ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ: ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΟ «ΕΘΙΜΟ» ;

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΟ «ΕΘΙΜΟ» ;

Καθυστέρησε πολύ να δημοσιευτεί το παρακάτω Άρθρο αλλά ακόμα Χριστός Ανέστη λένε άρα είναι εντός χρόνου

Το βράδυ της Ανάστασης στα Δαμουλιανάτα βρέθηκαν

αρκετοί να γιορτάσουν

Με πρωτοβουλία του τοπικού Συλλόγου μοιραστήκαν στον κοσμο λαμπάδες και όλα πήγαιναν ωραία

Μέχρι που οι μπουρλοτιέρηδες έκαναν το θαύμα τους

Ένα πασχαλινό δυναμιτάκι ριγμένο στο σημείο που μοιραζόταν οι λαμπάδες κτύπησε στο πόδι μια κύρια δημιουργώντας της έγκαυμα

ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΙΜΟ είπαν κάποιοι

Ένα έθιμο στο χωριό μας, που μας έρχεται από τις προηγούμενες γενιές , είναι το βράδυ της Ανάστασης η ρίψη κροτίδων

Σε προηγούμενα χρόνια ήταν οι αυτοσχέδιες σκαστίρες

Ήταν ακίνδυνα πυροτεχνήματα και κατασκευάζονταν από τραπουλόχαρτα τα γέμιζαν με μπαρούτι (πυρίτιδα) και έβαζαν φυτίλι (σπαλέτα το έλεγαν) Αυτά τυλιγμένα κατάλληλα δεμένα με σπόγγο Άναβε το φυτίλι και το πετάγαμε Έκανε ένα κρότο όταν έσκαγε Περισσοτερο φόβιζε Ακόμα και στα πόδια κάποιου να έπεφτε δεν έκανε ζημιά όσο μεγάλο και αν ήταν Εκτός αν ο Μικελάκης το έβαζε στην τσέπη κάποιου και του έκαιγε το σακάκι

Γέλια, πειράγματα, ανταλλαγή ευχών… αυτό ήταν το έθιμο, στο οποίο συμμετείχαν όλοι, μικροί μεγάλοι, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος ατυχημάτων ή παρεξηγήσεων.

Μπορει κάποιες φορές να ήταν υπερβολική η χρήση μέσα στην εκκλησιά Αποτέλεσμα όλων αυτών ο παπάς να σταματά την λειτουργιά και να φεύγει

Όχι όμως από τον κίνδυνο τραυματισμού κάποιου αλλά αν έπεφταν μερικές στον κλειστό χώρο γέμιζε καπνούς

Έτσι υπηρχε μια άγραφη συμφωνία που σχεδόν πάντα την τηρούσαν

Να μην ρίχνουν μέσα στην εκκλησιά

Κάποια αλλά διασκεδαστικά γεγονότα ήταν όταν τις τύλιγαν με λουλούδια και τις πήγαιναν κοντά στο παπά σαν ανθοδέσμες

Και την κατάλληλη στιγμή τις άναβαν Με το μπαμ τα λουλούδια τιναζόταν γύρω Ο παπά Μπάμπης (Σμπουρλης ) φώναζε

Καταραμένοι Χριστός Ανέστη

Ο παπά Τιμολέων έλεγε όσο είμαι εγώ ρίχνετε αλλά αν έρθει κάποιος άλλος θα σας παρατά και θα φεύγει

Η τεχνολογία άλλαξε και οι σκαστίρες αντικαταστήθηκαν από τα Δολοφονικά δυναμιτάκια, φωτοβολίδες, πυροτεχνήματα που μοιάζουν με χειροβομβίδες ΚΡΟΤΟΥ ΛΑΜΨΗΣ επικίνδυνα για τη σωματική ακεραιότητα όλων σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Το κόψιμο κάποιου χεριού, το κάψιμο ποδιών ακόμη κι ο κίνδυνος να χάσει κάποιος το μάτι του είναι μέσα στα πιθανά ενδεχόμενα κάθε χρονιά το βράδυ της Ανάστασης στο χωριό μας.

Κι όλα αυτά γιατί τα «απαιτεί» το έθιμο.

Μα σοβαρά τώρα; Το να μαζευόμαστε έξω από την εκκλησία σε μία παράταξη που μπορεί να θυμίζει «χούλιγκαν» και ο «βομβαρδισμός» όποιου θέλει να περάσει, είτε μικρό παιδί είναι αυτό είτε ηλικιωμένος, για να μπει στην εκκλησία ή να βγει από αυτή, θεωρείται έθιμο; Ασέβεια το λες, παρεμπόδιση το λες, αλλά έθιμο σίγουρα δεν το λες.

Θυμάστε πριν μερικά χρόνια φιλοξενούμενη οικογένεια για να κάνει Πάσχα στο χωριό, που το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία του χωριού, κάηκε το φουστάνι της γυναίκας, χτυπήθηκε το πόδι του παιδιού και που όταν διαμαρτυρήθηκαν, τους προγκήξαμε που δεν ήταν σύμφωνοι με το «έθιμό» μας;

Πώς χαρακτηρίζεται ο εξαναγκασμός μιας οικογένειας που πηγαίνει στην εκκλησία για να ακούσει το «Χριστός Ανέστη» να φεύγει και να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που ήρθε στο χωριό;

Μήπως παραβιάζονται κάποια όρια στο όνομα του Πασχαλιάτικου αυτού «εθίμου»;

Μήπως ήρθε η ώρα ν’ αλλάξει μορφή το έθιμο και να υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός προς αυτούς που θέλουν να εκκλησιαστούν χωρίς να κινδυνεύουν;

Κι όσο για τους «μαχητές» του εθίμου αυτού υπάρχουν πλατείες, να κάνουν τον πόλεμο μεταξύ τους μακριά από τον κόσμο.
ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Θ