τις έτοιμες
εξευτελιστικές δηλώσεις μετανοίας για να μη σταλεί εξορία ενώ η
απόλυση του ως δασκάλου και εκείνη της επίσης δασκάλας μητέρας μου με
το μοναδικό της φταίξιμο να είναι σύζυγος του ή είχε γίνει ή θα
ακολουθούσε. Δεν θυμάμαι. Στο Ληξούρι οι καθηγητές που έκαναν κουμάντο
ήταν δεξιοί και βασιλόφρονες. Αποφάσισαν να με στείλουν στο Γυμνάσιο
Αρρένων Αργοστολιού. Πέρασα με άνεση. Συντηρητικότερη η κοινωνία,
ανεκτικότεροι οι καθηγητές στο πατερικό μου αμάρτημα Υποχρεώθηκα να
κάνω σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο το δρομολόγιο Αργοστόλι-Ληξούρι-χωριό
και αντίστροφα για ένα ζεστό μπάνιο σε μια τενεκεδένια μπανιέρα και
ανεφοδιασμό σε τρόφιμα και αλλαξιές. Γλύτωνα και τον υποχρεωτικό
εκκλησιασμό με αυτή την δικαιολογημένη απουσία.
ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η συγκοινωνία τότε ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο πολιτειούλες του νησιού
μας γινόταν με κάτι μεγάλες ξύλινες πετρελαιοκίνητες βάρκες καμπινάτες
που τις λέγαμε μπεζίνες. Αν και ποτέ μου δεν υπήρξα καλός κολυμβητής,
διασκέδαζα πολύ το ταξίδι. Μου άρεσε η φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Έβρισκα ανίερη τη γαλήνη. Ήταν όμως και φορές που το Λιμεναρχείο
απαγόρευε τον απόπλου. Τότε έπρεπε να περιμένουμε να πέσει ο καιρός ή
βάζαμε ρεφενέ για ένα ταξί που μας πήγαινε από τη γύρα του κόλπου 40
χιλιόμετρα απόσταση. Ήταν όμως ακριβούτσικα. Σύντομα έμαθα να διαβάζω
και τον καιρό. Όταν ήταν στεριανός όπως Μαΐστρος Τραμουντάνα, Γραίγος
ή Λεβάντες, η θάλασσα είχε κύμα αφρισμένο αλλά ακίνδυνο. Ήταν
επιφανειακό. Μου άρεσε να κάθομαι έξω κοντά στην πλώρη, να πιάνομαι
από τα ξάρτια και να απολαμβάνω το ανεβοκατέβασμα μαζί της. Όχι σπάνια
δοκίμαζα την αρμύρα στο πρόσωπο και παρατηρούσα τον καπετάνιο στη
λαγουδέρα να οδηγεί ζιγκ ζαγκ το πλεούμενο με τον καιρό κόντρα μάσκα.
Έκανα η όνειρα… Επικίνδυνος θεωρούνταν ο Νοτιάς ή Όστρια από την
μπασιά του κόλπου. Τότε η θάλασσα δεν ήταν αφρισμένη αλλά είχε κύλημα.
Το κύμα ήταν βαθύ από τα κάτω και τότε απαγορευόταν ο απόπλους. Τα
γράφω αυτά γι’ αυτούς που σήμερα κάνουν αυτόν τον διάπλουν διάρκειας
μισής ώρας με τα καινούργια φέριμποτ και την πυκνή συγκοινωνία κυρίως
το Καλοκαίρι με κάθε καιρό ακόμη και για έναν καφέ απέναντι.
Θα ήταν όμως μεγάλη μου παράλειψη αν δεν ανέφερα και την συχνή μου
πίκρα εκείνων των χρόνων σ’ αυτό το πέρασμα. Ήταν ο κάθε λίγο και
λιγάκι ελλιμενισμός εκεί του 6ου Αμερικάνικου στόλου. Περνούσαμε
ανάμεσα σ’ αυτά τα γκρίζα ατσάλινα τέρατα με την αλαζονεία του πλούτου
και της δύναμης. Τόνους ολόλευκου ψωμιού-«πρώτο» το λέγαμε-έριχναν στη
θάλασσα και χοροπηδούσε γύρω μας. Και να φανταστείτε ότι ένα τέτοιο
καρβέλι κόστιζε ένα μεροκάματο χωρικού από ανατολή σε δύση.
Αστραφτερές ταχύπλοες βενζινάκατοι κουβαλούσαν τους ναύτες στο
Αργοστόλι για να παίξουν κρίκετ στην πλατεία του Μέτελα, εκεί που
σήμερα βρίσκεται η Ναυτεμπορική Σχολή μαζί με τις μπύρες τους για να
μεθύσουν. Το γκουβέρνο τους προσκαλούσε συχνά και τα παιδιά του
Γυμνασίου στα καράβια τους, για να τα κεράσουν παγωτό. Ενθουσιασμένοι
οι συμμαθητές μου θαύμαζαν τις ιπτάμενες ακάτους που τους κουβαλούσαν
και το χορταστικό Αμερικάνικο κέρασμα. Τους άκουγα ανέκφραστος,
βουβός!
Στην ύπαιθρο της Κεφαλονιάς 45-50 άντρες και γυναίκες του
Δημοκρατικού Στρατού. Οι φυλακές του Αργοστολιού, του Λιβαδιού, της
Άσου, γεμάτες. Το Αργοστόλι ζωσμένο με πολυβολεία. Το στρατοδικείο σε
οργασμό. Στο Φανάρι οι εκτελέσεις…
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου